...

                 แอ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ...

                  โห้ย !! ตกใจหมด’จารย์จี’       จู่ ๆ ก็มาเปิดประตูวิก    รู้อยู่บานพับมันตก  ...

                  ถามผมทำไรอยู่รึ  .. แหะ ๆ  กำลังดูมาลัยน้ำใจจากพ่อยกแม่ยกน่ะ   จะเอาไปกล่าวขอบพระคุณท่านทั้งหลายที่หน้าเวที

                  ไม่มีท่านมาชม    วิกเราก็เฉาแย่    .. ถือว่าท่านเป็นผู้มีพระคุณ  ธุ   ธุ

                  แยกอะไรหรือ  .. อ๋อ !!  ผมแยกมาลัยออกเป็นกอง ๆ น่ะ  

                  รู้สึกตื่นเต้น    สมัยผมมาเปิดวิกตะก่อน    มันไม่มีมาลัยแบบนี้ให้นิ  

                  นี่ .. นี่ ... อันเหลือง ๆ ดอกดาวเรืองนี่เรียกมาลัยถูกใจ     ดอกกุหลาบสีชมพูนี่ชื่อมาลัยหลงรัก    ดอกมะลินี่เป็นมาลัยซึ้งใจ   ดอกทานตะวันพวงใหญ่ ๆ นี่มาลัยสุดทึ่ง

                 …   จารย์สงสัยอันนี้รึ ...    ... จารย์เห็นดอกมันแปลก ๆ ใช่ไหม    

                 แหะ ๆ     ดอกกัญชาน่ะจารย์  ..   เอามาทำมาลัยขำกลิ้ง

                 ขำกลิ้งกันทั้งคนให้คนรับ       ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฮาหรือเมากัญชา   ฮ่า ๆ ...

                  ……

                  แต่  ... เอ ... จารย์สงสัยไหม  ... วิกเราช่วงนี้มันดัดแปลงเป็นโรงงิ้ว  แสดงหนังจีนบู๊ดุเด็ดเผ็ดมัน   แล้วทำไมผมได้มาลัยขำกลิ้งมาตั้งหลายพวงหว่า ...

                  ไม่นาจารย์   ... หนังกำลังภายในมันไม่ตลกนิ   จารย์เคยเห็นรึ

                  อุ้ยเสี่ยวป้อหรือ ..      ไม่หน่อ    ขนาดอุ้ยเสี่ยวป้อมันก็แค่ยิ้ม ๆ   มันไม่ถึงกับฮา ...

                   อย่างนั้นจารย์ก็นึกไม่ออกแล้วรึ   ... โอ้ย  !!  ผมก็ไม่เคยเห็นกำลังภายในตลก  

                   มาถามผมว่ามีประสบการณ์ขนาดไหนหรือ   ผมนี่แหละไปรำมวยจีนสิบแปดอรหันต์หน้าจอหนัง   ระหว่าเขาเบรคขายยาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก  

                   อยากฟังหรือ   ... ช่วยกันขายมาลัยตอนเปิดโรงนะถึงจะเล่า   โอเช .. ลูกผู้ชายกล่าวแล้วไม่คืนคำ

                                       ...........

                  ตอนเด็ก ๆ ผมชอบดูหนังกลางแปลง  วันหนึ่งรถขายยามันประกาศจะฉาย ‘กระบี่ไร้เทียมทาน ตอนพรายผีเสื้อดำ’  ไอ้ผมก็ตื่นเต้น  ตอนนั้นในทีวีกำลังสนุก  ฉีเส้าเฉียนเป็นฮุ้นปวยเอี๊ยงดังทั้งบ้านทั้งเมือง  คนแทบจะมาทั้งตำบลมืดฟ้ามัวดินมันขายยาได้ตั้งเยอะ  คนก็ช่วยซื้อให้หมดไว ๆ จะได้รีบดูกระบี่ไร้เทียมทาน ตอนพรายผีเสื้อดำ  

                 พออีตอนฉายจริง ๆ ดันเป็นหนังสิบหก ม.ม.  เรื่องอะไรไม่รู้  

                  ขึ้นจอแล้วคนในหนังตัวนิ๊ดดดดดเดียว   ฉายมาไม่รู้เท่าไหร่จนฟิล์มเป็นเส้น ๆ ดู  ๆ ยังกะฝนตกทั้งเรื่อง

                  จะตีกันแต่ละทีมันต้องมีคนกระโดดมาห้าม  “....ช้าก่อน    !!! ..”  ตลอด     หนังไม่มีอะไรเลย  ไอ้คนพากย์ก็พูดเองเออเองอย่างกะจะสนุก

                  ท้ายสุดรุ่นพี่แถวบ้านผมคงรำคาญเลยเอาหนังสะติ๊กยิงหัวคนพากย์มันซะ   (ก็ไอ้คนขายยานั่นแหละ)  

                  โอ้โฮ .. คราวนี้มันพากย์ด่ากระจาย   ในหนังเค้ากำลังคุยกันดี ๆ   มันก็พากย์เป็น   “ไอ้สุนัขลอบกัด  แน่จริงมาดวลวิทยายุทธ์กับกุ ..
  
                  บางทีก็พากย์ตั้งฉายาตัวละครเป็น ‘จอมยุทธ์  NA'ตัวเมีย’   ...    'นักฆ่าหมาลอบกัด'   ฯลฯ ...”

                  ท้ายสุดพอหมั่นไส้จัดก็มีคนแอบไปล้มจอหนัง  คราวนี้มันเล่นด่าตรง ๆ เลยโดนยำสารพัดจนกำนันต้องไปห้าม  ไม่งั้นคนขายยาอ่วมอรทัย

                  ผลรึ ..!!    จับมือใครดมไม่ได้เพราะมันมืด     รู้แต่หมู่บ้านผมรถขายยาไม่มาฉายตั้งหลายเดือน    แหะ ๆ  ..

                  .... สงสัยไรจารย์  ... อ๋อ  เป็นเด็กในเมือง  ไม่เคยเห็นหนังสิบหกมอมอ  ...

                  หา !! .. เคยแต่ดูหนังแปดมิล   ... พุทโธ่เอ๋ย .. เห็นเป็นคนธรรมมะธรรมโม    ไม่นึกว่าจะเป็นไปได้แบบนี้

                  อย่าบอกใครรึ ...   โห้ย   จารย์ไม่ต้องกลัว  เด็กรุ่นนี้ไม่มีใครรู้จักหนังแปดมิลกันหรอก

                  ถ้าจะมีก็ต้องเป็นลายครามรุ่นราชวงศ์หมิงแบบแม่นางลิ     หรือไม่ก็รุ่นเดอะแบบลุงเจียวต้ายแหละโน่นแหละ  ถึงจะรู้ .. ฮี่ ๆ ..

                   ไม่ต้องกลัวสิจารย์  เราคุยกันแค่สองคน   ไม่มีใครรู้หรอกว่าเราเอาสิ่งศักดิ์สิทธ์มานินทา  ฮิ  ฮิ

                         .......................................................

                  มีอีกเรื่อง   อ๊ะ .. หมู่บ้านผมมันใหญ่   รถขายยามาบ่อย  ก็เลยดูหนังกันบ่อย

                  ...  ตกลงจะฟังไหม   ชอบขัดคอจริง   ... ฟังนะ  โอเช ..

                   คราวนี้รถขายยามาอีกยี่ห้อนึงไม่ใช่โอสถสภาล่ะ  จะเป็นห้างขายยาตรากระต่ายบินรึเปล่าไม่รู้    เป็นเรื่องจอมยุทธ์อะไรสักอย่าง ... จำไม่ได้    บอกว่าเป็นจออาร์ทสามสิบห้า ม.ม.  คันนี้ไม่เป็นปัญหาหนังใช้ได้ค่อนข้างใหม่  ระบบสามสิบห้า ม.ม. ของจริง เสียแต่ว่าพอจบเรื่องแรกมันเอาแต่ขายยา กว่าจะฉายเรื่องนี้ก็เอาจนดึก  เด็ก ๆ อย่างพวกผมหาวแล้วหาวอีก

                   แต่พอฉายเข้าสักเกือบครึ่งเรื่องหนังมันชักงงแฮะ   พระเอกเดี๋ยวเก่ง เดี๋ยวไม่เก่ง  ผู้ร้ายก็ชักเข้าชักออก  บอกว่าจะบุกไปแล้วก็ยกพวกไปทางอื่นเฉย    คนที่ว่าจะมาช่วยพระเอกอยู่ ๆ ก็หายไปเลย  เป็นใครโผล่มาแทนก็ไม่รู้

                  ก็ดูกันแบบงง ๆ  ทั้งเรื่องแหละจารย์     ผมเองก็หลับไปตั้งหลายยก  

                  มาเฉลยอีตอนหนังจบ    ไอ้คนขายยาควบตำแหน่งคนพากย์มันบอก ...


                  “... วันนี้ถ้าดูหนังไม่รู้เรื่อง ... ขอพี่น้องโปรดให้อภัย    ผู้ช่วยผมใส่ฟิล์มผิดม้วน ...”


                  เวรแท้ !!!

                  ชาวบ้านด่ากันตรึม    แต่ไม่มีใครเอาเรื่อง    หนังก็จบแล้ว  ง่วงก็ง่วง ..

                      ....

                  ยังไม่จบจารย์   ต่ออีกนิด  อย่าเพิ่งหาว

                  ตอนนั้นผมยังอยู่ประถมไปกับพี่ข้างบ้านสองคน  ไปถึงที่ฉายหนังก็หานั่งเอาตามคันนา  ปน ๆ กับชาวบ้านไปแหละ    

                  พอหนังจบก็ปลุกพี่เขาตื่น  แล้วก็ลุกเดินตามชาวบ้านไปเรื่อย ๆ   เป็นกลุ่มใหญ่

                  หนังวันนั้นฉายอีกหมู่บ้านหนึ่งไกลจากแถวบ้านผมเอาการ   เดิน ๆ ไปชาวบ้านก็ทยอยเข้าบ้านใครบ้านมันไปเรื่อย ๆ   คนก็ลดน้อยไปตามระยะทาง  จนคนหลายร้อยเหลือแค่สี่ห้าคนผมก็ชักหายง่วง  เขย่าพี่เขาที่กำลังสะลึมสะลือเดิน

                   ฉิบ ... กลายเป็นว่าพวกผมเดินผิดทาง  จะกลับบ้านเหนือดันเดินกลับไปพร้อมชาวบ้านใต้   คนละทิศเลย

                   ตอนออกจากทุ่งนาตรงที่ฉายหนังคนมันเยอะ  ไม่รู้ตัวหรอกว่าหลงทิศ

                  หันมาอีกที   ถนนทั้งเส้นมืดสนิท  ผู้คนเข้าบ้านกันหมด    ดึกสงัดบ้านนอกมันน่ากลัวจริง ๆ

                   กลัวผีก็กลัว   หมาก็ไล่   คืนนั้นพวกผมทั้งเดินทั้งวิ่งร้องไห้กันกลับบ้านไปตลอดทาง  ... หมา .. แม่...งงง ก็ไล่ตลอดทาง

                   นี่แหละจารย์  ประสบการณ์กับหนังกำลังภายใน   อ้าว !!   ไหงกรนคร่อก ๆ   หลอกให้เล่า  เอ๊อ ...

                   ท่านผู้ชมมากันล่ะมั้งจารย์       เปิดโรงงิ้วเราดีกว่าเนาะ  ...

                  เปิดม่านนนนนนนนนนนนนน  ....