เลือกเรียนพยาบาลเพราะชอบมาก เรียกได้ว่า born to be. ก็ว่าได้ แต่พอได้เข้ามาเรียนจริงๆเรากลับรู้สึกว่าไม่ใช่ เราเรียนในวิทลัยพยาบาลที่นึงเป็นของสังกัด กทม. ที่นี่กฎเยอะมาก เรียนเช้าเลิกเย็นทุกวัน ยังไม่รวมงานกลุ่มงานเดี่ยว อ่านหนังสอบ ซึ่งมีสอบทุกสัปดาห์ แต่เราก็คิดว่าในเมื่อเข้ามาแล้วก็ต้องทำมันออกมาให้ดี แต่บางทีก็อิจฉาเพื่อนคณะอื่นที่คุยกันว่าวันนี้ไม่มีเรียน พรุ่งนี่มีเรียนบ่าย เย็นนี้ไปตี้กัน ซึ่งเราอยู่นี่มีแต่เรียนๆ เรารู้สึกว่าเราเคยเป็นเด็กยังไม่เป็นวัยรุ่นแล้วข้ามเป็นผู้ใหญ่เลย ชีวิตในมหาลัยไม่เหมือนที่เราเคยฝันไว้ตอนเด็กๆเลย

ใจนึงเราก็อยากซิ่วแต่ก็ได้แต่คิดและให้กำลังใจตัวเอง ทุกครั้งที่คนในครอบครัวให้กำลังใจน้ำตามันก็จะไหลทุกที หรือว่าเรามีความอดทนไม่พอกับวิชาชีพนี้จริงๆ