ยิ่งโตขึ้น ยิ่งรู้สึกว่าสังคมที่เราอยู่มันปลอมๆ มีแต่คนที่ใส่หน้ากากเข้ากัน เริ่มรู้สึกเบื่อชีวิตเดิมๆ เหมือนเรารู้สึกว่าคนที่ใส่ใจเราจริงมันไม่มี คนที่เราคิดว่าเค้าคือคนที่จะอยู่กับเราในวันแย่ๆ แต่กลับกลายเป็นเอาเรื่องเรามาพูดให้ดูแย่มากกว่า คนที่ดูเป็นคนดีกลับกลายเป็นที่น่ารังเกียจ สังคมนี้เป็นสังคมที่มีแต่การโกหก บางที่คู่รัก คู่ชีวิตหรือแม้แต่ครอบครัวเราเองยังใส่หน้ากากอ่ะ เคยเป็นมั้ย?
เราเริ่มจะเข้าใจดารา นักร้องหรือคนที่เค้าฆ่าตัวตายอ่ะ เราว่าถึงฉากหน้าเค้าอาจดูเป็นที่เพียบพร้อม มีทั้งคนที่รักและห่วงใย แต่เราว่าบางทีคนที่เศร้าโศกเสียใจในวันที่เค้าจากไป คือต้นเหตุที่ทำให้เค้าคิดสั้นก็ได้ คนบางคนอาจดูเพียบพร้อมก็จริงแต่นั่นอาจเป็นหน้ากากทางสังคมที่เค้าหยิบมาใช้เพื่อบดบังน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างสุดจะกลั้นก็ได้ สังคมนี้เริ่มน่ากลัวมากขึ้น คนที่รักกลับกลายเป็นคนที่ร้ายที่สุด สุดท้ายการที่บางคนเลือกที่จะอยู่คนเดียวอาจเป็นเพราะเค้ากำลังปกป้องตัวเองอยู่ก็ได้ เคยมีความคิดที่จะฆ่าตัวตาย แต่เมื่อคิดว่ามีคนที่เค้าลำบากกว่าเราอยู่อีกมาก นั่นแหละคือเหตุผลที่ตอนนี้เรายังมีชีวิตอยู่ เราเหนื่อย เราท้อ เราสิ้นหวัง คนที่เราอยากให้อยู่ด้วยในตอนนั้น กลับไม่มีเลย คนที่คอยบอกว่าถึงยังไงก็จะไม่มีวันทิ้งเรา ก็หายไป ขยะแขยงเหลือเกิน สังคมที่น่ารังเกียจ