ว่าด้วยเรื่องการใช้ชีวิตพื้นถิ่นของชาวภาคอีสาน ความเชื่อ ความรัก การยึดติด เนื้อเรื่องที่ถูกถ่ายทอดผ่านอาชีพ "สัปเหร่อ" ที่ให้แง่คิดแก่คนดูผ่านคนตายสู่คนเป็น..
เรื่องดำเนินไปโดยเล่าผ่านชีวิตเด็กหนุ่มที่พึ่งจบการศึกษาจากคณะนิติศาสตร์ "เจิด" ที่ต้องมารับช่วงต่อการเป็นสัปเหร่อจากพ่อด้วยความจำเป็นเนื่องด้วยพ่อป่วยหนัก เนื้อเรื่องดำเนินควบคู่ไปกับเรื่องราวการตายทั้งกลมของ "ใบข้าว" คนรักเก่าของ "เซียง" ซึ่งเซียงยังคงยึดติดในวังวนของความผูกพัน ความสัมพันธ์ที่ยากจะลืมและปล่อยวาง
เจิดได้เรียนรู้การเป็นสัปเหร่อจากพ่อที่เรียกได้ว่าเป็นหลักสูตรเร่งรัด ต้องลุยหน้างานและเรียนรู้เพิ่มเติมจากข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตเอาเอง หนังเล่าผ่านชีวิตพื้นบ้านอีสานอย่างสุดเรียล ทั้งด้านความเชื่อ พิธีกรรมเกี่ยวกับความตาย ทั้งเรื่องการช้อนขวัญจากคนที่ตายโหงหรือเกิดสิ่งที่ทำให้ขวัญหาย และอีกมากมายที่ได้ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ น้ำตา และข้อคิดจากหนังที่เรียกได้ว่าซึ้งชิ*หาย ดีชิ*หาย ทั้งเรื่องของตัวภาพ มุมกล้อง ที่ออกแนวการถ่ายสารคดีพื้นถิ่นอีสานแบบเข้าถึงอย่างลึกซึ้ง ผ่านทีมงาน "ไทบ้าน" ลูกหลานเลือดอีสานแท้สุดเข้มข้น รับรองเลยว่าลูกหลานอีสานที่พลัดถิ่นหากได้ชมแล้วนั้นรับรองว่าน้ำตาต้องไหล่พรากคิดถึงถิ่นบ้านเกิดแดนข้าวเหนียวแน่นอน
ก่อนจะจบบทความการเล่าถึงตัวหนัง "สัปเหร่อ" หนังผีพื้นบ้านอีสานปนเสียงฮาครื้นสุดยอดเยี่ยมนี้แล้ว อยากจะยกประโยคที่กระแทกใจเรามาก ๆ มาฝากกันค่ะ
“เอาคนตายเป็นครู คนอยู่เป็นนักเรียน” ในตอนที่มีชีวิตอยู่ก็ซื้อมาแบ่งปันกันกิน ไม่ใช่ตายแล้วถึงมาเคาะโลงเรียก เพราะอยากจะให้คนในโลงตื่นมากินมากเท่าไร แต่ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว..
“คนเรามักจะทำสิ่งต่าง ๆ ให้กับคนที่เรารัก แต่ไม่เคยถามความต้องการของเขาบ้างเลย“
“ความตายทำให้เราตายได้แค่ครั้งเดียว แต่ความรักมันทำเราตายซ้ำ ๆ จนกว่าเราจะตายนั่นแหละ”
และการเตือนสติเหล่าคนที่ยึดติดให้อยู่กับปัจจุบันมากกว่าไปอาลัยอาวรณ์กับคนที่จากกันไปแล้ว ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตายก็ตาม เห็นค่าคนที่อยู่ในวันนี้และพรุ่งนี้ไม่ใช่เห็นค่าจากคนที่จากไปแล้วในวันวาน..
“สัปเหร่อ” หนังผีพื้นบ้านอีสานปนเสียงฮาครื้นสุดยอดเยี่ยม อีกหนึ่งหนังไทยที่ไม่ดูถูกคนดู
เรื่องดำเนินไปโดยเล่าผ่านชีวิตเด็กหนุ่มที่พึ่งจบการศึกษาจากคณะนิติศาสตร์ "เจิด" ที่ต้องมารับช่วงต่อการเป็นสัปเหร่อจากพ่อด้วยความจำเป็นเนื่องด้วยพ่อป่วยหนัก เนื้อเรื่องดำเนินควบคู่ไปกับเรื่องราวการตายทั้งกลมของ "ใบข้าว" คนรักเก่าของ "เซียง" ซึ่งเซียงยังคงยึดติดในวังวนของความผูกพัน ความสัมพันธ์ที่ยากจะลืมและปล่อยวาง
เจิดได้เรียนรู้การเป็นสัปเหร่อจากพ่อที่เรียกได้ว่าเป็นหลักสูตรเร่งรัด ต้องลุยหน้างานและเรียนรู้เพิ่มเติมจากข้อมูลทางอินเทอร์เน็ตเอาเอง หนังเล่าผ่านชีวิตพื้นบ้านอีสานอย่างสุดเรียล ทั้งด้านความเชื่อ พิธีกรรมเกี่ยวกับความตาย ทั้งเรื่องการช้อนขวัญจากคนที่ตายโหงหรือเกิดสิ่งที่ทำให้ขวัญหาย และอีกมากมายที่ได้ทั้งรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ น้ำตา และข้อคิดจากหนังที่เรียกได้ว่าซึ้งชิ*หาย ดีชิ*หาย ทั้งเรื่องของตัวภาพ มุมกล้อง ที่ออกแนวการถ่ายสารคดีพื้นถิ่นอีสานแบบเข้าถึงอย่างลึกซึ้ง ผ่านทีมงาน "ไทบ้าน" ลูกหลานเลือดอีสานแท้สุดเข้มข้น รับรองเลยว่าลูกหลานอีสานที่พลัดถิ่นหากได้ชมแล้วนั้นรับรองว่าน้ำตาต้องไหล่พรากคิดถึงถิ่นบ้านเกิดแดนข้าวเหนียวแน่นอน
ก่อนจะจบบทความการเล่าถึงตัวหนัง "สัปเหร่อ" หนังผีพื้นบ้านอีสานปนเสียงฮาครื้นสุดยอดเยี่ยมนี้แล้ว อยากจะยกประโยคที่กระแทกใจเรามาก ๆ มาฝากกันค่ะ
“เอาคนตายเป็นครู คนอยู่เป็นนักเรียน” ในตอนที่มีชีวิตอยู่ก็ซื้อมาแบ่งปันกันกิน ไม่ใช่ตายแล้วถึงมาเคาะโลงเรียก เพราะอยากจะให้คนในโลงตื่นมากินมากเท่าไร แต่ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว..
“คนเรามักจะทำสิ่งต่าง ๆ ให้กับคนที่เรารัก แต่ไม่เคยถามความต้องการของเขาบ้างเลย“
“ความตายทำให้เราตายได้แค่ครั้งเดียว แต่ความรักมันทำเราตายซ้ำ ๆ จนกว่าเราจะตายนั่นแหละ”
และการเตือนสติเหล่าคนที่ยึดติดให้อยู่กับปัจจุบันมากกว่าไปอาลัยอาวรณ์กับคนที่จากกันไปแล้ว ไม่ว่าจะจากเป็นหรือจากตายก็ตาม เห็นค่าคนที่อยู่ในวันนี้และพรุ่งนี้ไม่ใช่เห็นค่าจากคนที่จากไปแล้วในวันวาน..