มีหลายครั้ง ที่ข้าพเจ้าขับรถไปตามท้องถนน แล้วพบรถยนต์บรรทุกหมู ขับอยู่ข้างหน้า
เมื่อขับเข้าไปใกล้ ข้าพเจ้าพบว่า ใบหน้าของหมูแต่ละตัว เต็มไปด้วยความทุกข์ เหมือนมันจะรู้ตัวว่า กำลังเดินทางไปพบมัจจุราช
แววตาของหมูแต่ละตัวดูเศร้าสร้อย หลายตัวมีหมายเลขสีม่วงอยู่บนลำตัว ซึ่งน่าจะแปลว่าเจ้าของหมายเลข ผ่านการยืนยันตัว ชั่งน้ำหนักแล้ว

สิ่งหนึ่งที่ผมสังเกตุ หมูที่อยู่ในรถบรรทุก ส่วนใหญ่จะเป็นหมูตัวเมียเกือบทั้งสิ้น บางครั้งอาจจะมีหมูตัวผู้หลุดมาด้วยตัว หรือสองตัว ซึ่งก็มักจะเป็นหมูแก่
เข้าใจว่าหมูตัวเมีย มักจะไม่มีกลิ่นสาบ และตลาดนิยมบริโภค ส่วนหมูตัวผู้ก็คงเป็นหมูพ่อพันธุ์ที่หมดสภาพ ไม่สามารถเป็นพ่อพันธุ์ได้อีกต่อไป

บางครั้งผมเคยพบรถบรรทุกวัว ขับอยู่เบื้องหน้า ผมพบว่า วัวหลายตัวที่ยืนเบียดเสียดกัน มีน้ำตาไหลอยู่ตลอดเวลา
สัตว์เดียรฉานยังรู้จักกลัวตาย และเศร้าสร้อยยามเดินทางไปสู่แตลงแกง

หากถามผมว่า ถ้ารถบรรทุกสัตว์ที่อยู่เบื้องหน้า เป็นรถที่บรรทุกตัว ตัวตะกวด ผมจะรู้สึกเช่นไร
ผมตอบได้ว่า ผมก็จะยังรู้สึกเวทนา ไม่ว่าสัตว์นั้นจะเป็นตัว เป็ด หรือไก่

ภาพเหล่านี้ปรากฏแก่ผม เป็นครั้งคราว ด้วยว่าผมเองไม่ค่อยนิยมขับรถยนต์ข้ามจังหวัดเท่าใดนัก

แต่ภาพที่มักปรากฏแก่ผมบ่อยๆ กลับเป็นภาพนักโทษที่นั่งแออัดมาในรถของเรือนจำ เพื่อเดินทางมารับฟังการพิจารณาคดีของศาล
แววตาของนักโทษส่วนใหญ่ ช่างไม่ต่างจากบรรดาหมู วัว และควาย ที่ผมพบในรถบรรทุกแต่อย่างใด

หมู วัว ควาย ไม่มีสิทธิเลือกโชคชะตาของตน
ทว่ามนุษย์ผู้ประเสริฐ ผู้สามารถกำหนดโชคชะตาของตนเองได้ เหตุใดจึงยังพากันเดินทางไปสู่โลกแห่งพันธนาการ โลกที่เสรีภาพถูกจำกัด
เขาและเธอเหล่านั้นอาจใช้เสรีภาพอย่างฟุ่มเฟือย แต่การใช้จ่ายใดๆก็ตาม ย่อมมีค่าใช้จ่ายอยู่เสมอ
เสรียิ่งใช้ เสรียิ่งหดหาย โดยเฉพาะหากการใช้เสรีภาพนั้น เป็นไปในทางที่ผิดทาง

เริ่มต้นด้วยเรื่องหมู แต่จบด้วยเรื่องของนักโทษ จะมีสาระหรือไม่ ก็อยู่ที่มุมมองของผู้อ่าน ขอรับ

เครดิตภาพ : จากอินเตอร์เน็ต และ นสพ.แนวหน้าครับ