สวัสดีคับผมขอแนะนำตัวอย่างไม่เป็นทางการก่อนนะครับ ผมเป็นเกย์ (รุกไม่แสดงออกครับ) กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของผมครับ (ผมขอไม่พูดชื่อสายการบินโดยตรงนะครับ)
เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้บินไปเที่ยวเชียงใหม่เมื่อวันที่ 15 ธันวาคมที่ผ่านมา โดยทั้งขาไปและขากลับได้จองตั๋วเครื่องบินของสายการบินแห่งหนึ่ง เรื่องมันเกิดขึ้นวันนี้ วันที่ 17 ธันวาคม ตอนขากลับมาที่สนามบินสุวรรณภูมิคับ ตอนนั้นผมเช็คอินและขึ้นไปนั่งรอขึ้นเครืองที่หน้า เกต (ประตูทางออกขึ้นเครื่อง) ขณะนั่งรอเครื่องบินเข้าเทียบที่จอดตรงอาคารผู้โดยสาร สักพักสายตาผมก็มองไปเห็น ลูกเรือผู้ชายของสายการ (พนักงานต้อนรับ) หน้าตาโคตรน่ารัก กำลังเดินผ่านหน้าผมไปซื้อชานมไข่มุกประมาณ 4 แก้ว แล้วเค้าก็ดินกลับไปขึ้นเครื่องบิน (ตอนนั้นเค้าไม่เห็นผม) ผมนั่งคิดว่าเค้าเป็นเกย์ป่าวว่ะ ขณะคิดไปคิดมาก็ถึงเวลาจะต้องขึ้นเครื่องแล้ว ผมขึ้นเครื่องเป็นผู้โดยสายชุดแรก เพราะผมได้นั่งหลังสุดของเครื่องบิน ตอนนั้นเดินไปก็คิดไปว่าเค้าต้องอยู่บนเที่ยวบินที่เราลังจะบินแน่ ๆ ในใจพดว่า ขอให้เจอ ขอให้เจอ 555555 พอถึงประตูเครื่องบินสิ่งแรกที่ผมทำคือรีบกวาดตามองหาลูกเรือคนนั้น แต่ความโชคดีของผมจริง ๆ ผมเห็นลูกเรื่อผู้ชาย (เกย์ทั้ง 2 คน) ยืนหน้ตาดีทั้งคู่รอต้อนรับผู้โดยสารอยู่ท้ายลำ คือเวลาตอนนั้นในใจยิ้มฉีกแล้วคับ แต่ยังไม่แสดงออก จนผมเดินไปยังท้ายเครื่องแล้วกำลังเอาสัมภาระขึ้นเก็บบนที่เก็บของหนือศีรษะตอนนั้นเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เท้าผมเกิดไปเหยียบเท้าลูกเรือชายที่ยืนคู่กับเค้า ความผิดตรงนี้ผมขอโทษจากใจนะครับ ไม่ได้ตั่งใจจริง ๆ
จากนั้นทุกอย่างก็ดำเนินการตามขั้นตอนของลูกเรือ จนมาถึงตอนลูกเรือกำลังเสริฟอาหารบนเครื่อง ลูกเรือคนที่ผมชอบก็เดินมาเสริฟอาหารให้กับผม แล้วเค้าทักทายผมก่อนด้วยคำพูดว่า
ลูกเรือ: มาเที่ยวหรอคับ
ผม: ใช่คับ
ลูกเรือ:มากี่วันคับ
ผม: มา 3 วันคับ
ลูกเรือ:อยู่กรุงเทพหรอคับ
ผม: ใช่คับ
ลูกเรือ:พักแถวไหนอ่ะ
ผม: บางใหญ่คับ
ลูกเรือ: อ่อคับ (แล้วก็ยิ้มใส่ผม) จากนั้นก็ทำหน้าที่ต่อไป
ความรู้สึกของผมตอนนั้นหรอคับ ใจเต้นโคตรแรง ชนิดที่เรียกว่า แรงจนฝรั่งที่นั่งของ ๆ หันมาหัวเราะผม 555555 ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่นั่งคิดว่าทำไงดี จะทำไงดี ลูกเรือเค้าก็เดินทำหน้าที่ของเค้าไป ยิ้มให้ผมตลอดเลย ยิ้มน่ารักมาก ยิ่งยิ้มมันยิ่งบีบใจผม (เข้าใจความรู้สึกรักแรกพบไหมคับ แบบนั้นเลย) ตอนนั้นผมกำลังกินข้าวอยู่ เค้ามายืนอยู่ด้านหลังผม ตรงหน้าห้องน้ำ ผมหันไปหาเค้าแล้วขอน้ำ 1 แก้ว เอาจริงนะ ตอนนั้นผมไม่ได้จะหันไปขอน้ำหรอกคับ แต่ผมจะหันไปขอไลน์ แต่ใจมันไม่กล้า พอจะอ้าปากพูด ปากมันดันกลับคำจาก "ขอไลน์ได้ไหมครับ" เป็น "ขอน้ำหน่อยครับ" 55555555 หลังจากนั้นผมนั่งคิดและรวบรวมสติ นั่งคิดว่าจะทำไงดี เพราะปกติผมไม่กล้าแสดงออก ผมกลัวว่าเค้าจะไม่ชอบผม และผมกลัวหน้าแตกกลางเครื่องบิน ตอนนั้นนั่งคิดไปว่า เห้ยเราไม่หล่อจะไปขอไลน์เค้าแบบนีได้ไง เค้าหน้าตาดีมากขนาดนั้น เค้าไม่มีทางสนใจเราหรอก ขณะคิดไปมือก็เปิดกระเป๋าเป้หาปากกา และกระดาษเพื่อที่จะเขียนโน๊ตให้เค้า ตอนนั้นนั่งคิดและรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมด แล้วพูดว่า "เอาว่ะ เอาเลยก็แค่หน้าแตก จะกลัวอะไร" จากนั้นผมก็เขียนไลน์ของผมไปบนตั๋วเครื่องบิน ตอนนั้นผมนั่งรอให้เค้าเดินผ่านผม สักพักเค้าก็เดินมา ตอนนั้นคือตอนที่ผมรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมดในชีวิต เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ในใจตอนนี้คือ “เอาว่ะ เค้าจะรับหรือไม่รับก็เป็นสิทธิของเค้า ถ้าวันนี้ไม่ทำจะต้องกลับไปคิดมากแน่ ๆ ” พอเค้าเดินมาถึงตัวผมปุ๊บ
ผม: ยืนตั๋วเครื่องบินที่เขียนไลน์ไว้ ให้กับลูกเรือคนนั้น
ลูกเรือ: อะไรคับ “เสร็จแล้วก็ก้มหน้าดูที่ตั๋วเครื่องบิน แล้วพูดว่า” อ่อ คับ (แล้วก็ยิ้มให้)
ตอนนั้นผมนั่งหน้าชา มือชา ใจเต้นแรงมาก ๆๆๆๆ พร้อมกับคิดไปทั่วเลยว่าเค้าไม่เอาแน่ ๆ หน้าแตกแล้วเรา เครียด ๆๆๆ ประมาณ 2 นาทีผ่านไป ลูกเรื่อเดินอ้อมมาด้านหลังแล้วพูดว่า ขอโทษนะคับ ผมจดไว้แล้ว พอพูดจบเค้าก็ยิ้มให้ผมแล้วยืนตั๋วเครื่องบินกลับคืนมาให้ผม ตอนนั้นสิ่งที่ผมทำได้คือ นั่งรอ รอให้ถึงสนามบินเผื่อเค้าจะแอดไลน์เรามา พอถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ผมลงจากเครื่องก็แล้ว เดินไปเอากระเป๋าที่สายพานก็แล้ว ก็ยังไม่มีไลน์แอดมาสักที ตอนนั้นผมเลยหาที่นั่งตรงอาคารผู้โดยสารนั่งคิดว่า เค้าไม่แอดมาหรอก สักพักใหญ่ ๆ ลูกเรือทั้งชายและหญิงที่มาไฟล์ทเดียวกับผมเดินออกทางประตูผู้โดยสารของสามบินไป ผมนั่งมองเค้าเดินผ่านไป ในใจก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า เค้าไม่แอดมาหรอก เลิกคิดมากได้แล้ว จากนั้นผมก็เลยไปขึ้นรถกลับบ้าน นั่งรถไปก็คิดแต่เรื่องนั้น นั่งกดโทรศัพท์ดู เผื่อเค้าจะแอดมา แต่ก็ไม่แอดมาสักทีจนเวลามันเลยไปถึง 40 นาทีกว่า รถออกจากสนามบินไปได้สักพัก มีไลน์เด้งขึ้นมา ผมรีบเปิดดูสรุปเค้าแอดผมมาจริง ๆ ด้วยคับ ตอนนั้นดีใจมาก พูดคำว่า “เย้” อย่างดังบนแท็กซี่ จนแท็กซี่หันมามอง ก็ตอนนั้นมันดีใจคับเลยแสดงออก จากนั้นผมก็พิมพ์ทักไปว่าสวัสดีคับ ใครคับ เค้าก็ตอบมาว่า ลูกเรื่อ…….อ่ะคับ จากนั้นเราก็พิมพ์คุยกัน
เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้คับ ผมไม่รู้ว่าต่อจากนี้ความสัมพันธ์ของผมและเค้าจะเดินหน้าไปทางไหน แต่สิ่งที่ผมรู้สึกคือ ผมได้ชนะความกลัว และความไม่มั่นใจทั้งหมดที่ผมมี และสร้างความกล้า และความมั่นใจขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่เป็นคนขี้อาย มันยากนะคับที่คน 1 คนจะรวบรวมความกล้าทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเค้า และต่อหน้าคนเยอะ ๆ ผมอยากจะบอกว่าผมเป็นแค่คนธรรมดา ทั้งชีวิตไม่เคยมีเกย์มาจีบ และไม่เคยจีบใคร ความมั่นใจในตัวผมมันต่ำมากคับ ได้แค่คิดว่าจะมีไหมใครสักคนที่ผมรักเค้า และเค้ารักผมจริง ๆ จากใจ และจริงใจผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ามีความสุข ผมไม่ได้เพอร์เฟคเท่าที่เกย์ทุกคนไฝ่หา แต่ผมอยากให้มองถึงความกล้าที่ผมทำ เพราะนั้นมันคือความจริงใจทั้งหมดที่ผมมีคับ
ปล. สำหรับคนที่มองว่าเรื่องที่ผมเล่ามันไร้สาระ และเพ้อเจ้อ ชี้นำไปในทางเสื่อมเสีย และสร้างความเสียหายให้กับบุคคลอื่น และองกรณ์สายการบินผมต้องขออภัยด้วยนะครับ ผมไม่ได้ตั่งใจทำร้ายใคร และไม่ได้มีเจตนาทำให้ใครเดือดร้อน และเสียหายครับ ผมแค่อยากหาที่ระบายความรู้สึกในด้านที่ไม่มีใครรู้จักตัวตนของผม ถ้าเรื่องราวนี้ไปขัดใจใครผมขอโทษจากใจด้วยนะครับ
ประสบการณ์พบรักบนเครื่องบิน (ผมเป็นเกย์คับ)
เรื่องมีอยู่ว่า ผมได้บินไปเที่ยวเชียงใหม่เมื่อวันที่ 15 ธันวาคมที่ผ่านมา โดยทั้งขาไปและขากลับได้จองตั๋วเครื่องบินของสายการบินแห่งหนึ่ง เรื่องมันเกิดขึ้นวันนี้ วันที่ 17 ธันวาคม ตอนขากลับมาที่สนามบินสุวรรณภูมิคับ ตอนนั้นผมเช็คอินและขึ้นไปนั่งรอขึ้นเครืองที่หน้า เกต (ประตูทางออกขึ้นเครื่อง) ขณะนั่งรอเครื่องบินเข้าเทียบที่จอดตรงอาคารผู้โดยสาร สักพักสายตาผมก็มองไปเห็น ลูกเรือผู้ชายของสายการ (พนักงานต้อนรับ) หน้าตาโคตรน่ารัก กำลังเดินผ่านหน้าผมไปซื้อชานมไข่มุกประมาณ 4 แก้ว แล้วเค้าก็ดินกลับไปขึ้นเครื่องบิน (ตอนนั้นเค้าไม่เห็นผม) ผมนั่งคิดว่าเค้าเป็นเกย์ป่าวว่ะ ขณะคิดไปคิดมาก็ถึงเวลาจะต้องขึ้นเครื่องแล้ว ผมขึ้นเครื่องเป็นผู้โดยสายชุดแรก เพราะผมได้นั่งหลังสุดของเครื่องบิน ตอนนั้นเดินไปก็คิดไปว่าเค้าต้องอยู่บนเที่ยวบินที่เราลังจะบินแน่ ๆ ในใจพดว่า ขอให้เจอ ขอให้เจอ 555555 พอถึงประตูเครื่องบินสิ่งแรกที่ผมทำคือรีบกวาดตามองหาลูกเรือคนนั้น แต่ความโชคดีของผมจริง ๆ ผมเห็นลูกเรื่อผู้ชาย (เกย์ทั้ง 2 คน) ยืนหน้ตาดีทั้งคู่รอต้อนรับผู้โดยสารอยู่ท้ายลำ คือเวลาตอนนั้นในใจยิ้มฉีกแล้วคับ แต่ยังไม่แสดงออก จนผมเดินไปยังท้ายเครื่องแล้วกำลังเอาสัมภาระขึ้นเก็บบนที่เก็บของหนือศีรษะตอนนั้นเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เท้าผมเกิดไปเหยียบเท้าลูกเรือชายที่ยืนคู่กับเค้า ความผิดตรงนี้ผมขอโทษจากใจนะครับ ไม่ได้ตั่งใจจริง ๆ
ลูกเรือ: มาเที่ยวหรอคับ
ผม: ใช่คับ
ลูกเรือ:มากี่วันคับ
ผม: มา 3 วันคับ
ลูกเรือ:อยู่กรุงเทพหรอคับ
ผม: ใช่คับ
ลูกเรือ:พักแถวไหนอ่ะ
ผม: บางใหญ่คับ
ลูกเรือ: อ่อคับ (แล้วก็ยิ้มใส่ผม) จากนั้นก็ทำหน้าที่ต่อไป
ความรู้สึกของผมตอนนั้นหรอคับ ใจเต้นโคตรแรง ชนิดที่เรียกว่า แรงจนฝรั่งที่นั่งของ ๆ หันมาหัวเราะผม 555555 ตอนนั้นทำอะไรไม่ถูกก็ได้แต่นั่งคิดว่าทำไงดี จะทำไงดี ลูกเรือเค้าก็เดินทำหน้าที่ของเค้าไป ยิ้มให้ผมตลอดเลย ยิ้มน่ารักมาก ยิ่งยิ้มมันยิ่งบีบใจผม (เข้าใจความรู้สึกรักแรกพบไหมคับ แบบนั้นเลย) ตอนนั้นผมกำลังกินข้าวอยู่ เค้ามายืนอยู่ด้านหลังผม ตรงหน้าห้องน้ำ ผมหันไปหาเค้าแล้วขอน้ำ 1 แก้ว เอาจริงนะ ตอนนั้นผมไม่ได้จะหันไปขอน้ำหรอกคับ แต่ผมจะหันไปขอไลน์ แต่ใจมันไม่กล้า พอจะอ้าปากพูด ปากมันดันกลับคำจาก "ขอไลน์ได้ไหมครับ" เป็น "ขอน้ำหน่อยครับ" 55555555 หลังจากนั้นผมนั่งคิดและรวบรวมสติ นั่งคิดว่าจะทำไงดี เพราะปกติผมไม่กล้าแสดงออก ผมกลัวว่าเค้าจะไม่ชอบผม และผมกลัวหน้าแตกกลางเครื่องบิน ตอนนั้นนั่งคิดไปว่า เห้ยเราไม่หล่อจะไปขอไลน์เค้าแบบนีได้ไง เค้าหน้าตาดีมากขนาดนั้น เค้าไม่มีทางสนใจเราหรอก ขณะคิดไปมือก็เปิดกระเป๋าเป้หาปากกา และกระดาษเพื่อที่จะเขียนโน๊ตให้เค้า ตอนนั้นนั่งคิดและรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมด แล้วพูดว่า "เอาว่ะ เอาเลยก็แค่หน้าแตก จะกลัวอะไร" จากนั้นผมก็เขียนไลน์ของผมไปบนตั๋วเครื่องบิน ตอนนั้นผมนั่งรอให้เค้าเดินผ่านผม สักพักเค้าก็เดินมา ตอนนั้นคือตอนที่ผมรวบรวมความกล้าที่มีทั้งหมดในชีวิต เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้ ในใจตอนนี้คือ “เอาว่ะ เค้าจะรับหรือไม่รับก็เป็นสิทธิของเค้า ถ้าวันนี้ไม่ทำจะต้องกลับไปคิดมากแน่ ๆ ” พอเค้าเดินมาถึงตัวผมปุ๊บ
ผม: ยืนตั๋วเครื่องบินที่เขียนไลน์ไว้ ให้กับลูกเรือคนนั้น
ลูกเรือ: อะไรคับ “เสร็จแล้วก็ก้มหน้าดูที่ตั๋วเครื่องบิน แล้วพูดว่า” อ่อ คับ (แล้วก็ยิ้มให้)
ตอนนั้นผมนั่งหน้าชา มือชา ใจเต้นแรงมาก ๆๆๆๆ พร้อมกับคิดไปทั่วเลยว่าเค้าไม่เอาแน่ ๆ หน้าแตกแล้วเรา เครียด ๆๆๆ ประมาณ 2 นาทีผ่านไป ลูกเรื่อเดินอ้อมมาด้านหลังแล้วพูดว่า ขอโทษนะคับ ผมจดไว้แล้ว พอพูดจบเค้าก็ยิ้มให้ผมแล้วยืนตั๋วเครื่องบินกลับคืนมาให้ผม ตอนนั้นสิ่งที่ผมทำได้คือ นั่งรอ รอให้ถึงสนามบินเผื่อเค้าจะแอดไลน์เรามา พอถึงสนามบินสุวรรณภูมิ ผมลงจากเครื่องก็แล้ว เดินไปเอากระเป๋าที่สายพานก็แล้ว ก็ยังไม่มีไลน์แอดมาสักที ตอนนั้นผมเลยหาที่นั่งตรงอาคารผู้โดยสารนั่งคิดว่า เค้าไม่แอดมาหรอก สักพักใหญ่ ๆ ลูกเรือทั้งชายและหญิงที่มาไฟล์ทเดียวกับผมเดินออกทางประตูผู้โดยสารของสามบินไป ผมนั่งมองเค้าเดินผ่านไป ในใจก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่า เค้าไม่แอดมาหรอก เลิกคิดมากได้แล้ว จากนั้นผมก็เลยไปขึ้นรถกลับบ้าน นั่งรถไปก็คิดแต่เรื่องนั้น นั่งกดโทรศัพท์ดู เผื่อเค้าจะแอดมา แต่ก็ไม่แอดมาสักทีจนเวลามันเลยไปถึง 40 นาทีกว่า รถออกจากสนามบินไปได้สักพัก มีไลน์เด้งขึ้นมา ผมรีบเปิดดูสรุปเค้าแอดผมมาจริง ๆ ด้วยคับ ตอนนั้นดีใจมาก พูดคำว่า “เย้” อย่างดังบนแท็กซี่ จนแท็กซี่หันมามอง ก็ตอนนั้นมันดีใจคับเลยแสดงออก จากนั้นผมก็พิมพ์ทักไปว่าสวัสดีคับ ใครคับ เค้าก็ตอบมาว่า ลูกเรื่อ…….อ่ะคับ จากนั้นเราก็พิมพ์คุยกัน
เรื่องทั้งหมดก็มีเท่านี้คับ ผมไม่รู้ว่าต่อจากนี้ความสัมพันธ์ของผมและเค้าจะเดินหน้าไปทางไหน แต่สิ่งที่ผมรู้สึกคือ ผมได้ชนะความกลัว และความไม่มั่นใจทั้งหมดที่ผมมี และสร้างความกล้า และความมั่นใจขึ้นมา ทั้ง ๆ ที่เป็นคนขี้อาย มันยากนะคับที่คน 1 คนจะรวบรวมความกล้าทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าเค้า และต่อหน้าคนเยอะ ๆ ผมอยากจะบอกว่าผมเป็นแค่คนธรรมดา ทั้งชีวิตไม่เคยมีเกย์มาจีบ และไม่เคยจีบใคร ความมั่นใจในตัวผมมันต่ำมากคับ ได้แค่คิดว่าจะมีไหมใครสักคนที่ผมรักเค้า และเค้ารักผมจริง ๆ จากใจ และจริงใจผมจะทำทุกอย่างเพื่อให้เค้ามีความสุข ผมไม่ได้เพอร์เฟคเท่าที่เกย์ทุกคนไฝ่หา แต่ผมอยากให้มองถึงความกล้าที่ผมทำ เพราะนั้นมันคือความจริงใจทั้งหมดที่ผมมีคับ
ปล. สำหรับคนที่มองว่าเรื่องที่ผมเล่ามันไร้สาระ และเพ้อเจ้อ ชี้นำไปในทางเสื่อมเสีย และสร้างความเสียหายให้กับบุคคลอื่น และองกรณ์สายการบินผมต้องขออภัยด้วยนะครับ ผมไม่ได้ตั่งใจทำร้ายใคร และไม่ได้มีเจตนาทำให้ใครเดือดร้อน และเสียหายครับ ผมแค่อยากหาที่ระบายความรู้สึกในด้านที่ไม่มีใครรู้จักตัวตนของผม ถ้าเรื่องราวนี้ไปขัดใจใครผมขอโทษจากใจด้วยนะครับ