เราเริ่มวาดรูปเพราะความสนุกค่ะ ตอนป.1เคยขโมยการ์ตูนพี่สาวมาวาดตาม แล้วมีเพื่อนชม เราจึงบ้ายอฝึกมาเรื่อยๆ
ตอนเด็กๆเรามีความสุขมากเมื่อมีคนชมว่าวาดรู้สวย เวลาเพื่อนให้วาดรูปให้เราวาดให้หมดเลยค่ะ
ไม่รู้เรียกการฝึกไปในตัวมั้ย
แล้วพอเราเริ่มอายุมากขึ้น เพื่อนๆเขาก็เริ่มสนใจเรื่องอื่นกัน เหมือนมีเราคนเดียวที่จมปลักกับการวาดรูปค่ะ

พอจบม.หก เราเรียนต่อในสายที่มีการวาดรูปเป็นองค์ประกอบหลัก เราถึงได้รู้ว่าที่เราเคยคิดว่าตัวเองเก่งมันผิดหมดเลย
แต่ในขณะเดียวกันเส้นทางการเรียนสายนี้ของเราก็ทำให้เราพัฒนาได้ไวกว่าที่ฝึกเองตั้งแต่ป.1-ม.6มากเลยค่ะ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เรากลายเป็นโนเนมไปแล้วค่ะ เปิดรับงานไม่เคยขายออก แค่วาดลงในกลุ่มยังได้ไลค์น้อยเลย
มันฟังดูงี่เง่าเนอะ แต่เราคิดถึงช่วงเวลาที่มีคนยอตอนประถมจังเลยค่ะ ตอนนั้นเรามีความสุขกับมันมากๆเลย
เวลาลงงานแล้วเงียบกริบ เรารู้สึกหมดแรงขับในการพยายามค่ะ ไม่ใช่เราเลิกรักการวาดรูปนะ แต่เราเริ่มหมดกำลังใจค่ะ บางทีรู้สึกเหมือนความสุขของมันลดลงค่ะ

บางทีเราก็คิดว่าเราอาจแค่อาร์ตบล็อค เราเคยลองชมผลงานต่างชาติเพื่อหาแรงบันดาลใจ ผลที่ได้คือสไตล์เราเปลี่ยนค่ะ เอาจริงๆมันเปลี่ยนทุกๆครึ่งปีได้ เรารู้สึกว่าตัวเองไม่แน่นอนเลย มีรุ่นพี่ที่พอมีชื่อในวงการ(อย่างน้อยๆเขาก็ได้ไลค์เยอะและมีคนรู้จัก)บอกว่าเราฝึกน้อยและไม่พัฒนา บางที่รุ่นพี่อาจพูดจริง เราพยายามฝึกมากขึ้น แต่อีกใจมันก็ยิ่งท้อเลยค่ะ

บางทีเราเห็นงานของเพื่อนบางคน ฝีมือไล่ๆกัน เขาเป็นที่นิยมมากกว่า แล้วไปๆมาๆเขาก็แซงเราไปเลย เวลาเห็นคนเก่งๆที่แง้มอะไรนิดเดียวก็เป็นที่นิยมแล้วอิจฉาเขามากๆเลย

เราคงบ่นเยอะไปแล้ว เข้าสู่ปัญหาคือ ทำยังไงจะพ้นจากความโนเนมคะ? เล่าประสบปการณ์ที่ท่านพ้นจากโนเนมให้เราฟังก็ได้ค่ะ เราว่าเราคงน่าถูกด่าในสายตาหลายๆท่านแต่อย่าว่าเราเลยนะคะ แค่นี้ใจเราฝ่อมากแล้ว
เราไม่ได้ยอตัวเองนะ ยอมรับเลยว่างานเรายังไม่เข้าขั้นอลังค่ะ ก็ธรรมดาๆนี่แหละ แต่เราว่ามันก็ไม่ถึงกับขี้เหร่นะ

ps.เราวาดการ์ตูนค่ะ
ps.2.เราไม่ค่อยวาดแฟนอาร์ตค่ะ มันเกี่ยวมั้ยคะ แต่เราวาดแฟนอาร์ตทีไรวาดไม่เสร็จทุกที
ps.เราไม่วาดรูปโป๊นะ มันไม่ใช่ตัวเรา+ไม่คิดว่าการทำแบบนั้นจะเป็นหนทางเดียวของการดัง