เซอร์จอห์น เบาริ่งได้รับความไว้วางพระทัยจากพระนางวิคตอเรียให้มาเจริญสัมพันธไมตรีกับสยามในรัชสมัยร.๔  หลังจากความล้มเลวในครั้งแรกที่ส่งเซอร์จอห์น ครอว์เฟิร์ดมาในรัชสมัยร.๓  เซอร์จอห์น เบาริ่งคนนี้ไม่ธรรมดาเลย  เขาเป็นนักการทูตที่พูด อ่าน ได้สิบกว่าภาษา  รวมทั้งภาษาไทยและจีนด้วย (เบื้องหลังความสำเร็จของสนธิสัญญาหนานกิงระหว่างจีนกับอังกฤษ ก็เขาคนนี้แหละ)  ผมได้มีโอกาสอ่านหนังสือของเขา(ฉบับภาษาอังกฤษ  ไม่ทราบว่ามีการแปลเป็นภาษาไทยหรือยัง?) ที่เขาได้เขียนเกี่ยวกับสยามนานมาแล้ว   อ่านไปก็รู้สึกทึ่งไป   เขาเรียนรู้วัฒนธรรมและประเพณีไทยได้อย่างลึกซึ้งและแตกฉานมาก  จะว่ามากกว่าคนไทยหลายคนสมัยนี้ด้วยซ้ำไปคงไม่เกินเลยนัก  เช่นว่าเขาแยกแยะให้รู้ว่า มณฑปคืออะไร  เจดีย์คืออะไร  สถูปคืออะไร   เล่าถึงพระราชประเพณีไทยต่างๆ ได้อย่างละเอียด   เขียนเล่าถึงพระพุทธศาสนาและพระนิพพานราวกับเป็นพระมหาเปรียญเลยทีเดียว  


ก่อนเดินทางเข้าสยาม  เขา “ทำการบ้าน” มาเป็นอย่างดี   เขารู้ว่าใครมีอำนาจโดยเฉพาะอำนาจทางทหาร  และรู้ว่าท่านนายพล...เอ้ย! ไม่ใช่ท่านสมเด็จเจ้าพระยา  เจ้าพระยา  หรือแม้กระทั่งลูกหลานของท่านขุนนางเหล่านั้นชอบอะไร   ซึ่งเขาได้เตรียมการตรงนี้ไว้ล่วงหน้า   โดยได้เขียนจดหมายขอเบิกเงินจากกระทรวงต่างประเทศเป็น “งบประมาณลับ” อะไรประมาณนี้  จดหมายฉบับนั้นลงวันที่ลงวันที่ ๑๒ มีนาคม ค.ศ ๑๘๕๕  ว่าขอเบิกเงินจำนวน ๔๐๐ ปอนด์  ไว้ใช้จ่ายในคณะทูตของเขา  โดยกักไว้ส่วนหนึ่งในการซื้อของ “กำนัล” ให้คณะเจ้าหน้าที่สยาม(ที่จะต่อต้านเขา)ซึ่งมีรายละเอียดดังนี้:-
....โซ่ทองคำ ๑ เส้น  
นาฬิการแขวนฝังเพชร ๑ เรือน
นาฬิกาข้อมือ ๑ เรือน  
ภาพสไลด์ลงยาฝังเพชร ๑ ภาพ
สร้ายสร้อยคอลงยาและตรา ๑ เส้น
แบบจำลองนครลอนดอน ๓ รูป  
ภาพต่อสู้ทางทะเล ๙ ภาพ  
ปืนไรเฟิลล์ ๑ กระบอก  
ปืนนกชนิดลูกโม่ ๑ กระบอก  
ปืนนกชนิดลูกโม่  ดีนและอดัม ๑ กระบอก  
เครื่องวัดแดดอย่างดีที่สุด ๑ เครื่อง  
คานตั้งสำหรับใช้ทั่วไป ๑ อัน  
ปรอดแบบแนวนอนดีที่สุด ๑ ชิ้น
เครื่องวัดความกดอากาศ ๑ เครื่อง  
เครื่องมือวาดเขียน ๑ ชุด  
สินค้าต่างๆ และพวกเครื่องหอม(ซื้อที่ฮ่องกง)....
รวมราคาประมาณ ๓๐๐ ปอนด์ เพื่อจัดแบ่งให้แก่ข้าหลวงและลูกๆ ของเจ้านายที่สำคัญๆ (ข้อมูล: ศิวะลีย์  ภู่เพ็ชร บันทึกสัมพันธภาพระหว่างสยามกับนานาประเทศ; ๒๕๔๐)