เราเพิ่งคบกับแฟนได้ไม่นาน เรารู้สึกว่าทุกอย่างมันเริ่มน้อยลงไม่เหมือนเดิมมาสักพัก เวลาเรามีปัญหา เราเหมือนไม่มีเขาอยู่ข้างๆเลย ทะเลาะกันที เขาชอบยกเอาเหตุผลมาพูด ต่างๆนาๆ ซึ่งมันดีนะ แต่มันก็เยอะเกินไป

จนบางทีจากที่เราเป็นคนงอน กลายเป็นเราต้องง้อ ต้องรู้สึกผิด เรางอนเราอยากให้เค้าง้อ แต่กับไม่เคยมี เราน้อยใจที่เขาไม่มีเวลาให้ กับต้องมาทะเลาะกันหนัก

เรายังรักเขา ไม่อยากให้เขาไปนะ แม้ว่าเราจะรู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่เขาเป็นมาตลอด แต่เขาก็มาเหนื่อยกับเราที่เราเป็นแบบนี้

เราเข้าใจเขาบ้างเป็นบางครั้งนะ แต่เราก็อยากให้เขาเข้าใจเราบ้าง

เขาบอกกับเราว่า ครั้งนี้มันเหนื่อย มันหนักมันโครตแย่ เราถามเขาว่าเขายังรู้สึกกับเราไหม แค่ความรู้สึกมันก็ยังดี เขาบอกยังรัก แต่ถ้าเหนื่อยมากก็ต้องไป

เราไม่อยากเสียเขาไป เขาบอกเขาก็ไม่อยากให้ใครไปจากเขา เขาให้โอกาสทั้งตัวเขาเอง และตัวเรา แล้วเราก็อยากมาเริ่มใหม่กับเขา

แต่สุดท้ายเรากับมารู้สึกว่ามันไม่ใช่ มันอึดอัดกว่าเก่า มันเหมือนเป็นเราฝ่ายเดียวที่พยายามทำให้มันดี เป็นเราที่ขอโอกาส เป็นเราที่ยื้อ ที่รั้งเขาไม่ให้ไป

เรารู้สึกรักนะ ในใจมันก็เถียงกันว่าควรเลิกหรืออยู่ต่อ

เรารู้ว่าไม่เลิกตอนนี้ สักวันเขาก็ต้องไป เราว่ายังไงเขาก็ยังไม่ใช่สำหรับเรา และเราเองก็คงยังไม่ใช่สำหรับเขา

เราอยู่ไกลกัน อาทิตย์นึง หรือนานๆเจอกันที ไม่เคยคอลกันเท่าไหร่ เพราะมีบางเรื่องที่ไม่สะดวกพอ เรื่องนอกใจ เรื่อง ผญ ไม่เคยมี เราไว้ใจเขาเรื่องนี้

เรารู้สึกมาสักพักว่าเรามีแฟนแต่เหมือนเราอยู่คนเดียวในตอนที่เราห่างกัน แต่เจอกันก็ยังคงปกติ ยังหวาน ยังเดินจับมือ ยังหยอกล้อกัน

แต่เรารู้สึกว่าเขายังรักตัวเองมาก จนบางทีเขาไม่ต้องมีเรา หรือมีความรักเขาก็อยู่ได้