รู้ตัวเองว่าเป็นซึมเศร้ามาพักนึงละ ต้นเดือน ธ.ค. 60 รู้สึกเริ่มไม่ไหวก็ไปพบจิตแพทย์ ก็ได้รับ fluoxitine กับ diazepam มากิน หลังจากกินยา จิตก็ตก ไปทำงานไม่ได้ พอไม่ไปทำงานก็มีปัญหากับแฟนที่คบกันมาสิบปี พอมีปัญหาทีนี้ก็สารพัดปัญหาเก่าๆรุมมาตู้มเดียว กลายเป็นต้องออกจากงาน แฟนที่หวังจะให้เป็นกำลังใจตอนนั้นก็คุยกันไม่ได้ต้องแยกกันอยู่ กลับมาอยู่บ้านอาทิตย์นึง ผ่านปีใหม่มาคิดถึงเขามากและรู้สึกหมดหวังเลยโทรไปร้องไห้ไปว่าเราไม่ไหวแล้ว เราคิดถึงและรักเขามาก เขาก็กลับมาคุยกับเราให้กำลังใจเราดี ทำให้เรามีแรงฮึดสู้ขึ้นมา แต่นับวันรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม เราคิดว่าเราฟูมฟายให้เขากลับมา พอมาวันนี้ก็พูดกับเขาตรงๆและรู้ความจริงว่ามันไม่สามารถไปต่อกันได้จริงๆ แล้ว อาการตอนนี้มันเหมือนแบบเราตกเหวแล้วเขายื่นมือเข้ามาช่วยเราไว้ พอเราดีขึ้นนิดก็ถีบเราลงไปลึกกว่าเดิม ความรู้สึกตอนนี้มันชา มันแย่ไปหมด คิดว่าไม่อยากจะอยู่อีกต่อไปแล้ว เหนื่อยที่ต้องมารับรู้ความรู้สึกต่างๆ กับครอบครัวทุกคนก็เป็นห่วงเราดี แต่เราก็ไม่ได้พูดคุยกับใครมากนัก และเราก็ไม่มีทีท่าที่จะดีขึ้นเลย แย่ลงทุกวัน ทำอะไรไม่ได้นอกจากกินข้าว กินยา นอน ร้องไห้ วนไปมาให้มันพ้นวันและก็เริ่มวนลูปเดิมๆ ตอนนี้ปิดเฟซ ปิดทุกอย่าง พูดคุยกับเพื่อนเก่าๆที่เคยผ่านชีวิตเรามาซึ่งก็ไม่มากมาย คุยสอบถามกันเล็กน้อย เผื่อว่าสักวันจะไม่ได้คุยกันอีก เหนื่อยจริงๆ หมดสิ้นหวังกำลังใจสุด ๆ

หวังว่าเราจะอยู่รอดวันนี้ไปได้อีกวัน เพื่อทนอยู่กับความรู้สึกเดิมๆ แบบไม่มีที่สิ้นสุด