กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก ถ้าผิดพลาดต้องขออภัยด้วย เราจะขอเล่าแบบเปิดอกไม่อายเลยแล้วกัน เรามีความอัดอั้นตันใจอย่างมาก
เราอายุ 25 จะ 26 เป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง ทำงานมา 2 ปีครึ่ง ที่นี่เป็นที่แรกและได้ทำงานในแบบที่เราชอบ แน่นอนเราแฮปปี้
แต่ก่อนจะมายืนจุดนี้ ขอย้อนเวลาไปเมื่อปี 2557 เราทำงานกับที่บ้านแฟนคนแรกที่คบกันเกือบ 10 ปี ในปีนั้นเรามีปัญหาและเลิกรากันไป จนเราต้องออกมาอยู่ข้างนอกลำพัง เราเช่าห้องอยู่ และมีเงินเก็บที่พอใช้จ่ายค่าห้องและค่ากิน มันรู้สึกเป็นจุดที่แย่ในชีวิตมากๆ อกหัก ตัวคนเดียว ไม่มีงานทำ เราร่อนใบสมัครและไปสัมภาษณ์งานมา 3 ที่แต่ไม่ผ่าน และไม่เคยมีประสบการณ์ทำงาน ,, กลายเป็นคนว่างงานอยู่ 6-7 เดือน เคยกินมาม่าเกือบทั้งเดือนเลยทีเดียว
จนกระทั่งกลางปี 2558 ,, เราสัมภาษณ์งานผ่าน และได้ทำงานในบริษัทแห่งนี้ เราดีใจมาก เราตั้งใจทำงานมาตลอด จนทำงานได้ 8 เดือนก็กู้ซื้อคอนโดผ่าน มันเป็นความภูมิใจเล็กๆ ที่เราจะมีที่อยู่ของตัวเอง ไม่ต้องไปอาศัยใครอีกแล้ว ที่ๆเป็นของเรา ในช่วงที่เราอกหักนั้น เราได้รู้จักกับพี่คนนึงคือสามีคนปัจจุบันของเรา แต่ช่วงนั้นไม่ได้สานสัมพันธ์ต่อ แต่ก็ไม่ได้หายไปจากชีวิตกันเลยนะ พอช่วงต้นปี2559 ที่เราซื้อคอนโด เราก็ได้ข่าวมาว่า สามีเราเค้าเลิกกับอดีตภรรยาเค้าและแยกกันอยู่เรียบร้อยแล้ว ส่วนลูกอยู่กับสามี เราก็มีติดต่อถามไถ่เค้าไป จนเราขอคบกับเค้าช่วงเดือนสิงหาคม 2559 และเค้าก็บอกเรามาตลอดว่าไม่ได้มีใคร
แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เราเชื่อเค้ามาตลอด จนมีสายจากผู้หวังดีโโทรมาบอก แต่ด้วยความรัก โง่ไง เชื่อที่สามีบอกไม่มีใคร ช่วงนั้นยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน สามีก็ขยันมาหาอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง มานอนค้างที่คอนโด เลยทำให้เชื่อใจ ,, และเราก็ไปอยู่กับเค้าที่บ้านเดือน พฤศจิกายน 2559 เรารวบรวมข้อมูลจนชัดเจนว่ามีผู้หญิงเคยอยู่ที่นี่จริง และเพิ่งออกจากบ้านไปก่อนที่เราจะมาเพียง 7 วัน ตอนนั้นเสียใจมาก แต่ก็ยังให้อภัย และยังคงคบต่อ แต่ก็มีทะเลาะกันมาตลอด แฟนเราขี้โมโห ครั้งแรกปาแก้ว ปาขวดเหล้าแตก ครั้งที่สอง ปาขวดเบียร์และผลักเรา และก็มีทะเลาะกันมาตลอด มันไม่เหมือนตอนแรกๆที่คบกัน จนมกรา 2560 เราให้เพื่อนมารับเรา แต่เค้าขับรถและเอาปืนตามมาขู่ให้จอดรถ เราเลยต้องยอมขึ้นรถไปกับเค้าและให้เพื่อนกลับไป ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน จะมีคำหยาบคาย รุนแรง และเคยไปคุยกับผู้หญิงอื่น ถามเค้าว่ายังรอพี่อยู่รึป่าว ? อืม เราก็...เค้ามาง้อ เราก็ใจอ่อน ตลอดเวลา 1ปีกว่าที่ผ่านมา มีทะเลาะกันแล้วเราหนีมาอยู่คอนโด 3-4 ครั้ง
รวมถึงครั้งนี้ด้วยเช่นกัน เราทะเลาะกันด้วยสาเหตุที่สามีอยากให้ลาออกจากงาน ซึ่งถ้าเราไม่ลาออก เค้ายื่นคำขาดมาว่า ก็จบชีวิตคู่เรื่องของเราไว้เพียงเท่านี้ ช่วงเวลาสุข เราก็สุขกันมากๆ บ้านเค้าทำธุรกิจร้านขายส่ง เราทำงานจ-ศ ตอนเย็นจะกลับมาช่วย ส-อ. จะอยู่ช่วยงานเค้าตลอด แต่เค้ากลับระแวงคิดว่าเรามีใครที่ทำงานเลยไม่ยอมลาออกมาช่วยงาน ธุรกิจแฟนได้กำไรไม่ต่ำกว่า 150,000 ต่อเดือน ส่วนเราทำงานได้ไม่ถึง 20 k แต่เราอยากมีงานทำ โดยที่ไม่ต้องเป็นภาระหรือต้องขอตังค์สามีใช้ในอนาคต ยิ่งคุยกัน ก็ยิ่งแย่ไม่มีทางที่จะเข้าใจกันได้เลย เราเลยอยากถามว่า นี่เราผิดมากเลยหรอที่ไม่ยอมลาออกจากงาน มาช่วยสามีทำธุรกิจ ?
ปัจจุบันก็ต้องแยกกันอยู่มา 3 วันแล้ว นี่เราผิดและเห็นแก่ตัวมากเลยหรอ ที่เรากลัวว่าอนาคตมันจะไม่แน่นอน และไม่อยากจะเป็นภาระของสามี
สามีให้ลาออกจากงานเพื่อช่วยกันทำธุรกิจของสามี ... ถ้าไม่ลาออกต้องจบชีวิตคู่ ครอบครัวต้องพัง นี่มันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรอ?
เราอายุ 25 จะ 26 เป็นพนักงานบริษัทแห่งหนึ่ง ทำงานมา 2 ปีครึ่ง ที่นี่เป็นที่แรกและได้ทำงานในแบบที่เราชอบ แน่นอนเราแฮปปี้
แต่ก่อนจะมายืนจุดนี้ ขอย้อนเวลาไปเมื่อปี 2557 เราทำงานกับที่บ้านแฟนคนแรกที่คบกันเกือบ 10 ปี ในปีนั้นเรามีปัญหาและเลิกรากันไป จนเราต้องออกมาอยู่ข้างนอกลำพัง เราเช่าห้องอยู่ และมีเงินเก็บที่พอใช้จ่ายค่าห้องและค่ากิน มันรู้สึกเป็นจุดที่แย่ในชีวิตมากๆ อกหัก ตัวคนเดียว ไม่มีงานทำ เราร่อนใบสมัครและไปสัมภาษณ์งานมา 3 ที่แต่ไม่ผ่าน และไม่เคยมีประสบการณ์ทำงาน ,, กลายเป็นคนว่างงานอยู่ 6-7 เดือน เคยกินมาม่าเกือบทั้งเดือนเลยทีเดียว
จนกระทั่งกลางปี 2558 ,, เราสัมภาษณ์งานผ่าน และได้ทำงานในบริษัทแห่งนี้ เราดีใจมาก เราตั้งใจทำงานมาตลอด จนทำงานได้ 8 เดือนก็กู้ซื้อคอนโดผ่าน มันเป็นความภูมิใจเล็กๆ ที่เราจะมีที่อยู่ของตัวเอง ไม่ต้องไปอาศัยใครอีกแล้ว ที่ๆเป็นของเรา ในช่วงที่เราอกหักนั้น เราได้รู้จักกับพี่คนนึงคือสามีคนปัจจุบันของเรา แต่ช่วงนั้นไม่ได้สานสัมพันธ์ต่อ แต่ก็ไม่ได้หายไปจากชีวิตกันเลยนะ พอช่วงต้นปี2559 ที่เราซื้อคอนโด เราก็ได้ข่าวมาว่า สามีเราเค้าเลิกกับอดีตภรรยาเค้าและแยกกันอยู่เรียบร้อยแล้ว ส่วนลูกอยู่กับสามี เราก็มีติดต่อถามไถ่เค้าไป จนเราขอคบกับเค้าช่วงเดือนสิงหาคม 2559 และเค้าก็บอกเรามาตลอดว่าไม่ได้มีใคร
แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เราเชื่อเค้ามาตลอด จนมีสายจากผู้หวังดีโโทรมาบอก แต่ด้วยความรัก โง่ไง เชื่อที่สามีบอกไม่มีใคร ช่วงนั้นยังไม่ได้อยู่ด้วยกัน สามีก็ขยันมาหาอาทิตย์ละ 2-3 ครั้ง มานอนค้างที่คอนโด เลยทำให้เชื่อใจ ,, และเราก็ไปอยู่กับเค้าที่บ้านเดือน พฤศจิกายน 2559 เรารวบรวมข้อมูลจนชัดเจนว่ามีผู้หญิงเคยอยู่ที่นี่จริง และเพิ่งออกจากบ้านไปก่อนที่เราจะมาเพียง 7 วัน ตอนนั้นเสียใจมาก แต่ก็ยังให้อภัย และยังคงคบต่อ แต่ก็มีทะเลาะกันมาตลอด แฟนเราขี้โมโห ครั้งแรกปาแก้ว ปาขวดเหล้าแตก ครั้งที่สอง ปาขวดเบียร์และผลักเรา และก็มีทะเลาะกันมาตลอด มันไม่เหมือนตอนแรกๆที่คบกัน จนมกรา 2560 เราให้เพื่อนมารับเรา แต่เค้าขับรถและเอาปืนตามมาขู่ให้จอดรถ เราเลยต้องยอมขึ้นรถไปกับเค้าและให้เพื่อนกลับไป ทุกครั้งที่ทะเลาะกัน จะมีคำหยาบคาย รุนแรง และเคยไปคุยกับผู้หญิงอื่น ถามเค้าว่ายังรอพี่อยู่รึป่าว ? อืม เราก็...เค้ามาง้อ เราก็ใจอ่อน ตลอดเวลา 1ปีกว่าที่ผ่านมา มีทะเลาะกันแล้วเราหนีมาอยู่คอนโด 3-4 ครั้ง
รวมถึงครั้งนี้ด้วยเช่นกัน เราทะเลาะกันด้วยสาเหตุที่สามีอยากให้ลาออกจากงาน ซึ่งถ้าเราไม่ลาออก เค้ายื่นคำขาดมาว่า ก็จบชีวิตคู่เรื่องของเราไว้เพียงเท่านี้ ช่วงเวลาสุข เราก็สุขกันมากๆ บ้านเค้าทำธุรกิจร้านขายส่ง เราทำงานจ-ศ ตอนเย็นจะกลับมาช่วย ส-อ. จะอยู่ช่วยงานเค้าตลอด แต่เค้ากลับระแวงคิดว่าเรามีใครที่ทำงานเลยไม่ยอมลาออกมาช่วยงาน ธุรกิจแฟนได้กำไรไม่ต่ำกว่า 150,000 ต่อเดือน ส่วนเราทำงานได้ไม่ถึง 20 k แต่เราอยากมีงานทำ โดยที่ไม่ต้องเป็นภาระหรือต้องขอตังค์สามีใช้ในอนาคต ยิ่งคุยกัน ก็ยิ่งแย่ไม่มีทางที่จะเข้าใจกันได้เลย เราเลยอยากถามว่า นี่เราผิดมากเลยหรอที่ไม่ยอมลาออกจากงาน มาช่วยสามีทำธุรกิจ ?
ปัจจุบันก็ต้องแยกกันอยู่มา 3 วันแล้ว นี่เราผิดและเห็นแก่ตัวมากเลยหรอ ที่เรากลัวว่าอนาคตมันจะไม่แน่นอน และไม่อยากจะเป็นภาระของสามี