มันเสียความรู้สึกหลังจากที่ไม่ได้เจอะเพื่อนบางคนในห้องนานมาก10กว่าปี ต่อหน้าเราก็ว่าเราดี ลับหลังก็พูดยังไงเราก็ไม่ทราบ
ลับหลังเพื่อนคนอื่นๆก็ด่าเมาส์กันกะเพื่อนคนอื่นๆ เราก็เพียงแค่รับฟัง ปัดๆไปพูดกันเรื่องอื่น....

เมื่อได้เจอะเพื่อนเก่าม.ปลายในงานแต่งเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ในกลุ่มเพื่อนเราที่สนิท (สมัยเรียนม.ปลาย) ดูไม่ค่อยเหมือนเดิม ไม่ดื่ม ไม่ดริ้ง ชวนเต้น แต่พอเราเต้น เราเต็มที่กลับมองว่าเราทำไปได้ ...บ้าไปแล้ว ว่าเราว่าแต่ก่อนยังไงตอนนี้ก็ยังงั้น เม้าส์กับคนอื่นๆว่าเราเมา ทั้งๆที่คนเราดื่มไปแค่1เเก้ว มันกลับไม่ดื่ม ...
สิ่งที่เสียความรู้สึกยิ่งกว่าคือเพื่ิอนที่สนิทกันในกลุ่ม เอาเรื่องไปเม้าส์กันกับพวกที่ไม่ได้มา ไม่รู้ใส่ไข่ใส่นมอ่ะไรบ้าง เครียดมากๆไม่อยากเปนแบบนี้
ในเมื่อทำอะไรก็ดูไม่ดีอยู่แล้ว จะไปทำไมถ้าไม่ใช่วาระสำคัญ เพื่อนเเต่ง เพื่อนตาย เพื่อนบลาๆ แล้วแบบนี้ควรทำยังไง ความจริงใจหาได้จากตรงไหน .....
ในกลุ่มที่พูดกันบ้างมี1-2คน นอกนั้นก็เหมือนแค่อยู่ในกลุ่มเดียวกันแค่เปลือกเท่านั้น ไลท์รูปที่รู้ว่ามันทำไรม่างชีวิตนี้แค่นั้น

เพื่อนที่เคยสนิทดูเหมือนไม่สนิทใจเหมือนก่อนเลยสักนิด งานแต่งเพื่อนในกลุ่มเราก็มาช่วยมันเต็มที่ เพื่อนเเต่งงานทั้งที เพื่อนอย่างเราก็ต้องเต็มที่กับมัน
ดูมันจะเหนื่อยๆเพราะทำทุกอย่างเอง เราอยากช่วยมันจัดเกือบทั้งวัน ส่วนตัวเรามีครอบครัวแล้ว มีลูกแล้ว ก็ยังแบ่งเวลาเอาลูกไปให้คนอื่นเลี้ยง เพื่อจะได้ช่วยเพื่อน เรานี่ทุ่มกับเพื่อนก่อนทุกอย่างเสมอ แคร์เพื่อนสุดๆ แต่ทำไมกลับเปนแบบนี้

เคยเจอะเพื่อนกลุ่มนี้เมื่อสองปีที่แล้ว นัดเที่ยวทะเลกัน  พวกมันเอาสามีไปหมด มีแค่เรากะเพื่อนญอีกคนในกลุ่มที่ไม่ได้เอาไป เนื่องจากเราบอกเเฟนเราให้เลี้ยงลูก เราขอเวลาอยู่กับเพื่อนม.ปลายบ้าง จริงๆให้เอาไปก็ได้แต่ไม่ดีต่อเด็กสงสารลูก เราว่าเราเต็มที่กับพวกมันแล้วนะ แต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเปนแบบนี้