สวัสดีครับ. ก่อนอื่นต้องบอกก่อนนะครับว่าผมคบกันแฟน. มา1ปีกว่าๆ. ผมรักเขามากนะครับแต่ตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกันแล้ว เพราะว่าผมเป็นคนทิ้งเขาเอง เพราะผมทนนิสัยเด็กๆของเขาไม่ได้ ผมอายุ19ปี แฟนอายุน้อยกว่า1ปี ผมจบ ม.6 จากต่างจังหวัด อีสานใต้ครับ ก็เข้ามาเรียน มหาลัยที่กรุงเทพ ส่วนแฟนก็เรียนอยู่ ตจว ผมก็อยูหอคนเดียว.วันๆก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ แฟนผมก็ชอบงอล น้อยใจ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมก็อยากมีเวลาส่วนตัวบ้าง คือผมไม่เคยนอยใจแฟนเลยนะครับ แต่ก็มีแอบๆมองบ้าง ฮ่าาๆ  (ผมก็หน้าตาดีระดับหนึ่งเขาบอกมาฮ่าาๆ) เขาก็นอยๆ ผมก็ปล่อยๆเขาไป ไม่เก็บมาคิด ง้อบ้าง ไม่ง้อบ้าง ไปๆมาๆก็เริ่มห่างๆ แต่ก็รักนะครับ คิดถึงเวลาที่เคยทำอะไรด้วยกัน เขาก็รักผม ผมมั่นใจ ผมก็รักเขา ผมเคยบอกว่า เป็นแฟนกันไม่จำเป็นต้องคุยกันทุกวันก็ได้. เขาก็นอยอีกกก. หาว่าไม่รักแล้วบ้าง ไปเรียนก็มีแฟนใหม่แล้วมั้ง เขาชอบประชด เขาเอาแต่ใจตัวเอง.ผมงอนที่ไม่เคยง้อเลย น้อยมากที่จะง้อผม พยายามจะไม่ทะดลาะกันก็วกวนมาทะเลาะจนได้ บางทีก็เหนื่อย แต่ก็รักอะครับ จนผมเริ่มห่างๆ เริ่มไม่ค่อยคุยเขาคงคิดได้มั้งครับ เขาก็มาง้อๆ บอกว่าจะไม่เอาแแต่ใจ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็เฉยๆ นิ่งมากกกก เย็นชามากกกก. มันคงทนไม่ได้แล้วละมั้ง จนถึงตอนนี้ก็ไม่ได้คุยกันแล้ว แต่ผมก็คิดถึงเขามากนะครับ แต่ผมทนไม่ได้จริงๆ ที่ต้องมานั่งกังวลว่าเขาจะงอลเราไหม เราจะต้องง้อเขาอีกแล้วหรอ แต่เรื่องรักนี่พูดได้เลยว่าเขารักผมมากจริงๆ ตอนนี้ผมก็คิดถึงเขา คิดถึงมากครับ เป็นก็ได้แต่โทษตัวเอง ว่าปมนี่แหละไม่ดี ทิ้งเขาเอง ที่เขางอลเขาโกรธก็เพราะนิสัยผมเอง. ได้แต่คิดแบบนี้เพราะไม่อยากโทษเขา บางทีผมก็ผิดจริงๆ นั่นแหละ ผมควรทำยังไงดีครับ?😌