ตามหัวข้อข้างบนเลยค่ะ จขกท. เป็นคนขี้อายและเก็บความรู้สึกได้เก่งมาก ฝ่ายผู้ชายเองก็เป็นคนเงียบๆ ไม่คอยพูด มาดนิ่งๆ เลยเป็นที่มาของกระทู้ไร้สาระนี้ ถ้าจะหาคำตอบจากการไปถามโต้งๆจากเจ้าตัวเลยคงจะไม่ได้ผล กลัวจะสู้หน้ากันไม่ได้อีก เพราะบางทีอาจเป็นเราที่คิดไปเองก็ได้
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะคะ จขกท.เป็นผู้หญิงอายุ 20 ต้นๆ ทำงานแล้ว ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยโดนจีบ ด้วยลักษณะครอบครัวที่ค่อนข้างหัวโบราณนิดนึงอ่ะแหละ แม่ก็จะบอกเสมอ ให้ตั้งใจเรียน ไม่ให้คิดเรื่องผู้ชาย ซึ่ง จขกท.เองก็ทำตามอย่างว่าง่าย บวกกับหน้าตาที่ธรรมด๊าา ธรรมดา บ้านๆ เลยไม่มีใครกล้ามาจีบ (ง่ายๆ ไม่สวยอ่ะแหละ 5555) จนโสดมาจนถึงทุกวันนี้ อาจมีโมเมนท์ปลื้มรุ่นพี่บ้างตามประสาวัยเด็ก แต่จะไม่ได้แบบชอบมากมาย อยากได้เป็นแฟน
เพราะเรายังโฟกัสเรื่องเรียนเสมอ แต่ จขกท. ไม่ใช่เด็กเรียนนะ ออกแนวเป็นเด็กไม่รู้จักโตซะมากกว่า อ่านการ์ตูน เล่นเกม บลาๆๆๆ (พฤติกรรมนั้นตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ 555)
จนเข้าสู่วัยทำงาน ก็ยังไม่คิดเรื่องผู้ชาย (สงสัยหัวใจหยุดเต้นไปแล้ว 555) ก็ทำงานไปตามปกติ เช้าไปทำงาน ตอนเย็นกลับบ้าน ก็เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ จนมีผู้ชายคนนึงอายุมากกว่าเราประมาณ 5 ปี เข้ามาฝึกงานที่บริษัทเรา 3 เดือน หน้าตาก็ถือว่าดูดี แต่ลักษณะการแต่งตัวนี่ไม่ผ่านสำหรับสาวๆหลายคน (อ้างอิงจากเพื่อนที่ทำงาน 555) จขกท. ก็ไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่ายังไงก็ไม่เหมาะสมกันอยู่แล้ว (เขาอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่า จขกท. ถึงจะเป็นการมาฝึกงานก็เหอะ) อีกอย่าง จขกท. ชินกับการไม่มีใครอยู่แล้ว
ทุกวันจึงผ่านไปแบบเรื่อยๆ แต่เจอหน้ากันทุกวันนะ บุคลิกเขาจะเป็นคนเงียบ มาดนิ่งๆ พูดน้อย นับคำได้เลยเวลาพูดด้วยกัน เราก็ทำงานไปแบบไม่คิดอะไร จนเขาฝึกงานเสร็จ ก็ผ่านไปทั้งอย่างนั้น แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผ่านไปหลายเดือน จนเราได้มีโอกาสมาศึกษาดูงานข้างนอกบริษัท มันเป็นเหตุบังเอิญที่ จขกท.ได้พบกับผู้ชายคนนั้น อยู่ๆนางก็เข้ามาทัก อารมณ์ประมาณว่า "หวัดดี เป็นไงบ้าง" (ซึ่งปกติพูดแค่นี้คือยาวมากแล้ว) จขกท.ก็ตกใจสิคะ + ตะลึง เพราะนางแต่งตัวใหม่ ไม่ถึงกับหล่อ แต่ถือว่าผ่าน บวกกับหน้าตาแล้ว 4.5 ดาวไปเลยจ้า นอกจากตะลึงที่นางเปลี่ยนไป ตะลึงยิ่งกว่าคือนางมาพูดด้วย (OMG!! หิมะจะตกเมืองไทยแล้วไม๊ล่ะ) จขกท.เองก็ตอบเป็นประโยคสั้นๆ กลับไปเหมือนกัน (ก็เป็นคนพูดน้อยเหมือนกันนี่นา) บทสนทนาจึงจบลงเพียงเท่านั้น เหมือนกับว่ารู้จักกันตั้งนานแต่เพิ่งมาพูดกัน อารมณ์ประมาณนั้นเลย
หลังจากนั้น จขกท. ก็ไม่ได้เจอเขาอีก จนผ่านไปอีกสองหรือสามเดือนไม่แน่ใจแอบได้ยินข้าวจากเพื่อนๆพี่ๆในที่ทำงานว่าผู้ชายคนนั้นคนที่มาฝึกงานจะมาทำงานที่เรา ไอ้เราก็ หืมมมม!! แอบตกใจเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก
จนเขามาทำงานที่นี่จริงๆ มันก็อีหรอบเดิม เขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม เงียบๆ พูดน้อย มาดนิ่งๆ สุภาพบุรุษมากกก และเราก็เจอกันทุกวัน แต่ก็ยังไม่พูดกันเหมือนเดิม แต่แอบได้ยินว่าเพิ่งอกหักมาไม่นาน ไอ้เราก็เห็นว่าโสดแล้ว เพื่อนที่ทำงานก็โสดเหมือนกัน เลยคิดจะเติมเชื้อไฟสักหน่อย ยุยงให้เขาจีบกัน ชอบกัน ก็เลยพูดกับเพื่อนว่า (ตอนนั้น จขกท.ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าเพื่อนร่วมงานเลย)
"แก ฉันว่าหน้าพี่เขาหน้าคล้ายแกนะ เป็นเนื้อคู่หรือเปล่า จีบเลยย บางทีเขาอาจะชอบอยู่" (เรารู้สึกได้ว่าเพื่อนคนนี้ก็ออกจะชอบผู้ชายคนนี้อยู่สักหน่อย)
ไอ้เราก็พูดไปอย่างนั้นแหละ แบบไม่คิดอะไร แต่ฝ่ายผู้ชายไม่รู้เรื่องหรอก แต่อยู่ๆ พี่ผู้หญิงคนนึงในที่ทำงานก็พูดขึ้นมาว่า
"พี่ว่าไม่ใช่ พี่ว่าเขาชอบเธอมากกว่า เห็นผู้ชายมองเธอตั้งนานละ"
ไอ้เราก็ หืมมมมมม O_O;!!! ตกใจอ่ะดิ ไม่เคยโดนแซว แต่ก็ตอบไปว่า
"มั่วแล้วแหละ ไม่ใช่หรอก ใครจะมาชอบหน้าตาแบบนี้ดูผิดไปเปล่า"
"พี่พูดจริงๆ สเปคใครมันไม่เหมือนกัน เขาอาจจะชอบแกอยู่นะ"
เราก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้หรอก แต่นี่แหละเป็นชนวนสำคัญที่ทำให้ จขกท. เริ่มหันมามองผู้ชายคนนี้ แต่เท่าที่ตัวเองสังเกต ท่าทางเขาก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง จขกท.ก็สังเกตไม่ค่อยเก่ง ไม่รู้ว่าผู้ชายมาดนิ่งๆ แบบนี้เวลาชอบผู้หญิงจะเป็นยังไง
แต่!!!มันไม่หยุดแค่นั้นอ่ะดิ พี่เขายังคงพูดกรอกหูอยู่ทุกวัน =O=; (นี่ไม่เบื่อบ้างหรือไง) และ จขกท.ยังคงปฏิเสธอย่างต่อเนื่อง
"พี่ว่าเขาชอบแกจริงๆนะ เขามองแกตลอดเวลาเล่นโทรศัพท์อ่ะ"
"จะให้อัดวิดีโอให้ไม๊ เวลาเขามองจะได้เชื่อ"
"หัดเงยหน้าขึ้นมาจากจอบ้าง จะได้เจอเนื้อคู่กับเขาสักที"
บลาๆๆๆๆ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้จขกท.เป็นคนชอบเล่นโทรศัพท์เวลาพักเที่ยง หรือเวลาว่าง อย่างพักเที่ยง 1 hr กินข้าวอยู่ประมาณ 10 นาที ที่เหลือเล่นโทรศัพท์ อ่านการ์ตูนบ้าง เล่นเกมส์บ้าง จนทุกคนมองว่าเป็นเด็กอ่ะแหละ
ด้วยเหตุที่พูดกรอกหูอยู่ทุกวี่วัน ความซวยมาเยือนจนได้ ตายยยแล้ววว!! จขกท.ดันชอบเขาจริงๆ จากที่ไม่ได้คิดอะไร จากที่รู้สึกเฉยๆ กลายเป็นเราสะเองที่ชอบเขา สนใจเขา เริ่มสังเกตว่าเขาชอบเราจริงหรือเปล่า เริ่มมองหาเขา ใจสั่น ตื่นเต้นเวลาอยู่ใกล้ (ทำไมต้องเป็นแบบนี้ T^T)
แต่มันก็เหมือนเดิม จขกท. สังเกตไม่ได้ ดูไม่ออก เพราะพฤติกรรมเขาเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มีแต่ใจเราที่เปลี่ยนไป
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ปล.ฝากถึงทุกคนอย่าทำแบบนี้กับใคร เพราะผู้หญิงเป็นเพศที่ sensitive กับอะไรพวกนี้มากก
จนมีโอกาสได้ไปดูงานข้างนอก ไปกันเป็นกลุ่มซึ่งแน่นอนมี จขกท. กับผู้ชายคนนั้นไปด้วย จขกท.แอบตื่นเต้น แต่หน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไร เก็บอาการทุกอย่างได้เป๊ะ จนช่วงเวลาพักเที่ยงกินข้าว มันจะเป็นโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ มีที่นั่งหลายที่ จขกท.นั่งเป็นคนแรก จู่ๆนางมานั่งข้างๆจ้าาา O_O!! แอบตกใจแต่สีหน้านิ่งมากก (5555 นับถือตัวเองจริงๆ) โอกาสถือว่าเป็นไปได้น้อยนะ เพราะที่นั่งถือว่าค่อนข้างเยอะ ไม่คิดว่าเขาจะมานั่งข้างเรา แต่ด้วยนิสัยของ จขกท.เอง เล่นโทรศัพท์อีกแล้ว กินข้าวแปปเดียว (แต่ก็นะ แก้เขินด้วยอ่ะแหละ มีผู้ชายที่เราชอบมานั่งข้างๆนะเฟ้ยย!! มือไม้อยู่ไม่นิ่งอยู่แล้ว ต้องหาอะไรทำ 555) เราก็อ่านการ์ตูนไปด้วย อยู่ๆนางก็เปิดประเด็นขึ้นมาจ้า
"อ่านเรื่องอะไรหรอ?"
O_O!!
......
....
ไม่ได้เผื่อใจว่าจะโดนถาม OMG!! ใจเต้นอย่างกะกลองชุด เด้งออกมาข้างนอกได้นี่เด้งออกมาละ ไม่เคยเห็นเขาเปิดประโยคพูดสักที ถือเป็นอะไรที่ช็อคสุดๆ แต่ผิดที่ จขกท.เองก็พูดไม่เก่ง เลยตอบไปแบบสั้นๆ
"ไม่รู้ค่ะ ...อย่าถามเลย" (มันหน้าตบปากตัวเองจริงๆ T^T) จริงๆก็รู้อ่ะแหละ แต่สมองมันตื้อ คิดไม่ทัน พูดแบบนี้กับสีหน้ายิ้มให้เขาหน่อยๆ
บทสนทนาจึงจบลงแต่เพียงเท่านั้น....
กลัวว่าเขาจะคิดว่าเราไม่อยากพูดด้วยแน่เลยอ่ะ T^T และนางก็มองเราอ่านอยู่อย่างนั้นจนกินข้าวเสร็จ (อันนี้เพื่อนบอก เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามองอยู่ มองแต่จอ 555)
จนถึงเวลาถ่ายรูป เขาค่อนข้างฮอตนะ โดนดึงตัวไปถ่ายรูปกับคนนู้นที คนนี้ที จขกท.ก็ถ่ายรูปนิดหน่อย ด้วยไม่ชอบคนเยอะ กับใกล้จะกลับแล้วเลยออกมารอข้างนอก ยืนเล่นโทรศัพท์รอเหมือนเดิม
ช็อคค!! อีกรอบที่สอง นางมายืนข้างๆจ้า แล้วอยู่ๆก็พูดขึ้นว่า
"ผมอยู่กับ...ดีกว่า ไม่ไปถ่ายรูปแล้ว" พูดด้วยเสียงที่ค่อยมาก ไอ้เราก็ O_O!! ช็อคอยู่ 555 เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยชื่อเรา ทำงานด้วยกันมาตั้งหลายเดือน เพิ่งเคยได้ยิน แหม!!นึกว่าจะไม่รู้จักชื่อเราสะแล้ว
"คะ??....." ไอ้เราก็ช็อคอยู่ไม่ได้ยินรอบแรก ต้องบอกรอบที่สองถึงได้ยิน 555 เราก็ยิ้มให้ แต่ก็เล่นโทรศัพท์เหมือนเดิม ใจอย่างโยนโทรศัพท์ทิ้ง เข้าใจหน่อยนะว่า จขกท. ทำตัวไม่ถูกเลยต้องหาอะไรทำแก้เก้อไปอย่างนั้น T^T แล้วก็ยืนด้วยกันอยู่อย่างนั้นจนกลับบ้าน แยกย้ายย (ไม่อยากกลับเลยอ่ะ)
เวลาทำงานก็เหมือนเดิม เห้ออ!!ดูไม่ออกจริงๆคนนี้ เวลาคุยไลน์ก็คุยเฉพาะเรื่องงาน ถามคำ ตอบคำ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น จนเราเริ่มไม่แน่ใจว่า เขาจะชอบเราจริงหรอวะ?? เลยแอบตัดสินใจขอเป็นเพื่อนในเฟสบุค นางก็ไม่ยอมรับเพื่อนสักที แต่พฤติกรรมเขาเปลี่ยนไปหลังจากขอเป็นเพื่อนในเฟส เหมือนหลบหน้า หลบตา ไม่กล้าจ้องตาเรา เวลาคุยกับคนอื่นปกตินะ แต่พอคุยกับเราจะนิ่งๆ หน้าขรึมหน่อยๆ กับคนอื่นรับแอดนะ แต่กับเราไม่รับสักที เลยแอบน้อยใจ (แต่เขาไม่รู้หรอก เพราะเราก็นิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าเราชอบเขาแล้ว) เราก็เลยยกเลิกคำขอมันสะเลย เลยแอบไม่แน่ใจว่า เขาชอบเราจริงไม๊ หรือแค่เราที่คิดไปเอง
อาจจะยาวหน่อย และเป็นกระทู้แรกของเรา การจัดวางอาจทำให้ลายตานิดนึง ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ใครคิดเห็นยังไงบอกด้วย เราเป็นคนตัดใจง่ายอยู่แล้ว ถ้ารู้ว่าไม่ชอบก็จะไม่ยุ่งด้วยเลย แต่มันก่ำกึ่ง เป็นความไม่แน่ใจ คิดเห็นยังไงกับผู้ชายมาดนิ่งอย่างนี้ สรุปเขาชอบเราหรือเปล่า?? ยังไงก็ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ
เขาชอบเรา หรือ เราคิดไปเอง?
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อนนะคะ จขกท.เป็นผู้หญิงอายุ 20 ต้นๆ ทำงานแล้ว ไม่เคยมีแฟน ไม่เคยโดนจีบ ด้วยลักษณะครอบครัวที่ค่อนข้างหัวโบราณนิดนึงอ่ะแหละ แม่ก็จะบอกเสมอ ให้ตั้งใจเรียน ไม่ให้คิดเรื่องผู้ชาย ซึ่ง จขกท.เองก็ทำตามอย่างว่าง่าย บวกกับหน้าตาที่ธรรมด๊าา ธรรมดา บ้านๆ เลยไม่มีใครกล้ามาจีบ (ง่ายๆ ไม่สวยอ่ะแหละ 5555) จนโสดมาจนถึงทุกวันนี้ อาจมีโมเมนท์ปลื้มรุ่นพี่บ้างตามประสาวัยเด็ก แต่จะไม่ได้แบบชอบมากมาย อยากได้เป็นแฟน
เพราะเรายังโฟกัสเรื่องเรียนเสมอ แต่ จขกท. ไม่ใช่เด็กเรียนนะ ออกแนวเป็นเด็กไม่รู้จักโตซะมากกว่า อ่านการ์ตูน เล่นเกม บลาๆๆๆ (พฤติกรรมนั้นตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ 555)
จนเข้าสู่วัยทำงาน ก็ยังไม่คิดเรื่องผู้ชาย (สงสัยหัวใจหยุดเต้นไปแล้ว 555) ก็ทำงานไปตามปกติ เช้าไปทำงาน ตอนเย็นกลับบ้าน ก็เป็นอย่างนี้เรื่อยๆ จนมีผู้ชายคนนึงอายุมากกว่าเราประมาณ 5 ปี เข้ามาฝึกงานที่บริษัทเรา 3 เดือน หน้าตาก็ถือว่าดูดี แต่ลักษณะการแต่งตัวนี่ไม่ผ่านสำหรับสาวๆหลายคน (อ้างอิงจากเพื่อนที่ทำงาน 555) จขกท. ก็ไม่ได้สนใจ เพราะคิดว่ายังไงก็ไม่เหมาะสมกันอยู่แล้ว (เขาอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่า จขกท. ถึงจะเป็นการมาฝึกงานก็เหอะ) อีกอย่าง จขกท. ชินกับการไม่มีใครอยู่แล้ว
ทุกวันจึงผ่านไปแบบเรื่อยๆ แต่เจอหน้ากันทุกวันนะ บุคลิกเขาจะเป็นคนเงียบ มาดนิ่งๆ พูดน้อย นับคำได้เลยเวลาพูดด้วยกัน เราก็ทำงานไปแบบไม่คิดอะไร จนเขาฝึกงานเสร็จ ก็ผ่านไปทั้งอย่างนั้น แบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผ่านไปหลายเดือน จนเราได้มีโอกาสมาศึกษาดูงานข้างนอกบริษัท มันเป็นเหตุบังเอิญที่ จขกท.ได้พบกับผู้ชายคนนั้น อยู่ๆนางก็เข้ามาทัก อารมณ์ประมาณว่า "หวัดดี เป็นไงบ้าง" (ซึ่งปกติพูดแค่นี้คือยาวมากแล้ว) จขกท.ก็ตกใจสิคะ + ตะลึง เพราะนางแต่งตัวใหม่ ไม่ถึงกับหล่อ แต่ถือว่าผ่าน บวกกับหน้าตาแล้ว 4.5 ดาวไปเลยจ้า นอกจากตะลึงที่นางเปลี่ยนไป ตะลึงยิ่งกว่าคือนางมาพูดด้วย (OMG!! หิมะจะตกเมืองไทยแล้วไม๊ล่ะ) จขกท.เองก็ตอบเป็นประโยคสั้นๆ กลับไปเหมือนกัน (ก็เป็นคนพูดน้อยเหมือนกันนี่นา) บทสนทนาจึงจบลงเพียงเท่านั้น เหมือนกับว่ารู้จักกันตั้งนานแต่เพิ่งมาพูดกัน อารมณ์ประมาณนั้นเลย
หลังจากนั้น จขกท. ก็ไม่ได้เจอเขาอีก จนผ่านไปอีกสองหรือสามเดือนไม่แน่ใจแอบได้ยินข้าวจากเพื่อนๆพี่ๆในที่ทำงานว่าผู้ชายคนนั้นคนที่มาฝึกงานจะมาทำงานที่เรา ไอ้เราก็ หืมมมม!! แอบตกใจเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้อะไรมาก
จนเขามาทำงานที่นี่จริงๆ มันก็อีหรอบเดิม เขาก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม เงียบๆ พูดน้อย มาดนิ่งๆ สุภาพบุรุษมากกก และเราก็เจอกันทุกวัน แต่ก็ยังไม่พูดกันเหมือนเดิม แต่แอบได้ยินว่าเพิ่งอกหักมาไม่นาน ไอ้เราก็เห็นว่าโสดแล้ว เพื่อนที่ทำงานก็โสดเหมือนกัน เลยคิดจะเติมเชื้อไฟสักหน่อย ยุยงให้เขาจีบกัน ชอบกัน ก็เลยพูดกับเพื่อนว่า (ตอนนั้น จขกท.ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่าเพื่อนร่วมงานเลย)
"แก ฉันว่าหน้าพี่เขาหน้าคล้ายแกนะ เป็นเนื้อคู่หรือเปล่า จีบเลยย บางทีเขาอาจะชอบอยู่" (เรารู้สึกได้ว่าเพื่อนคนนี้ก็ออกจะชอบผู้ชายคนนี้อยู่สักหน่อย)
ไอ้เราก็พูดไปอย่างนั้นแหละ แบบไม่คิดอะไร แต่ฝ่ายผู้ชายไม่รู้เรื่องหรอก แต่อยู่ๆ พี่ผู้หญิงคนนึงในที่ทำงานก็พูดขึ้นมาว่า
"พี่ว่าไม่ใช่ พี่ว่าเขาชอบเธอมากกว่า เห็นผู้ชายมองเธอตั้งนานละ"
ไอ้เราก็ หืมมมมมม O_O;!!! ตกใจอ่ะดิ ไม่เคยโดนแซว แต่ก็ตอบไปว่า
"มั่วแล้วแหละ ไม่ใช่หรอก ใครจะมาชอบหน้าตาแบบนี้ดูผิดไปเปล่า"
"พี่พูดจริงๆ สเปคใครมันไม่เหมือนกัน เขาอาจจะชอบแกอยู่นะ"
เราก็คิดว่าเป็นไปไม่ได้หรอก แต่นี่แหละเป็นชนวนสำคัญที่ทำให้ จขกท. เริ่มหันมามองผู้ชายคนนี้ แต่เท่าที่ตัวเองสังเกต ท่าทางเขาก็เหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง จขกท.ก็สังเกตไม่ค่อยเก่ง ไม่รู้ว่าผู้ชายมาดนิ่งๆ แบบนี้เวลาชอบผู้หญิงจะเป็นยังไง
แต่!!!มันไม่หยุดแค่นั้นอ่ะดิ พี่เขายังคงพูดกรอกหูอยู่ทุกวัน =O=; (นี่ไม่เบื่อบ้างหรือไง) และ จขกท.ยังคงปฏิเสธอย่างต่อเนื่อง
"พี่ว่าเขาชอบแกจริงๆนะ เขามองแกตลอดเวลาเล่นโทรศัพท์อ่ะ"
"จะให้อัดวิดีโอให้ไม๊ เวลาเขามองจะได้เชื่อ"
"หัดเงยหน้าขึ้นมาจากจอบ้าง จะได้เจอเนื้อคู่กับเขาสักที"
บลาๆๆๆๆ [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ด้วยเหตุที่พูดกรอกหูอยู่ทุกวี่วัน ความซวยมาเยือนจนได้ ตายยยแล้ววว!! จขกท.ดันชอบเขาจริงๆ จากที่ไม่ได้คิดอะไร จากที่รู้สึกเฉยๆ กลายเป็นเราสะเองที่ชอบเขา สนใจเขา เริ่มสังเกตว่าเขาชอบเราจริงหรือเปล่า เริ่มมองหาเขา ใจสั่น ตื่นเต้นเวลาอยู่ใกล้ (ทำไมต้องเป็นแบบนี้ T^T)
แต่มันก็เหมือนเดิม จขกท. สังเกตไม่ได้ ดูไม่ออก เพราะพฤติกรรมเขาเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง มีแต่ใจเราที่เปลี่ยนไป [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
จนมีโอกาสได้ไปดูงานข้างนอก ไปกันเป็นกลุ่มซึ่งแน่นอนมี จขกท. กับผู้ชายคนนั้นไปด้วย จขกท.แอบตื่นเต้น แต่หน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีอะไร เก็บอาการทุกอย่างได้เป๊ะ จนช่วงเวลาพักเที่ยงกินข้าว มันจะเป็นโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ มีที่นั่งหลายที่ จขกท.นั่งเป็นคนแรก จู่ๆนางมานั่งข้างๆจ้าาา O_O!! แอบตกใจแต่สีหน้านิ่งมากก (5555 นับถือตัวเองจริงๆ) โอกาสถือว่าเป็นไปได้น้อยนะ เพราะที่นั่งถือว่าค่อนข้างเยอะ ไม่คิดว่าเขาจะมานั่งข้างเรา แต่ด้วยนิสัยของ จขกท.เอง เล่นโทรศัพท์อีกแล้ว กินข้าวแปปเดียว (แต่ก็นะ แก้เขินด้วยอ่ะแหละ มีผู้ชายที่เราชอบมานั่งข้างๆนะเฟ้ยย!! มือไม้อยู่ไม่นิ่งอยู่แล้ว ต้องหาอะไรทำ 555) เราก็อ่านการ์ตูนไปด้วย อยู่ๆนางก็เปิดประเด็นขึ้นมาจ้า
"อ่านเรื่องอะไรหรอ?"
O_O!!
......
....
ไม่ได้เผื่อใจว่าจะโดนถาม OMG!! ใจเต้นอย่างกะกลองชุด เด้งออกมาข้างนอกได้นี่เด้งออกมาละ ไม่เคยเห็นเขาเปิดประโยคพูดสักที ถือเป็นอะไรที่ช็อคสุดๆ แต่ผิดที่ จขกท.เองก็พูดไม่เก่ง เลยตอบไปแบบสั้นๆ
"ไม่รู้ค่ะ ...อย่าถามเลย" (มันหน้าตบปากตัวเองจริงๆ T^T) จริงๆก็รู้อ่ะแหละ แต่สมองมันตื้อ คิดไม่ทัน พูดแบบนี้กับสีหน้ายิ้มให้เขาหน่อยๆ
บทสนทนาจึงจบลงแต่เพียงเท่านั้น....
กลัวว่าเขาจะคิดว่าเราไม่อยากพูดด้วยแน่เลยอ่ะ T^T และนางก็มองเราอ่านอยู่อย่างนั้นจนกินข้าวเสร็จ (อันนี้เพื่อนบอก เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขามองอยู่ มองแต่จอ 555)
จนถึงเวลาถ่ายรูป เขาค่อนข้างฮอตนะ โดนดึงตัวไปถ่ายรูปกับคนนู้นที คนนี้ที จขกท.ก็ถ่ายรูปนิดหน่อย ด้วยไม่ชอบคนเยอะ กับใกล้จะกลับแล้วเลยออกมารอข้างนอก ยืนเล่นโทรศัพท์รอเหมือนเดิม
ช็อคค!! อีกรอบที่สอง นางมายืนข้างๆจ้า แล้วอยู่ๆก็พูดขึ้นว่า
"ผมอยู่กับ...ดีกว่า ไม่ไปถ่ายรูปแล้ว" พูดด้วยเสียงที่ค่อยมาก ไอ้เราก็ O_O!! ช็อคอยู่ 555 เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยชื่อเรา ทำงานด้วยกันมาตั้งหลายเดือน เพิ่งเคยได้ยิน แหม!!นึกว่าจะไม่รู้จักชื่อเราสะแล้ว
"คะ??....." ไอ้เราก็ช็อคอยู่ไม่ได้ยินรอบแรก ต้องบอกรอบที่สองถึงได้ยิน 555 เราก็ยิ้มให้ แต่ก็เล่นโทรศัพท์เหมือนเดิม ใจอย่างโยนโทรศัพท์ทิ้ง เข้าใจหน่อยนะว่า จขกท. ทำตัวไม่ถูกเลยต้องหาอะไรทำแก้เก้อไปอย่างนั้น T^T แล้วก็ยืนด้วยกันอยู่อย่างนั้นจนกลับบ้าน แยกย้ายย (ไม่อยากกลับเลยอ่ะ)
เวลาทำงานก็เหมือนเดิม เห้ออ!!ดูไม่ออกจริงๆคนนี้ เวลาคุยไลน์ก็คุยเฉพาะเรื่องงาน ถามคำ ตอบคำ ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น จนเราเริ่มไม่แน่ใจว่า เขาจะชอบเราจริงหรอวะ?? เลยแอบตัดสินใจขอเป็นเพื่อนในเฟสบุค นางก็ไม่ยอมรับเพื่อนสักที แต่พฤติกรรมเขาเปลี่ยนไปหลังจากขอเป็นเพื่อนในเฟส เหมือนหลบหน้า หลบตา ไม่กล้าจ้องตาเรา เวลาคุยกับคนอื่นปกตินะ แต่พอคุยกับเราจะนิ่งๆ หน้าขรึมหน่อยๆ กับคนอื่นรับแอดนะ แต่กับเราไม่รับสักที เลยแอบน้อยใจ (แต่เขาไม่รู้หรอก เพราะเราก็นิ่ง เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น และเขาก็ไม่รู้ด้วยว่าเราชอบเขาแล้ว) เราก็เลยยกเลิกคำขอมันสะเลย เลยแอบไม่แน่ใจว่า เขาชอบเราจริงไม๊ หรือแค่เราที่คิดไปเอง
อาจจะยาวหน่อย และเป็นกระทู้แรกของเรา การจัดวางอาจทำให้ลายตานิดนึง ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ใครคิดเห็นยังไงบอกด้วย เราเป็นคนตัดใจง่ายอยู่แล้ว ถ้ารู้ว่าไม่ชอบก็จะไม่ยุ่งด้วยเลย แต่มันก่ำกึ่ง เป็นความไม่แน่ใจ คิดเห็นยังไงกับผู้ชายมาดนิ่งอย่างนี้ สรุปเขาชอบเราหรือเปล่า?? ยังไงก็ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ