ขอระบายยาวหน่อยนะคะ
เรามาแลกเปลี่ยนที่อเมริกาค่ะ นับตั้งแต่วันเปิดเทอมตอนนี้เปิดเทอมมาได้สามเดือนแล้วค่ะ
แต่ไม่มีเพื่อนที่สนิทจริงๆสักคน เราได้มาอยู่ในรรใหญ่ มีพันกว่าคน
เกริ่นก่อนนะคะ นิสัยเราจากที่ไทย เราจะเป็นคนที่พูดมาก เกรียนๆหน่อย เป็นคนที่ดูจะ
กล้าแต่จริงๆขี้อาย(งงมั้ยคะ เราก็งงตัวเอง) ซ่าๆ เป็นคนตลก น่าแกล้ง(เพื่อนชอบแกล้ง
แบบขำๆเพราะเราเป็นคนไม่ค่อยโกรธใคร) หน้านิ่งมาก เราเป็นคนปรับตัวไม่เก่ง สมัยย้ายรรครั้งล่าสุด
เราใช้เวลาสี่เดือนกว่ากว่าจะมีเพื่อนสนิทจริงๆ ก่อนหน้านี้ก็ค่อนข้างเงียบ
ซึ่งโดยสถิติแล้วเราจะหาเพื่อนสนิทได้ประมานเดือนที่สี่(เราเปลี่ยนห้องทุกปี)
แต่เราเป็นคนที่เข้ากับเพื่อนผู้ชายได้ดี ไม่รู้เพราะมันมากวนตีนเลยทำให้เรากล้าด่า กล้าพูด
แต่หลังจากปรับตัวได้ และกล้ามากขึ้นเราก็มีเพื่อนเยอะ
พอจะมาแลกเปลี่ยน เราตั้งปฏิญาณกับตัวเองว่า เราจะเปลี่ยนตัวเอง
เราจะเป็นคนเฟรนลี่ คุยได้กับทุกคน เราจะต้องมีเพื่อนเยอะให้ได้ จะต้องทำตัวเองให้เจ๋งเป็นที่จดจำ

แบกขนมมาจากไทยเต็มกระเป๋า เอาไว้เป็นสิ่งชวนคุยกับเพื่อนใหม่
เปิดเทอมมาาา ตึงงง
เราได้นั่งติดกำแพง
ร้อยแปดคำถามที่แพลนมาพังลงทันทีเมื่อเห็นเพื่อนข้างๆ(เป็นผู้ชาย)นั่งหันหลังให้เรา
และคุยกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน ความกล้าที่มีมากลืนเข้ากลีบเมฆเลยค่ะ
งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อน ถอยไปตั้งหลักแปป
กลับบ้านมา เรานั่งลิสต์ยี่สิบคำถามและตั้งใจว่าจะถามให้ได้
วันถัดมา เราก็ยังเห็นเขานั่งหันหลังอีก
แปลกเนอะคะ แค่การนั่งหันหลัง เรากลับรู้สึกว่ามันเหมือนกำแพงเหล็กที่เราไม่กล้าแม้แต่จะแตะมัน
เรานั่งทำใจกับแค่คำถามเดียวห้านาที บอกตัวเอง "เอาวะ กล้าๆหน่อย"
เราถามเขาไปค่ะ
ใช่เขาตอบ ก็แค่ตอบ
และเขาก็หันกลับไป
เป็นเช่นนี้ประมาณสองอาทิตย์ เราเริ่มท้อ เรานั่งวิเคราะห์ พยายามพิจารณาว่า
คนๆนึงสามารถสนิทกับใครสักคนได้ยังไง อ้างอิงจากชีวิตเราเอง
"ส่วนใหญ่จะเริ่มจากการทำความรู้จัก ทุกคนก่อนสนิทจะเรียบร้อย
ต่อกัน พอเริ่มสนิทก็จะเผยนิสัยจริงๆ เริ่มแกล้งกันหยอกกัน"
แต่บางที(โดยเฉพาะเพื่อนผู้ชาย) ก็คือการกวนตีน มันกวนตีนเรา
เราเลยด่ามัน ด่าไปมาก็เลยสนิท

และทีนี้ อีคนพวกนี้มันแบบไหนกันนะ เราเลยลองทั้งสองแบบ
แบบแรก เราถามคำถาม มันก็ตอบ ตอบแล้วก็จบ ไม่ได้รู้สึกว่าจะมีโอกาส
ที่จะสนิทกันขึ้นได้ เพราะคำถามทำความรู้จักมันเป็นคำถามน่าเบื่อสินะ
แบบสอง กวนตีนมันไป เราก็อยากจะลองนะ แต่ตอนนี้มันผ่านมานานเกินไปรึเปล่าที่จะทำ
เขาจะรู้สึกแปลกๆมั้ย ฟิลแบบ"อะไรเนี่ย ไม่เคยสนิท อยู่ๆมากวนตีน งงว่ะ หรือkuทำอะไรผิด"
(เพราะความไม่สนิทจึงทำให้เขามักจะเกรงใจเรา หรือไม่กล้าคุยกับเรา)

ทำให้เรายังไม่เคยลองแบบที่สอง เพราะเราเองก็กลัว กลัวมาก กลัวกับการ
ชวนคุยก่อน หรือเล่นกับเขาก่อน ทั้งๆที่ไม่เคย
กลัวเขาจะมองเราแปลก
กลัวเขาจะกลัวเรา
บางทีเขาเล่นกันกับเพื่อนเราก็อยากเล่นด้วยนะ บางทีมันทำอะไรซ่าๆ เราก็อยากจะด่าแบบเล่นๆ
แต่ปากมันก็ไม่เคยขยับ เพราะรู้สึกมีกำแพงกั้นคอเราเอาไว้
มันไม่เหมือนที่ไทยเลย เราอยากได้เราในแบบที่ไทยกลับมา
เราจำได้เลย สมัยไทย เราเคยอยากสนิทกับเพื่อนกลุ่มนึง
เราเลยเดินไปทิ้งขยะแถวนั้นบ่อยๆ(พวกมันนั่งหลังห้อง ซึ่งผ่านขยะ)
หรือซื้อขนมมาเยอะๆ เพื่อจะได้เดินไปทั่วห้องและเดินไปถามพวกนั้นว่า
เอาขนมมั้ย ได้อย่างไม่แปลก จนได้คุยกัน กวนตีนกัน

แต่มาอเมริกามันไม่ใช่เลย
เราไม่เป็นตัวเอง(ในแบบที่ดี) เราไม่กล้าแม้แต่จะขยับลุก(ทั้งๆที่คลาสเรามันชิลมาก
หลายๆคนก็เดินเล่นทั่วห้อง) บางทีใจเรียกร้องอยากจะชวนคุยแทบตาย แต่ปากกลับไม่ขยับเลย
ใจเราก็ด่าตัวเองนะ ว่าทำไมไม่ทำแบบที่ไทย ใครก็ตามที่เราสนิทด้วย
เรามักจะพยายามแบบทุกวิถีทาง แต่มานี่เราไม่กล้าที่จะทำอะไรเลย
ทั้งๆที่เราอยากจะมีเพื่อน อยากจะสนิทกับพวกเขาแทบตาย
ไม่ใช่แค่เพราะเหตุผลว่าเราอยากมีเพื่อน แต่เพราะเราชอบนิสัยของพวกเขา
เรามั่นใจว่าถ้าเรามีโอกาสได้ทำความรู้จักจริงๆเราจะเข้ากับพวกเขาได้มากๆแน่

เราได้แต่เฝ้ารอโอกาสอ่ะ อยากจะสวดภาวนาสักร้อยบทให้ฟ้าประทานโอกาสเล็กๆให้เรา
อาทิเช่นคุณครูบอกให้ทำงานกลุ่มแล้วจับฉลากเราบังเอิญได้อยู่กลุ่มกับพวกเขาไรงี้
เรารู้ดีว่าเราไม่ควรเฝ้ารอปาฏิหารย์ลมๆแล้งๆ เพราะมันอาจไม่มีวันเกิดขึ้น
แต่เราก็ไม่กล้าพอ ไม่กล้าพอที่จะคุย

พอมาถึงวันนี้มันก็น่าเสียใจนะ ผ่านมาสามเดือนแล้ว แต่เรากลับ
ไม่มีพัฒนาการเรื่องความสัมพันธ์กับเพื่อนเลย ในสมองเราก็จินตนาการนะ
ว่าถ้าเราสนิทกับพวกนั้นจะดีแค่ไหน ไปแฮงเอาท์ด้วยกัน แกล้งกันเล่น
ชวนกันติวหนังสือบลาๆ เรารู้สึกว่าถ้ายิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มันจะยิ่งยาก
ที่จะสนิทขึ้น

มันน่าเจ็บใจ และอึดอัดใจมากอะ เหมือนมันห่างแค่เอื้อมมือจริงๆ
แต่เรากลับทำอะไรไม่ได้เลย ได้แต่เฝ้ามองพวกมันเล่นกัน
ในสมองก็คิดวนๆอยู่แค่
จินตนาการถ้าเราสนิทกับมัน
เฝ้าด่าตัวเอง
เฝ้ารอปาฏิหารย์ง่าวๆ
พยายาม คิด วิธีเข้าหามัน

บางทีเราก็อยากคุยนะ แต่เหมือนเรากลัว กลัวมากๆอัดอัดมากๆจริงๆ เกลียดฟิลนี้มากๆ
เวลาเราอยากได้อะไรสักอย่าง มันอยู่แค่เอื้อมจริงๆอ่ะ แต่กลับกลัวแม้แต่จะสัมผัสมัน

เราไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว ตอนนี้เหลือเวลาแค่เจ็ดเดือน เราอยากให้เจ็ดเดือนนี้เรามีความสุข
มากๆ อยากจะใช้เวลาไฮสคูลในอเมริกาให้คุ้ม เพราะเราไม่มีโอกาสมาอีกแล้ว เวลามันย้อน
กลับมาไม่ได้แล้วเรารู้ดี ยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งยากเราก็รู้ดี เราไม่อยากกินข้าวคนเดียวแล้ว
ไม่อยากเดินคนเดียวในฮอลเวย์แล้ว

รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นอากาศในห้องเลย ไม่อยากเป็นแบบนี้อีกแล้ว
ไม่อยากคิดอะไรแบบนี้อีกแล้ว ในหัวสมองทุกๆวันวนเวียนแต่เรื่องนี้
ขอร้องเถอะนะ เราไม่ต้องการอะไรมากมายอีกแล้ว ขอแค่เรื่องนี้ได้มั้ย
เราแค่อยากได้ความกล้า กล้ามากพอที่จะคุยกับเค้าจริงๆก่อน
หน้าด้านหน่อยได้มั้ย เปลี่ยนตัวเองหน่อยได้มั้ย เดินออกมาจากกำแพงได้มั้ย
เวลามันไม่ย้อนมาอีกแล้วนะ อยากให้ชีวิตแลกเปลี่ยนเป็นแบบนี้จริงๆหรอเห้ออ

ความกล้านี่มีขายที่ไหนมั้ยนะ