เราเรียบเรียงอะไรไม่ค่อยถูกตอนนี้ แต่อยากระบายๆออกมา เราไม่อยากคุยกับคนรู้จัก เรากลัวทำให้พวกเรารำคาญเรามากกว่านี้

เราเหนื่อยที่ยังจำอดีต สิ่งที่ทำร้ายเรา สิ่งที่เราทำร้าย การตัดสินใจบ้าๆของเรา เรื่องเลวๆของเรา เราไม่อยากคิดถึงมันอีกแล้ว เราอยากลืม

เราจำคนที่ทำให้เรามีความสุขได้ แต่เราจำความรู้สึกนั้นไม่ได้มันนานมาแล้ว คนที่ทำให้เรามีความสุขทยอยหายไปจากชีวิตเราตั้งแต่เราจำความได้แค่ไม่กี่ปี หลังจากเรียนจบปอ.1ทุกอย่างก็เปลี่ยน เนื่องจากเราต้องย้ายไปอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยง ตั้งแต่นั้นมาความสุขเราก็ค่อยๆหายไป เรามักจะถูกด่าด้วยคำพูดที่ไม่น่าฟัง โดนลงโทษเกินกว่าเหตุ เวลาเราถามเพื่อนว่าเคยโดนตีมั้ย เรามักจะอิจฉาเพื่อนที่บางคนที่โดนแค่ไม้เรียว ในขณะที่เราโดนกระทืบ จิกหัว ขว้างปาสิ่งของใส่ โดนด่าด้วยคำหยาบคายที่สุดเกินกว่าที่เราจะรับได้ เราพยายามมองไปที่พ่อเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เหมือนเขาช่วยอะไรเราไม่ได้เลย หรือบางทีหนักสุดคือคำว่าสมควรโดน

ที่จริงมันยังมีอะไรหลายๆอย่างที่เกิดขึ้นอีกมากมาย แต่มันจะยาวมากและดูเวิ่นเว้อ เอาเป็นว่า ตอนนี้เราออกจากที่นั่นมา10ปีแล้ว แต่เรายังไม่ลืมและให้อภัยคนที่พรากความสุขวัยเด็กของเราไปไม่ได้ เลยทำให้ทุกวันนี้เรายังเจ็บปวดกับบาดแผลเก่าๆ ยังนึกถึง ฝังใจ เราพยายามหาวิธีคิด แต่คิดเท่าไหร่ก็ไม่ช่วย เราคิดอยากตายตั้งแต่มัธยมแต่ผลัดมาเรื่อยๆจนถึงตอนนี้ มันก็ยังไม่เลิกคิด เราหาคุณค่าของตัวเองไม่เจอ เราหาเป้าหมายในชีวิตไม่เจอ เราเติบโตมาเป็นคนแย่ๆโง่ๆไม่มีคุณภาพคนหนึ่ง

เราอยากได้วิธีคิดที่ทำให้เราเลิกเอาเรื่องร้ายๆในอดีตมาทำร้ายเราในปัจจุบัน และวางแผนให้มีอนาคตดีๆอย่างคนอื่นได้สักที?