คือเราทะเลาะกับแม่ แล้วเรารู้สึกว่าเราไม่เหลือใครเลย เราปรึกษาใครไม่ได้เลย ญาติที่สนิทกันเขาก็เหมือนจะเนือยๆแล้วที่เราทะเลาะกับแม่บ่อย กับเพื่อนเรา
เราก็รู้สึกกลัวว่าเพื่อนจะรำคาญเรา ครูที่ปรึกษาเราก็ไม่สนิทกับครูเลย เกรงว่ามันจะเป็นการคล้ายๆกับว่าเรื่องในเอานำออกประมาณนี้ค่ะ เรารู้สึกไม่เหลือใครเลยจริงๆ จะโทรไปกรมสุขภาพจิตก็โดนแม่ยึดโทรศัพท์ทุกครั้งที่ทะเลาะกับแม่ ก็โทรไม่ได้ จะไปพบจิตแพทย์ก็ไม่มีใครพาไป เราไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ คือลำพังเรื่องเรียนอย่างเดียวก็เครียดมากแล้ว เวลาทะเลาะกับแม่โดยเฉพาะช่วงที่เรียนหนักๆเราเครียดมากเลยค่ะ เรารู้สึกตัวคนเดียวมากๆและเราไม่โอเคเลยค่ะ  เราควรจะทำยังไงดีคะ เราไม่สามารถผ่อนคลายตัวเองได้อีกแล้ว มันเครียดเกินไป เรารู้สึกว่าปัญหาที่เราเจอมันเยอะเกินที่เด็กคนนึงอย่าเราจะรับได้ แต่เราก็ไม่มีทางออกของปัญหาเลย เราไม่รู้จะแก้ปัญหายังไงแล้วค่ะ แต่อย่างน้อยๆเราก็ไม่คิดสั้นที่จะฆ่าตัวตายค่ะ เรารู้สึกว่าวิธีนั้นมันโง่มาก ยังมีอะไรอีกหลายอย่างในชีวิตที่ยังไม่ได้ทำ สถานที่หลายๆที่ยังไม่เคยไป ยังใช้เวลาในชีวิตไม่คุ้มค่าเลยค่ะ แต่สิ่งที่เราเจอมันก็ทำให้เราโลกสวยมองต่อไปไม่ได้ว่าเราจะผ่านจุดๆนี้ที่เราเจอปัญหาเพื่อไปทำสิ่งที่คนมีชีวิตอยู่ควรที่จะทำได้ยังไง ตอนนี้เรารู้สึกว่าวันพรุ่งนี้ในแต่ละวันของเรามันมืดบอดมากเลยค่ะ มีใครสามารถแนะนำอะไรให้ได้บ้างมั้ยคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ