สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องปรึกษา อยากรู้ว่ามีใครเป็นเหมือนเราไหม ตั้งแต่เด็กมาเรามีความภูมิใจในตัวเองต่ำมาก ทั้งๆที่เราเป็นเด็กเรียนเก่ง จบมาจากสถาบันชื่อดัง คณะที่ดีมากๆ ทำงานก็อยู่ในองค์กรดี ชีวิตครอบครัวก็ไม่มีปัญหาใหญ่ๆอะไร
ถ้าคนนอกมองคงรู้สึกว่ามันก็ดีแล้วจะคิดอะไรมากมายอีก
แต่สำหรับเรา เราพบว่า เราไม่เคยรู้สึกภูมิใจหรือดีใจกับสิ่งเหล่านี้เลย เหมือนว่าถ้าเราได้รับสิ่งดีๆ เราจะมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าเราผิดหวังไม่ได้สิ่งดีๆ เราจะมองว่ามันแย่มากๆ บางทีแค่คนนินทาเรา เราก็เก็บไปคิดหลายสิ่ง ว่าทำไมเราไม่ดีตรงไหน บลาๆ พอคิดไปสักหลายๆวัน ก็ถึงจะทำใจได้
บางครั้งเป็นมากถึงขั้นว่าเราอยากหายไปจากโลกใบนี้ (เป็นทุกเดือนเลยในเกือบสองปีที่ผ่านมา ทั้งที่เรื่องมันขี้ผงมาก)
เราไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร ทำไมมีชีวิตที่ดีอยู่แล้วกลับไม่เข้าถึงความสุขจริงๆ
เราอยากหลุดจากความคิดนี้ค่ะ เราพยายามเตือนสติตัวเองบ่อยๆ เมื่อเรามีความเฟลเกิดขึ้น แต่พอเราปล่อยใจมันก็มารบกวนเราอยู่นานจนคิดเรื่องอยากตาย
ปล. เราไม่คิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้านะคะ เรายังทำงานได้ปกติ หัวเราะและมีความสุขได้กับเรื่องบ้าๆบอๆ นอนหลับดี
ช่วงที่เราเป็นเยอะว่าอยากตายคือช่วงสองปีนี้ ที่เราเริ่มกินยาคุม เราไม่รู้มันเกี่ยวกันไหมค่ะ
ไม่เคยรู้สึกภูมิใจในชีวิตตัวเองเลยค่ะ
ถ้าคนนอกมองคงรู้สึกว่ามันก็ดีแล้วจะคิดอะไรมากมายอีก
แต่สำหรับเรา เราพบว่า เราไม่เคยรู้สึกภูมิใจหรือดีใจกับสิ่งเหล่านี้เลย เหมือนว่าถ้าเราได้รับสิ่งดีๆ เราจะมองว่ามันเป็นเรื่องปกติ แต่ถ้าเราผิดหวังไม่ได้สิ่งดีๆ เราจะมองว่ามันแย่มากๆ บางทีแค่คนนินทาเรา เราก็เก็บไปคิดหลายสิ่ง ว่าทำไมเราไม่ดีตรงไหน บลาๆ พอคิดไปสักหลายๆวัน ก็ถึงจะทำใจได้
บางครั้งเป็นมากถึงขั้นว่าเราอยากหายไปจากโลกใบนี้ (เป็นทุกเดือนเลยในเกือบสองปีที่ผ่านมา ทั้งที่เรื่องมันขี้ผงมาก)
เราไม่รู้ว่ามันเกิดจากอะไร ทำไมมีชีวิตที่ดีอยู่แล้วกลับไม่เข้าถึงความสุขจริงๆ
เราอยากหลุดจากความคิดนี้ค่ะ เราพยายามเตือนสติตัวเองบ่อยๆ เมื่อเรามีความเฟลเกิดขึ้น แต่พอเราปล่อยใจมันก็มารบกวนเราอยู่นานจนคิดเรื่องอยากตาย
ปล. เราไม่คิดว่าตัวเองเป็นซึมเศร้านะคะ เรายังทำงานได้ปกติ หัวเราะและมีความสุขได้กับเรื่องบ้าๆบอๆ นอนหลับดี
ช่วงที่เราเป็นเยอะว่าอยากตายคือช่วงสองปีนี้ ที่เราเริ่มกินยาคุม เราไม่รู้มันเกี่ยวกันไหมค่ะ