ทุกการเริ่มต้นของปีเราจะเขียนสิ่งที่อยากทำภายในปีนั้นไว้เป็นข้อๆ
ปีที่แล้วข้อแรกเราเขียนว่า..."อยากพาคนหายกลับบ้าน"
มันเป็นความอยากทำที่แปลกๆและรู้ว่ามันยาก และมันก็ยากจริงๆจะหมดปีแล้วยังไม่เจอคนหายเลย ปีก่อนหน้านั้นก็อยากถ่ายรูปอนุสาวรีย์ชัยจุดเดิมๆทุกวันให้ครบ 365 วัน (อย่าขำสิเราทำได้นะ😂)
และแล้ววันที่ 25 กันยายน 2560 ก็มีคุณยายคนนึงหลงทางมา ยายมายืนงงๆแถวหน้าร้านที่เราขายของ จำทางกลับบ้านไม่ได้ ถามได้ความว่านั่งรถเมล์มาจะไปทำบุญที่วัดระหว่างนั่งมาก็จำไม่ได้ว่าจะไปวัดไหนเลยลง พอลงก็เดินไปเดินมาจำไม่ได้ว่าบ้านตัวเองอยู่ที่ไหน
วันนั้นเราส่งยายให้ลูกสาวพากลับบ้านได้ เพราะยายมีโทรศัพท์เล็กๆติดตัวมาด้วย ยายเป็นอัลไซเมอร์ชอบออกจากบ้านไปทำบุญ ระหว่างที่รอลูกสาวยายมารับยายก็นึกออกว่าจะไปวัดไหน แกก็จะไปต่อ ต้องให้ยายอีกคนที่ขายขนมแถวนั้นช่วยพูดให้นั่งอยู่ก่อน ปล่อยไปแกก็หลงอีก ยายก็จะคอยพูดว่า "ปล่อยฉันไปเถอะๆ" ต้องหลอกล่อให้เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ ให้สวดมนต์ให้ฟัง กล่อมให้ยายนั่งรอเกือบๆชั่วโมงกว่าลูกสาวจะมาถึง
วันนั้น...สิ่งที่อยากทำขัอแรกได้ทำแล้ว ถึงยายจะยังไม่ใช่คนหายแต่ก็ใกล้เคียงเนอะๆ ตกดึกลูกชายคุณยายโทรมาขอบคุณ
วันนั้น...ใจเราเป็นสุข สิ่งที่อยากทำในปีนี้ที่เขียนๆไว้ได้ทำหมดแล้วนี่ คงไม่มีใครหายให้พากลับบ้านบ่อยๆจนกระทั่ง......
31 ธันวาคม 2560 ยายคนนึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านหน้าร้านไป จำได้ว่าเป็นยายที่รู้จักเคยแอบถ่ายรูปแกกับลูกชายด้วยเห็นว่าน่ารักดี ยายเป็นอัลไซเมอร์ลูกชายยายขายพวงมาลัยอยู่แถวbtsพญาไท รีบร้องทักยายถามยายจะไปไหน ในใจคิดว่าแกหลง...เพราะจากbtsพญาไทมาแถวสนามเป้าก็เกือบๆสองกิโล
ยายหยุดตามเสียงเรียกและบอกจะกลับบ้าน แล้วเดินดุ๊กๆไป เรารีบวิ่งไปใส่รองเท้าผ้าใบคว้ากระเป๋าเงิน (ตอนนั้นใส่รองเท้าแตะอยู่คิดว่าน่าจะเดินอีกไกลเลยเปลี่ยนผ้าใบ)
ฝากร้านไว้กับร้านข้างๆแล้ววิ่งตามไป ถามยายมายังไงจะกลับยังไง ยายว่ามายังไงไม่รู้แต่จะเดินกลับ
"กลับถูกมั้ย"ถามยาย "มีเบอร์ลูกชายมั้ย"
ไม่มีเดินไปเรื่อยๆยายบอก "งั้นหนูไปส่ง"
บ้านยายอยู่แถวทางรถไฟใกล้btsพญาไท พาไปแถวนั้นคงมีคนรู้จัก ใจคิดแบบนี้ แดดร้อนมากยายจับข้อมือเรา ประคองตัวเดินไปทางอนุสาวรีย์ชัย แกเดินตัวงอๆเพราะเข่าไม่ค่อยดี ระหว่างเดินก็เอามือแหวกผลักคนที่ขวางทางไปด้วย ชักไม่เข้าท่าและหลายคนมองยายและมองมาที่เรา
"ยายนั่งแท๊กซี่นะ เดินไม่ไหวอะร้อนและก็ไกลด้วย" ยายพยักหน้า พายายเดินเลี้ยวขวาจากอนุสาวรีย์ชัยฝั่งเกาะพหลโยธินมาทางรพ.พระมงกุฏ ไม่มีแท๊กซี่คนไหนรับเลยสักคัน
ลืมบอกไปเราเป็นภูมิแพ้เลยใส่หน้ากากอนามัยและก็อากาศร้อนเลยคว้าหมวกมาใส่ ดูภายนอกอาจคล้ายตัวร้ายในข่าวทีวี ส่วนยายก็มอมแมมเสื้อเชิ๊ตเก่าๆกางเกงผ้ายืด(ตามรูป)
เราจูงยายเดินเลี้ยวมาเรื่อยๆตามถนนคนเริ่มมองเรากับยายเยอะขึ้น
จากสายตาแบบนั้นเราอยากถอดใจมาก เพราะเมื่อหลายปีที่แล้วเราเคยจูงคนแก่คนนึงเดินไปส่งขึ้นรถเมล์ระหว่างทางแกเดินเข้าไปขอยาที่ร้านขายยา มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาด่าเรา หาว่าพาคนแก่มาเดินหากิน แล้วทำท่าจะเข้ามาชก ซึ่งมันทำให้เสียความรู้สึกมาก
พอนึกได้เราหยุด!...ถามยายว่าถ้ายายข้ามถนนจากตรงนี้ไปแล้วกลับถูกมั้ย?...(เพราะเดินไปตามทางเรื่อยๆก็จะถึงทางรถไฟบ้านแก แต่ยายต้องข้ามถนนอีกสองแยก)
ยายบอกถูกเดินไปเรื่อยๆ เราปล่อยมือยาย ยายเดินข้ามถนนไปเลยทั้งๆที่ไม่ใช่ทางข้าม ทางม้าลายอยู่อีกเกือบ100เมตร แกเลยไปติดราวเหล็กตรงกลางข้ามไปอีกฝั่งก็ไม่ได้ ต้องจับราวไต่ๆไปแบบทุลักทุเล รถวิ่งสวนขึ้นไปใจก็กลัวแกจะพลัดตกลงมาโดนรถชน
มีคนชะเง้อมองแกอยู่ริมทาง เรารอให้ใครสักคนข้ามไปช่วยแก...แต่ก็ไม่มี อยากหันหลังกลับร้านทำไม่รู้ไม่เห็นแต่
ก็ทำไม่ลง เลยวิ่งข้ามไปจูงแกเดินแล้วพาข้ามไปอีกฝั่ง พาแกไปโบกรถแท๊กซี่ ไม่มีคันไหนจอด...เค้าทำเป็นไม่เห็นด้วยซ้ำไป มีคันนึงตามหลังมาเราไม่โบกแล้ว เหนื่อย! ท้อ!
คนขับชลอรถแล้วพยักหน้าให้ขึ้น พี่คนขับบอกขึ้นมาเลยเค้าไม่รับกันเหรอครับนิสัยไม่ดีเห็นคนแก่ไม่รับ เรายิ้มบอกขอบคุณและให้พี่เค้าวนรถไปส่งยาย
นั่งมาสักพักคนขับคุยกับยายถึงรู้ว่ายายหลง ถึงรู้ว่าเราบังเอิญรู้จักยายว่าอยู่แถวนี้เลยพามาส่ง พี่คนขับบอกนึกว่ามาด้วยกันจะพายายไปไหน (ใช่สิใครๆก็คิดแบบนั้น) น้องต้องลงไปส่งยายให้ถึงบ้าน(คนขับบอก)
เราต่อไลน์คุยกับแฟนๆบอกไหนๆก็ส่งแล้วส่งให้ถึงลูกชายแกเลย😅😂
คงต้องเป็นแบบนั้น ทันทีที่ลงรถยายก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามถนนต่อ ต้องรีบวิ่งไปจับไว้ คนแถวนั้นเห็นยายก็จำได้ถามว่าไปเจอแกที่ไหน เราบอกยายไปหลงที่หน้าร้าน เค้าก็วิ่งไปตามลูกชายยายให้
เราส่งยายให้ลูกชายแล้วขอเบอร์โทรไว้เผื่อคราวหน้าเจอยายอีกจะได้โทรหา แล้วเรียกมอเตอร์ไซด์รับจ้างนั่งกลับมาที่ร้าน จบปี2560แบบวัดใจตัวเอง
มานั่งคิดๆดู...ถ้าปล่อยยายกลับไปคนเดียวคงนอนไม่หลับข้ามปี
มานั่งคิดๆดู...ถ้าเราแคร์สายตาคนอื่นกลัวคนอื่นจะเข้าใจผิด จะมองเราไม่ดีคงไม่ต้องทำอะไรที่ควรจะทำกันพอดี
เรากลับมาเปิดสมุดเล่มที่เขียนเรื่องที่อยากจะทำในปี 2560
ข้อแรก
"พาคนหายกลับบ้าน" เราขีดถูกลงบนข้อความ ปีนี้สิ่งที่อยากทำทำครบแล้วถึงยังไม่หายแต่ก็ใกล้เคียงแหละน่า😅
เพื่อนๆล่ะมีสิ่งที่อยากทำในปีนี้รึยัง
เรามีแล้ว...ไว้ทำได้ปีหน้าจะกลับมาเล่าให้ฟังใหม่นะ^^
ไปดูท้องฟ้าที่อนุสาวรีย์ชัยจากมุมเดิมๆ 365วันกัน⛅☔
https://m.facebook.com/groups/128849467130754?view=permalink&id=1374564579225897
พายายกลับบ้าน
ปีที่แล้วข้อแรกเราเขียนว่า..."อยากพาคนหายกลับบ้าน"
มันเป็นความอยากทำที่แปลกๆและรู้ว่ามันยาก และมันก็ยากจริงๆจะหมดปีแล้วยังไม่เจอคนหายเลย ปีก่อนหน้านั้นก็อยากถ่ายรูปอนุสาวรีย์ชัยจุดเดิมๆทุกวันให้ครบ 365 วัน (อย่าขำสิเราทำได้นะ😂)
และแล้ววันที่ 25 กันยายน 2560 ก็มีคุณยายคนนึงหลงทางมา ยายมายืนงงๆแถวหน้าร้านที่เราขายของ จำทางกลับบ้านไม่ได้ ถามได้ความว่านั่งรถเมล์มาจะไปทำบุญที่วัดระหว่างนั่งมาก็จำไม่ได้ว่าจะไปวัดไหนเลยลง พอลงก็เดินไปเดินมาจำไม่ได้ว่าบ้านตัวเองอยู่ที่ไหน
วันนั้นเราส่งยายให้ลูกสาวพากลับบ้านได้ เพราะยายมีโทรศัพท์เล็กๆติดตัวมาด้วย ยายเป็นอัลไซเมอร์ชอบออกจากบ้านไปทำบุญ ระหว่างที่รอลูกสาวยายมารับยายก็นึกออกว่าจะไปวัดไหน แกก็จะไปต่อ ต้องให้ยายอีกคนที่ขายขนมแถวนั้นช่วยพูดให้นั่งอยู่ก่อน ปล่อยไปแกก็หลงอีก ยายก็จะคอยพูดว่า "ปล่อยฉันไปเถอะๆ" ต้องหลอกล่อให้เล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ ให้สวดมนต์ให้ฟัง กล่อมให้ยายนั่งรอเกือบๆชั่วโมงกว่าลูกสาวจะมาถึง
วันนั้น...สิ่งที่อยากทำขัอแรกได้ทำแล้ว ถึงยายจะยังไม่ใช่คนหายแต่ก็ใกล้เคียงเนอะๆ ตกดึกลูกชายคุณยายโทรมาขอบคุณ
วันนั้น...ใจเราเป็นสุข สิ่งที่อยากทำในปีนี้ที่เขียนๆไว้ได้ทำหมดแล้วนี่ คงไม่มีใครหายให้พากลับบ้านบ่อยๆจนกระทั่ง......
31 ธันวาคม 2560 ยายคนนึงกึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านหน้าร้านไป จำได้ว่าเป็นยายที่รู้จักเคยแอบถ่ายรูปแกกับลูกชายด้วยเห็นว่าน่ารักดี ยายเป็นอัลไซเมอร์ลูกชายยายขายพวงมาลัยอยู่แถวbtsพญาไท รีบร้องทักยายถามยายจะไปไหน ในใจคิดว่าแกหลง...เพราะจากbtsพญาไทมาแถวสนามเป้าก็เกือบๆสองกิโล
ยายหยุดตามเสียงเรียกและบอกจะกลับบ้าน แล้วเดินดุ๊กๆไป เรารีบวิ่งไปใส่รองเท้าผ้าใบคว้ากระเป๋าเงิน (ตอนนั้นใส่รองเท้าแตะอยู่คิดว่าน่าจะเดินอีกไกลเลยเปลี่ยนผ้าใบ)
ฝากร้านไว้กับร้านข้างๆแล้ววิ่งตามไป ถามยายมายังไงจะกลับยังไง ยายว่ามายังไงไม่รู้แต่จะเดินกลับ
"กลับถูกมั้ย"ถามยาย "มีเบอร์ลูกชายมั้ย"
ไม่มีเดินไปเรื่อยๆยายบอก "งั้นหนูไปส่ง"
บ้านยายอยู่แถวทางรถไฟใกล้btsพญาไท พาไปแถวนั้นคงมีคนรู้จัก ใจคิดแบบนี้ แดดร้อนมากยายจับข้อมือเรา ประคองตัวเดินไปทางอนุสาวรีย์ชัย แกเดินตัวงอๆเพราะเข่าไม่ค่อยดี ระหว่างเดินก็เอามือแหวกผลักคนที่ขวางทางไปด้วย ชักไม่เข้าท่าและหลายคนมองยายและมองมาที่เรา
"ยายนั่งแท๊กซี่นะ เดินไม่ไหวอะร้อนและก็ไกลด้วย" ยายพยักหน้า พายายเดินเลี้ยวขวาจากอนุสาวรีย์ชัยฝั่งเกาะพหลโยธินมาทางรพ.พระมงกุฏ ไม่มีแท๊กซี่คนไหนรับเลยสักคัน
ลืมบอกไปเราเป็นภูมิแพ้เลยใส่หน้ากากอนามัยและก็อากาศร้อนเลยคว้าหมวกมาใส่ ดูภายนอกอาจคล้ายตัวร้ายในข่าวทีวี ส่วนยายก็มอมแมมเสื้อเชิ๊ตเก่าๆกางเกงผ้ายืด(ตามรูป)
เราจูงยายเดินเลี้ยวมาเรื่อยๆตามถนนคนเริ่มมองเรากับยายเยอะขึ้น
จากสายตาแบบนั้นเราอยากถอดใจมาก เพราะเมื่อหลายปีที่แล้วเราเคยจูงคนแก่คนนึงเดินไปส่งขึ้นรถเมล์ระหว่างทางแกเดินเข้าไปขอยาที่ร้านขายยา มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาด่าเรา หาว่าพาคนแก่มาเดินหากิน แล้วทำท่าจะเข้ามาชก ซึ่งมันทำให้เสียความรู้สึกมาก
พอนึกได้เราหยุด!...ถามยายว่าถ้ายายข้ามถนนจากตรงนี้ไปแล้วกลับถูกมั้ย?...(เพราะเดินไปตามทางเรื่อยๆก็จะถึงทางรถไฟบ้านแก แต่ยายต้องข้ามถนนอีกสองแยก)
ยายบอกถูกเดินไปเรื่อยๆ เราปล่อยมือยาย ยายเดินข้ามถนนไปเลยทั้งๆที่ไม่ใช่ทางข้าม ทางม้าลายอยู่อีกเกือบ100เมตร แกเลยไปติดราวเหล็กตรงกลางข้ามไปอีกฝั่งก็ไม่ได้ ต้องจับราวไต่ๆไปแบบทุลักทุเล รถวิ่งสวนขึ้นไปใจก็กลัวแกจะพลัดตกลงมาโดนรถชน
มีคนชะเง้อมองแกอยู่ริมทาง เรารอให้ใครสักคนข้ามไปช่วยแก...แต่ก็ไม่มี อยากหันหลังกลับร้านทำไม่รู้ไม่เห็นแต่
คนขับชลอรถแล้วพยักหน้าให้ขึ้น พี่คนขับบอกขึ้นมาเลยเค้าไม่รับกันเหรอครับนิสัยไม่ดีเห็นคนแก่ไม่รับ เรายิ้มบอกขอบคุณและให้พี่เค้าวนรถไปส่งยาย
นั่งมาสักพักคนขับคุยกับยายถึงรู้ว่ายายหลง ถึงรู้ว่าเราบังเอิญรู้จักยายว่าอยู่แถวนี้เลยพามาส่ง พี่คนขับบอกนึกว่ามาด้วยกันจะพายายไปไหน (ใช่สิใครๆก็คิดแบบนั้น) น้องต้องลงไปส่งยายให้ถึงบ้าน(คนขับบอก)
เราต่อไลน์คุยกับแฟนๆบอกไหนๆก็ส่งแล้วส่งให้ถึงลูกชายแกเลย😅😂
คงต้องเป็นแบบนั้น ทันทีที่ลงรถยายก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งไปตามถนนต่อ ต้องรีบวิ่งไปจับไว้ คนแถวนั้นเห็นยายก็จำได้ถามว่าไปเจอแกที่ไหน เราบอกยายไปหลงที่หน้าร้าน เค้าก็วิ่งไปตามลูกชายยายให้
เราส่งยายให้ลูกชายแล้วขอเบอร์โทรไว้เผื่อคราวหน้าเจอยายอีกจะได้โทรหา แล้วเรียกมอเตอร์ไซด์รับจ้างนั่งกลับมาที่ร้าน จบปี2560แบบวัดใจตัวเอง
มานั่งคิดๆดู...ถ้าปล่อยยายกลับไปคนเดียวคงนอนไม่หลับข้ามปี
มานั่งคิดๆดู...ถ้าเราแคร์สายตาคนอื่นกลัวคนอื่นจะเข้าใจผิด จะมองเราไม่ดีคงไม่ต้องทำอะไรที่ควรจะทำกันพอดี
เรากลับมาเปิดสมุดเล่มที่เขียนเรื่องที่อยากจะทำในปี 2560
ข้อแรก
"พาคนหายกลับบ้าน" เราขีดถูกลงบนข้อความ ปีนี้สิ่งที่อยากทำทำครบแล้วถึงยังไม่หายแต่ก็ใกล้เคียงแหละน่า😅
เพื่อนๆล่ะมีสิ่งที่อยากทำในปีนี้รึยัง
เรามีแล้ว...ไว้ทำได้ปีหน้าจะกลับมาเล่าให้ฟังใหม่นะ^^
ไปดูท้องฟ้าที่อนุสาวรีย์ชัยจากมุมเดิมๆ 365วันกัน⛅☔ https://m.facebook.com/groups/128849467130754?view=permalink&id=1374564579225897