สวัสดีค่ะเพื่อนๆคือเราไม่รู้จะไประบายที่ไหนดีเลยมาระบายที่นี่ละกัน.
คือเราเป็นคนที่ชอบคิดมาก.แบบว่าคิดตลอดเวลาไม่เคยมีวันไหนเลยที่หัวจะโล่งๆ.คิดนู้นคิดนี่ไปเรื่อยหยุดคิดไม่ได้เลยส่วนมากก้อจะเป็นเรื่องเคลียดๆทั้งนี้เช่นผลการเรียน.เรื่องอนาคต.เรื่องปัญหาครอบครัว.คนรอบข้าง.ปัญหาส่วนตัว.ไม่กล้าปรึกษาใครเลย.จะปรึกษาแม่ก้อกลัวแม่เคลียดกว่าเดิม.ปรึกษาพ่อพ่อก้อทำงานเหนื่อยกลัวจะเอาเรื่องไปให้เขาปวดหัวกว่าเดิมอีก.คือเราเป็นลูกคนเดียวค่ะ ตอนอยู่กับเพื่อนๆก้อดีนะคะ.แต่พอกลับมาอยู่คนเดียวมันก้อกลับมาคิดเรื่องเดิมๆซ้ำๆ.จนกลายเป็นว่ามันเหนื่ิยหย่ายไม่อยากทำรัยแล้ว.ไม่หิว.นอนก้อนอนได้แป้ป.มันท้อแท้.บางครั้งอยู่ดีๆก้ออยากร้องไห้ขึ้มาเฉยๆ.ยิ่งตอนนี้ใกล้เรียนจบแล้ว.ยิ่งเจอคำถามบลาๆจากญาติพี่น้อง เช่น เกรดเท่าไหร่ ทำงานอะรัย จะใช้ชีวิตยังไง รับปริญญาเมื่อไร่ ยิ่งกดดันเข้าไปอีก จนตอนนี้ไม่อยากพูดกับใครเลย.มันคิดมากไปหมด.ไม่อยากออกไปไหน.บางทียังคิดด้วยซ้ำว่าถ้าไม่มีเราก้อน่าจะดี.แต่ก้อคิดอีกว่าพ่อแม่จะทำยังไง.แต่มันก้อกลัวไมัวทำพวกท่านผิดหวัง.กลัวดูแลพวกท่านไม่ดี.เราชอบมองตัวเองในแง่ลบเสมอม่รู้ทำไมในหัวมันมีแต่ความกลัว เรารู้สึกเหงาทั้งที่ก้อมีเพื่อนค่อนข้างมาก มีรุ่นพี่รุ่นน้อง.พออยู่คนเดียวเหมือนมันดำดิ่งยังไงม่รู้. ใครมีอาการใกล้เคียงแบบเราบ้างแล้วคือเราเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว.