มีเรื่องจะปรึกษาค่ะ คือหนูเรียนไกลบ้าน ไม่ค่อยได้กลับบ้าน พอกลับที่ไรไม่กลับจะดีกว่า เพราะที่บ้านหนูทำงานกันทุกคนจนไม่มีเวลาให้กัน หนูอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ หาไรกินเอง เที่ยวดึกก็ไม่มีใครตาม แต่หนูไม่เคยทำให้ที่บ้านเสียใจนะคะ พอตอนนี้เข้ามหาลัยแล้ว เรียนไกลบ้าน จนแทบไม่ได้กลับเลย
ตอนนี้หนูมีแฟนค่ะ ซึ่งแฟนหนูห่างกับหนู1ปีคะ ตอนนี้พี่เขาก็ฝึกงาน เราคบกันมา 2ปีนิดๆละคะ ทั้ง2ครอบครัวรับรู้ค่ะ ประเด็นของหนูคือ หนูมีเพื่อนกลุ่มนะคะแต่ตอนนี้แตกหมดแล้ว จนหนูเหลือเพื่อนที่คบเพียงคนเดียว เพื่อนก็มีแฟนและอยู่ด้วยกัน ที่สำคัญอยู่คนละหอกับหนู เวลาไปเรียนเพื่อนก็จะไปกับแฟนซึ่งอยู่สาขาเดียวกันนะคะ บางทีมันเหงานะคะ เพราะแฟนก็ฝึกงาน ทั้งวันไม่ได้คุยกันเลย คุยกันอีกทีก็ค่ำๆ บางทีหนูก็ติดกิจกรรมบ้าง ทำการบ้านหรืออ่านหนังสือบ้าง แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกห่างกันนะคะ และหนูชอบอยู่ห้องค่ะ ไม่ค่อยชอบไปไหน อยากไปหาเพื่อนแต่เพื่อนก็อยู่กับแฟนก็เกรงใจ จนบางครั้งก็รู้สึกหว่าเหว้ บางทีร้องไห้หนักมากค่ะ อยู่ดีๆก็รู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยจนไม่อยากทำไรเลย พอบรรยากาศตอนเย็นๆ มันก็รู้สึกเหงาหนักมาก น้ำตาก็ไหลออกมาเอง บางครั้งเหนื่อยจนต้องเก็บไว้คนเดียว พยายามเข้มแข็ง หนูพยายามอยู่คนเดียวให้ได้ แต่ก็ทำไม่ได้สักที พยายามเข้มแข็งให้มากที่สุด แต่ก็แพ้มันทุกที หนูควรทำไงดีค่ะ