Writer : AIMER
หอสมุด...? สถานที่ที่หลายๆ คน ได้ยินแล้วนึกถึงบรรยากาศที่เงียบสงบ แหล่งหาความรู้ บ้างก็เป็นสถานที่สำหรับพักผ่อนในยามว่าง แต่สำหรับบางคนอาจเป็นสถานที่สำหรับทำงานหารายได้ หรือเป็นแม้กระทั่งที่อยู่อาศัย
ขวัญข้าว หญิงสาวนักเรียนชั้น ม.5 ที่ชื่นชอบการอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ เธอทำงานและอาศัยอยู่ที่หอสมุดสาธารณะใจกลางเมือง ทุกเย็นหลังเลิกเรียนเธอก็จะมาทำงานเป็นบรรณารักษ์ ณ หอสมุดแห่งนี้ เพราะครอบครัวของเธอนั้นมีเพียงคุณยายที่อยู่บ้านพักคนชรา และน้องชายอายุ 7 ขวบ ที่ป่วยเป็นเนื้องอกในสมองซึ่งต้องอยู่โรงพยาบาลตลอดเนื่องจากไม่มีเงินพอที่ผ่าตัด ทำได้เพียงใช้เงินสนับสนุนจากทางรัฐบาลเป็นค่าใช้จ่าย
พ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อ 1 ปีก่อน จากเหตุการณ์แผ่นดินไหวทำให้ดินถล่มลงมาปิดทางเข้าออกของรถไฟใต้ดิน พ่อและแม่เธอติดอยู่ในนั้น ซึ่งก่อนที่แบตมือถือของท่านจะหมดลง พ่อและแม่ของเธอได้ส่งข้อความเสียงมาให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายว่า...
"ขวัญลูก....พ่อกับแม่....ฝากดูแลน้องและย่าด้วยนะลูก.... พ่อกับแม่คงงง....ไม่ได้กลับไปหาลูกกับน้องอีกแล้ว..อึก.... พ่อกับแม่ขอโทษนะ..ขวัญ..ฮือๆ รักหนูมากๆ เลยนะ...เป็นเด็กดีแบบนี้ต่อไปนะลูก.......ฮือ...ฮือ........." .....ตื๊ดดดดดดด (สิ้นเสียงข้อความ)
"คุณพ่อ.........คุณแม่.....?"
เพราะด้วยความสงสารและเอ็นดู ผู้ดูแลหอสมุดซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับแม่ของเธอจึงชวนให้เธอเข้ามาอยู่ที่ห้องสมุดแห่งนี้ และดูแลเธอด้วยความรักเหมือนแม่แท้ๆ ของเธอ....
"Library (หอสมุดที่รัก)" เรื่องสั้นลองพยายามแต่งเองครั้งแรกยังขาดประสบการณ์โปรดให้คำแนะนำ
หอสมุด...? สถานที่ที่หลายๆ คน ได้ยินแล้วนึกถึงบรรยากาศที่เงียบสงบ แหล่งหาความรู้ บ้างก็เป็นสถานที่สำหรับพักผ่อนในยามว่าง แต่สำหรับบางคนอาจเป็นสถานที่สำหรับทำงานหารายได้ หรือเป็นแม้กระทั่งที่อยู่อาศัย
ขวัญข้าว หญิงสาวนักเรียนชั้น ม.5 ที่ชื่นชอบการอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจ เธอทำงานและอาศัยอยู่ที่หอสมุดสาธารณะใจกลางเมือง ทุกเย็นหลังเลิกเรียนเธอก็จะมาทำงานเป็นบรรณารักษ์ ณ หอสมุดแห่งนี้ เพราะครอบครัวของเธอนั้นมีเพียงคุณยายที่อยู่บ้านพักคนชรา และน้องชายอายุ 7 ขวบ ที่ป่วยเป็นเนื้องอกในสมองซึ่งต้องอยู่โรงพยาบาลตลอดเนื่องจากไม่มีเงินพอที่ผ่าตัด ทำได้เพียงใช้เงินสนับสนุนจากทางรัฐบาลเป็นค่าใช้จ่าย
พ่อและแม่ของเธอเสียชีวิตเมื่อ 1 ปีก่อน จากเหตุการณ์แผ่นดินไหวทำให้ดินถล่มลงมาปิดทางเข้าออกของรถไฟใต้ดิน พ่อและแม่เธอติดอยู่ในนั้น ซึ่งก่อนที่แบตมือถือของท่านจะหมดลง พ่อและแม่ของเธอได้ส่งข้อความเสียงมาให้เธอเป็นครั้งสุดท้ายว่า...
"ขวัญลูก....พ่อกับแม่....ฝากดูแลน้องและย่าด้วยนะลูก.... พ่อกับแม่คงงง....ไม่ได้กลับไปหาลูกกับน้องอีกแล้ว..อึก.... พ่อกับแม่ขอโทษนะ..ขวัญ..ฮือๆ รักหนูมากๆ เลยนะ...เป็นเด็กดีแบบนี้ต่อไปนะลูก.......ฮือ...ฮือ........." .....ตื๊ดดดดดดด (สิ้นเสียงข้อความ)
"คุณพ่อ.........คุณแม่.....?"
เพราะด้วยความสงสารและเอ็นดู ผู้ดูแลหอสมุดซึ่งเป็นเพื่อนสนิทกับแม่ของเธอจึงชวนให้เธอเข้ามาอยู่ที่ห้องสมุดแห่งนี้ และดูแลเธอด้วยความรักเหมือนแม่แท้ๆ ของเธอ....