“จะฝึกงานที่ไหนดี” คำถามนี้ผมเฝ้าถามตัวเองช่วงปี2 ขึ้น ปี 3 และเงื่อนไขของตัวเองที่ว่า ฝึกที่ไหนก็ได้ แต่ต้องไกลจากบ้าน ไปสู่สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ ที่ไหนก็ได้ ที่เราจะได้ประสบการณ์การใช้ชีวิตมากกว่าที่ได้จากสถานประกอบการ และด้วยอะไรก็ตาม ชื่อ แขวง สะหวันนะเขต  สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว ก็ปรากฏขึ้นในแบบฟอร์มยื่นคำร้องขอประกอบการ


ถ้านึกถึงประเทศลาวประเทศเพื่อนบ้านของเรา โดยมากเราจะนึกถึง เมืองหลวงเวียงจันทน์ วังเวียง หรือหลวงพระบาง แต่สะหวันนะเขต น้อยคนนัก(จากการคาดคะเนส่วนตน) จะรู้จัก เอาล่ะ ผมจะแนะนำสะหวันนะเขตให้ทุกท่านได้รู้จักกันสั้นๆครับ













    ในช่วงต้นปี 2016 หลังจากผ่านพ้นปีใหม่มาไม่กี่วัน ผลการยื่นคำร้องขอฝึกงานก็ประกาศผ่านเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัย อีกทั้งพี่ที่ฝึกงานก็โทรมาด้วยตัวเอง และผลคือ “ตอบรับ” หลังจากนั้นการหาข้อมูลคร่าวๆ การเตรียมตัวจึงเริ่มขึ้น ใช้เวลาร่ำเรียนตามปกติในมหาวิทยาลัย และช่วงเวลาปิดเทอมปี3 ก็มาถึง เอาล่ะ ได้เวลาเดินทางไปยังแดนสะหวันแล้ว











ถึงที่พักพวกเราเก็บของเข้าที่พัก แล้วออกมาสำรวจวิวรอบๆที่พัก.... นู้นฝั่งไทย อยู่ใกล้นิดเดียวเอง คิดถึงก็แค่มองออกไป  







และเย็นวันแรกของนักเรียนไทยในสะหวันนะเขต ทางหน้าต่างของห้องพักก็ได้ปรากฏภาพประทับใจขึ้นมาให้จดจำแล้ว








สิ่งนึงที่ผมชอบสำหรับถนนหนทางที่เมืองนี้อย่างนึงก็คือต้นไม้ข้างทางนี่แหละ “สมเป็นแดนสะหวัน”









































ช่วงแรกหลังเลิกงานก็จะใช้เวลาส่วนใหญ่ในการสำรวจสถานที่ในเมืองแหละครับ

เซเว่นก็มีนะ











มาในส่วนของการฝึกงาน ผมฝึกเวลาราชการปกติครับ เริ่ม 8 โมง เลิกงาน 4 โมงเย็น
เรามีรถประจำตำแหน่งที่มารอ รับ-ส่งเราทุกวัน ด้วยความวีไอพี “รถจัมโบ้”


ในช่วงของการฝึกงาน ผมได้รับโอกาสในการทำหลายๆอย่างมากครับ หนึ่งในนั้นที่ผมประทับใจจะเป็นงานบายศรีสู่ขวัญที่จัดขึ้น
ภายในแขวง งานแสดงศิลปวัฒนธรรม โดยความร่วมมือของฝั่งไทยและลาว ได้เห็นศิลปวัฒนธรรมพื้นบ้านที่น้อยครั้งและน้อยคนจะมีโอกาสได้เห็น















นอกจากนั้นยังมีโอกาสได้ไปทำงานที่ต่างแขวงอีกด้วยครับ
ในรูปคือแขวงคำม่วน หนึ่งใน 6 แขวงราวใต้ที่กล่าวไปข้างต้น ฝั่งตรงข้ามคือฝั่งไทย จังหวัด นครพนมของเรานั่นเอง




ช่วงว่างๆ วันหยุด หรือหลังเลิกงานผมก็อดไม่ได้ที่จะสำรวจ เดินเล่นและทำความรู้จักกับหมาแมวพื้นที่เพื่อเพิ่มความสัมพันธ์ที่ดี


















งานอดิเรกที่ขาดไม่ได้เลยของผมคือการถ่ายรูป ยิ่งได้เจอวิวสวยๆ ของแม่น้ำโขง ท้องฟ้าที่เปลี่ยนสีไม่ซ้ำกันในแต่ละวันแบบนี้
อดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นมาถ่ายเสมอๆเลยครับ  เรียกได้ว่าเป็นดินแดนสะหวันของคนชอบถ่ายรูปอย่างผมจริงๆ