เราพึ่งเรียนจบ...ไม่สิยังไม่จบหรอก จริงๆแล้วเรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อช่วงเดือนกุมภาปีที่แล้วพ่อเราเสียตอนเราใกล้จะจบปวส.ช่วงนั้นมันเป็นอะไรที่ลำบากมากๆสำหรับเราเพราะเราต้องเดินเรื่องเองเกือบทั้งหมด เราเไม่ใช่ลูกคนโตของบ้านหรอกแต่เราเป็นลูกคนเล็กที่ทำทุกอย่างได้ด้วยตัวเองตั้งแต่ตอนเด็ก ญาติฝ่ายพ่อเลยไว้ใจให้เราทำมากกว่าพี่คนโตหรือง่ายๆเลย เด็กๆเราไม่เคยถูกตามใจเหมือนพี่คนโตเลยสักครั้ง เมื่อเสาหลักไม่อยู่เราเลยต้องเลือกที่จะหยุดเรื่องเรียนเอาไว้เพื่อจะหางานทำและช่วยหาเงินเข้าบ้านกับพี่คนโต จากวันนั้นถึงวันนี้ทุกๆอย่างเริ่มกดดันเรามากขึ้น ภาระเยอะขึ้น ทุกคนฝากความหวังไว้กลับเราพูดกลอกหูทุกวันว่าให้ทำเพื่อครอบครัว ต้องอดทน จนบางครั้งเราเกือบลืมไปว่าจริงๆแล้วสิ่งที่เราอยากทำ และจะทำให้สำเร็จคือเราอยากเรียนภาษา อยากเป็นนักเขียนถึงจะไม่มีพื้นฐานเลยก็เถอะ แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่ค้นคว้า หรือแสวงหามันนะเราทำทุกอย่างมาโดยตลอดเวลาที่เราค้นพบว่าเราต้องการอะไรแต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ทุกคนในบ้านจะเห็นความพยามของเรา จนทุกวันนี้เราได้งานที่ดีทำ ได้บ้านหลวงที่ไม่ต้องเสียค่าเช่าเป็นชื่อตัวเองแต่ถ้าออกจากที่ทำงานเราก็ต้องหาที่อยู่เอง ได้มอเตอร์ไซต์เป็นชื่อตัวเองและต้องหัดขับ ทั้งที่ควรจะมีความสุขกับสิ่งพวกนี้แต่ไม่ใช่เลย เราไม่เคยมีความสุขบางทีร้องไห้แต่ไม่มีใครรู้ว่าเราเจ็บปวดมากที่ไม่เคยได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ เราอยากเรียนมหาลัยต่อเพื่อที่จะมีงานดีๆทำอยากเป็นนักเขียนที่ทุกคนยอมรับ แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าครอบครัวกับความฝันเราควรที่จะเลือกสิ่งไหนดี.