มาแชร์ประสบการณ์เพื่อเป็นกำลังใจให้ใครหลายๆคน ที่คิดอยากจะทำธุรกิจด้วยตัวเองนะครับ
ตามหัวกระทู้ ผมเคยทำงานออฟฟิศอยู่ 10 ปี ในบริษัทรถยนต์แห่งหนึ่ง เข้างานก็เหมือนพนักงานทั่วไป สวัสดิการดี รายได้จัดว่าดี เดือนละ 4 หมื่นกว่าๆ
แต่ยิ่งเงินเยอะ หนี้ก็เยอะตาม เพราะต้องใช้จ่ายกับแฟน และทำไปทำมามันก็รู้สึกว่า รายได้ไม่น่าจะพอให้หนี้ ตอนแรกก็กลัวที่จะลาออก เลยคิดแค่ว่าจะหาอะไรทำเป็นอาชีพเสริม ช่วยกันทำกับแฟนหลังเลิกงาน แต่จังหวะช่วงนั้นผมเจอแรงกดดันทั้งจากที่ทำงาน และคำ ดูถูกจากคนรอบๆตัว เลยเสี่ยงตัดสินใจลาออกจากงานเลย แล้วมาเซ้งพื้นที่รถเข็นต่อจากเพื่อน ที่เชียงใหม่
*******
ตอนแรกยังไม่แน่ใจว่าจะขายอะไร คิดไปคิดมาแล้วเกิดความคิดที่ว่า คนเราต้องกินข้าวทุกวัน เราอยากทำอะไรที่มันอร่อยๆให้หลายๆคนได้ทานกัน คนรอบข้างก็พูดบอกว่า ทำไมไม่ไปทำงาน ออฟฟิศเหมือนเดิมมาลำบากทำไม? ออกมาเปิดธุรกิจเองจะรอดหรอ? ความคิดอีกอยากก็แว๊ป เข้ามาในหัว คนเราจะทำอะไรที่มันสุจริตทำไมมันจะไม่รอดวะ
ตัดสินใจลงทุนกับเงินเก็บก้อนแรกไป 3 หมื่นกว่าบาทซื้อแฟรนไชส์ก๋วยเตี๋ยวมาขายกับแฟน 2 คน ที่ขายก๋วยเตี๋ยวก็เพราะว่า ผมอยู่เชียงใหม่ เป็นอาหารที่เราทานกันปรกติอยู่แล้ว ถ้าผมแหวกไป ขายบิงชู ขายชาบูก็ไม่เห็นจะเหมาะ เพราะว่าพวกนี้คนไม่ได้ทานทุกวันอยู่แล้ว นานๆก็กินที ต้นทุนก็สูง อีกอย่างตรงที่ผมเซ้งเพื่อนมาแถวนั้นก็ยังไม่มีคนขาย วิเคราะห์ภาพรวมของการขาย การตลาดแล้วก็บอกแฟน ขายอันนี้แหละ และถ้าขายก๋วยเตี๋ยวไม่โอเค เราก็น่าจะพอเปลี่ยนไป
ขายอย่างอื่นได้ หรือไม่ก็เซ้งพื้นที่ขายต่อให้คนอื่นได้
อาจจะมีคำถามว่าแล้วมีสูตรก๋วยเตี๋ยวหรอ คือแฟรนไชส์พวกนี้เขาจะมีสอนอยู่แล้วครับ เราก็เอาปรับๆอีกหน่อยตามความอร่อยและตามความชอบของคนในพื้นที่
2 เดือนแรก ผมขายทุ่มครึ่ง ถึง ตี 2 ครึ่ง เกือบทุกคืน ยอมเหนื่อยแบบไม่มีวันหยุดก็เพราะ อยากคืนทุนเร็วๆ จนตอนนี้ผมขายได้ตกปีละเกือบๆ 1 ล้านบาท ถ้าเราสู้ซะอย่างทำไมมัน จะไม่งอกเงย เดี๋ยวมาต่อครับ
ทำงานประจำมา 10 ปีตัดสินใจเปลี่ยนแนว ไปขายก๋วยเตี๋ยว
ตามหัวกระทู้ ผมเคยทำงานออฟฟิศอยู่ 10 ปี ในบริษัทรถยนต์แห่งหนึ่ง เข้างานก็เหมือนพนักงานทั่วไป สวัสดิการดี รายได้จัดว่าดี เดือนละ 4 หมื่นกว่าๆ
แต่ยิ่งเงินเยอะ หนี้ก็เยอะตาม เพราะต้องใช้จ่ายกับแฟน และทำไปทำมามันก็รู้สึกว่า รายได้ไม่น่าจะพอให้หนี้ ตอนแรกก็กลัวที่จะลาออก เลยคิดแค่ว่าจะหาอะไรทำเป็นอาชีพเสริม ช่วยกันทำกับแฟนหลังเลิกงาน แต่จังหวะช่วงนั้นผมเจอแรงกดดันทั้งจากที่ทำงาน และคำ ดูถูกจากคนรอบๆตัว เลยเสี่ยงตัดสินใจลาออกจากงานเลย แล้วมาเซ้งพื้นที่รถเข็นต่อจากเพื่อน ที่เชียงใหม่
ตอนแรกยังไม่แน่ใจว่าจะขายอะไร คิดไปคิดมาแล้วเกิดความคิดที่ว่า คนเราต้องกินข้าวทุกวัน เราอยากทำอะไรที่มันอร่อยๆให้หลายๆคนได้ทานกัน คนรอบข้างก็พูดบอกว่า ทำไมไม่ไปทำงาน ออฟฟิศเหมือนเดิมมาลำบากทำไม? ออกมาเปิดธุรกิจเองจะรอดหรอ? ความคิดอีกอยากก็แว๊ป เข้ามาในหัว คนเราจะทำอะไรที่มันสุจริตทำไมมันจะไม่รอดวะ
ตัดสินใจลงทุนกับเงินเก็บก้อนแรกไป 3 หมื่นกว่าบาทซื้อแฟรนไชส์ก๋วยเตี๋ยวมาขายกับแฟน 2 คน ที่ขายก๋วยเตี๋ยวก็เพราะว่า ผมอยู่เชียงใหม่ เป็นอาหารที่เราทานกันปรกติอยู่แล้ว ถ้าผมแหวกไป ขายบิงชู ขายชาบูก็ไม่เห็นจะเหมาะ เพราะว่าพวกนี้คนไม่ได้ทานทุกวันอยู่แล้ว นานๆก็กินที ต้นทุนก็สูง อีกอย่างตรงที่ผมเซ้งเพื่อนมาแถวนั้นก็ยังไม่มีคนขาย วิเคราะห์ภาพรวมของการขาย การตลาดแล้วก็บอกแฟน ขายอันนี้แหละ และถ้าขายก๋วยเตี๋ยวไม่โอเค เราก็น่าจะพอเปลี่ยนไป
ขายอย่างอื่นได้ หรือไม่ก็เซ้งพื้นที่ขายต่อให้คนอื่นได้
อาจจะมีคำถามว่าแล้วมีสูตรก๋วยเตี๋ยวหรอ คือแฟรนไชส์พวกนี้เขาจะมีสอนอยู่แล้วครับ เราก็เอาปรับๆอีกหน่อยตามความอร่อยและตามความชอบของคนในพื้นที่
2 เดือนแรก ผมขายทุ่มครึ่ง ถึง ตี 2 ครึ่ง เกือบทุกคืน ยอมเหนื่อยแบบไม่มีวันหยุดก็เพราะ อยากคืนทุนเร็วๆ จนตอนนี้ผมขายได้ตกปีละเกือบๆ 1 ล้านบาท ถ้าเราสู้ซะอย่างทำไมมัน จะไม่งอกเงย เดี๋ยวมาต่อครับ