สวัสดีค่ะ เราเป็นเด็ก ตจว. ค่ะ ที่เข้ามาเรียนใน กทม. พ่อแม่เราแยกทางทางตั้งแต่เด็ก ๆ ค่ะปกติเราอยู่กับแม่ พอเรียนจบ ม 6 เรามาอยู่กับน้าที่ กทม. ที่มาอยู่กับน้าเพราะตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราอยู่กับน้าแล้วเรามีความสุข เรารู้สึกอบอุ่นเหมือนได้อยู่กับพ่อกับแม่น้าเราไม่มีลูกค่ะ น้าดูแลเราดีมากใส่ใจเราทุกอย่าง พอเปิดเทอมเราต้องอยู่หอเพราะมหาลัยอยู่ไกลบ้าน เรารู้สึกว่าหลาย ๆ อย่างเริ่มเปลี่ยนไปกหลังจากเราเริ่มไปเรียนมหาลัย น้าดูระแวงเราไปหมดกลัวเราจะทำไรไม่ดีกลัวเราจะเที่ยวกลัวเราไม่ตั้งใจเรียนกลัวเราติดเพื่อน บลา ๆ จนทำให้เรารู้สึกกลัวไปด้วยกลัวจนอึดอัด กลัวว่าเราจะทำไรผิด กลัวว่าน้าจะเข้าใจอะไรเราผิดไหม น้าจะโกรธเราหรือป่าว เราเป็นคนคิดมากค่ะและจะแคร์คนรอบข้างมาก ๆ ยิ่งเป็นน้าเรายิ่งแคร์ เพราะเรารักเขาเหมือนพ่อเหมือนแม่จริง ๆ บางครั้งเรารู้สึกตัวเองเหมือนโรคจิตเรารู้สึกกลัวระแวงไปหมดเวลาที่น้าไปรู้เรื่องไม่ดีเกี่ยวกับเรามาแล้วน้าไม่ถามเราแต่กลับเงียบใส่เราแทนจนไม่รู้ว่าเราผิดอะไร เราพยายามปรับปรุงตัวเองนะแต่บางเรื่องมันก็ทำให้คิดมากอยู่ดี เราเข้าใจว่าน้าเป็นห่วงเราแต่บางครั้งเราก็รู้สึกอึดอัดจนไม่กล้าทำไรเลยเราเป็นคนที่ไม่โกหกค่ะทำอะไรอยู่ไหนยังไงเราก็บอกไปตรง ๆ หมด แต่ตอนนี้มันเริ่มไม่ใช่แล้วเรารู้สึกเราเป็นคนไม่ดีเรารู้สึกผิดไงไม่รู้ที่ต้องโกหกเพื่อให้เขาสบายใจ ความรู้สึกเรามันต่างกับตอนแรกที่มาอยู่ที่นี่ใหม่ ๆ มาก เราควรทำยังไงดีค่ะ