สวัสดีค่ะอยากระบายความรู้สึกที่มีอยุ่ในตอนนี้มาก คือเราได้รู้จักเพื่อนร่วมชั้นอยู่คนนึงแต่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันซึ่งเพื่อนคนนี้เป็นคนหน้าตาค่อนข้างดีคือเอาง่ายๆมีแต่สาวๆมาชอบ แต่ผิดกับเราที่ตอนนั้นหน้าตาขี้เหร่มาก เราแอบชอบเค้ามาตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว  แต่เหมือนที่บอกก็ได้แต่แอบชอบเพราะรู้ตัวว่าหน้าเราเขาไม่เอาแน่นอน 5555555 ทั้งอ้วน ทั้งดำ แต่พอเวลาผ่านไปจนทุกคนโตกันจนหมด เราก้อได้กลับมาเจอกับเขาอีกครั้งนึง เป็นเพราะ FB ที่ทำให้เราได้เจอกัน แต่ขอโทษทีนะค่ะคือปัจจุบันเราศัลยกรรมทั้งหน้า ดูแลตัวเองกว่าเด็กๆ ซึ่งแบบนี้หลายๆคนก้อคงเป็นแบบเราด้วยโซเชี่ยวครีมไหนว่าดีจัดหมด 55555 จนเพื่อนหลายๆคนจำกันไม่ได้เลยทีเดียว ซึ่งรวมถึงเพื่อนคนนี้ก้อได้เห็นเราในเฟซบุ๊ค คือเราดีใจมากที่ได้ยินคำชมนั้นจากเขาที่เขาอินบ็อคทักมาหาเรา แล้วทักทายเราแล้วชมว่าเราไปทำอะไรมาทำไมสวยขึ้น แต่จะบอกว่าใบหน้าเรานี่ยิ้มปากไม่หุบบวกกับเขินด้วย แล้วนี่ก้อคือจุดเริ่มต้น เราคุยไปคุยมาได้สักพักเราก้อเริ่มรู้สึกดีกับเขา มันทำให้เราย้อนไปถึงความชอบที่เรามีให้ตอนมัธยม จนเราได้เจอกัน คือตอนแรกมันก้อเขินๆนะค่ะ แต่ทำไงได้ใจมันก็อยากไป เพราะเราไม่เคยคิดด้วยซ้ำเพื่อนคนนี้เราจะมาคุยกับเรา พอเราเจอกันครั้งแรกเราก้อไปกินอะไรด้วยกันปกติ แต่ตอนนี้ยังไม่มีอะไรเกินเลยกัน เหมือนความรู้สึกมันดีใจมากกว่าเพราะความรู้สึกตอนนั้นมันยังไม่มี หลังจากนั้นก้อแยกย้ายกันกลับบ้าน จนเวลาผ่านไปเกือบปีเราก้อได้กลับมาเจอกันอีก เพราะตอนนั้นเราได้ผ่าตัดไส้ติ่ง เราเลยขอให้เขาช่วยมาดูแลเราพาไปหาหมอได้ไหม เพราะเราขับรถไม่ได้ เพราะเราอยู่คนเดียว ไม่มีใครขับรถเป็นเลย ต้องพาเราไปหาหมออีก เราเลยบอก A (สมมุติว่าชื่อA)ละกัน Aก้อไม่ปฏิเสทอะไร แถมรับปากกับเราจะไปเป็นเพื่อนเรา แต่ย้อนไปช่วงเวลาที่เราได้เจอละกินข้าวกันตอนนั้น เราก้อยังมีคุยๆกันต่อ แต่เขาก้อไม่เคยบอกอะไรกับเราหวานๆสักครั้งนะ เหมือนเขาคิดกับเราแค่เพื่อน จนพอเราผ่าตัดไส้ติ่งนี่แหล่ะสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกประทับใจในตัวเขามากๆ มันทำให้เราเห็นในมุมความน่ารักของเขามุมห่วงใยของเขาจนความรู้สึกในใจเราเหมือนเราเริ่มรักเขาเข้าแล้ว. เดี๋ยวมาต่อนะค่ะ