อยากทราบเรื่องนี้ค่ะ เพราะเป็นมาตั้งแต่อายุประมาณ 4 ขวบเท่าที่จำได้ ตอนนั้นชอบไปอยู่ในตู้เสื้อผ้า นอนขดตัวอยู่ใต้กองผ้าที่พับไว้ แล้วเว้นช่วงสายตาไว้เพื่อใช้ในการมองดูคนในครอบครัวนั่งทานข้าวกันตอนค่ำ ความรู้สึกตอนนั้นคือ เรามีความสุข ตื่นเต้น สนุกสนานกับการได้มองเห็นคนในครอบครัวทานข้าวกันโดยทีไม่รู้ว่าเราแอบมองอยู่ในตู้ ทำแบบนี้บ่อยครั้งจนโดนแม่ดุ เพราะแม่เป็นห่วงเวลาเราหายตัวไป
  ทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ค่ะ ชอบแอบซ่อนอยู่ในเงามืดๆตามสถานที่ต่างๆที่ไป ซ่อนตัวจากสายตาผู้คนในขณะที่ตัวเราก็จับตามองผู้คนที่ผ่านไปมาตรงที่เราซ่อนตัวอยู่ ตอนกลางคืนชอบหมกตัวอยู่ในห้องนอนมืดๆ เงียบๆ แถมเวลาจะเข้าออกบ้านจะชอบเดินแบบระวังฝีเท้าเพื่อให้ไม่เกิดเสียง ว่าง่ายๆก็คือบางทีทำตัวเหมือนโจรย่องเบา จนคนในบ้านคิดว่าเป็นผี แว่บไปแว่บมา มาแบบเงียบๆไม่มีเสียง ทำแบบนี้ตลอดแล้วมันรู้สึกมีความสุขมากค่ะ ไม่รู้คนอื่นเป็นเหมือนเราไหม? หรือมันเป็นอาการผิดปกติอะไรหรือเปล่า?