*กระทู้นี้เป็นกระทู้ระบายความรู้สึก ระบายไปร้องไห้ไป ใครไม่ชอบอ่านยาวๆข้ามนะคะ*

เริ่มต้นคือ เราเป็นคนที่เคยมั่นใจในตัวเองมาก เราคิดว่าเราดูดีในระดับนึงคือไม่ได้แย่แน่นอน
ในตอนเด็กๆเราค่อนข้างหน้าตาดี เวลาทำอะไรทุกคนจะนึกถึงเราเป็นคนแรก เราถูกโอ๋ถูกยอจนเรายึดติดมากกับหน้าตา
"ถ้าวันนึงเราไม่สวยล่ะ? ทุกคนจะมองข้ามเราไหม?"
.
เราเป็นคนชอบส่องกระจกมากๆ เรามักจะเช็คทุกๆอย่างในร่างการเรา เรามีจุดบกพร่องไหนไหม ซึ่งเราเคยพอใจกับทุกอย่างบนใบหน้า
จนวันที่เราโตขึ้น สังคมเปลี่ยน หลายๆอย่างเปลี่ยน วัฒนธรรมเปลี่ยน ผู้หญิงต้องจมูกโด่งปลายเชิด คางต้องมี หน้าต้องวี
"ซึ่งเราไม่ได้เป็นแบบนั้น"
เราค่อนข้างหน้ากลม มีแก้ม จนในที่สุด "แก้มเรากลายเป็นปมด้อยของเรา" หน้ากลม หน้าบาน หน้าแบน นี่คือที่คนอื่นๆเรียกเรา
จากคนที่เคยมั่นใจ กลายเป็นคนวิตกจริต เราถูกล้อ ถูกมองข้าม ถูกทุกอย่าง ทุกอย่างที่เราเคยกลัวจนเรากลัวว่าจิตเราจะไม่ปกติ
เพราะการบูลลี่ขำๆจากเพื่อนในกลุ่ม คนรอบข้าง คนรู้จัก ทุกๆคน
.
เรื่องหนักสุดคือ เราเคยหนัก53กิโล แต่ด้วยที่เราเคยพูดไปก่อนหน้านี้ว่าเราเป็นคนมีแก้ม พอนน.ขึ้น หน้าก็ออก
เราโดนทักโดนล้อ จนเราต้องรีดนน.ตัวเอง ด้วยการล้วงคออ้วกบ้างล่ะ อดอาหารบ้างล่ะ ผ่านไปไม่ถึงเดือนเรานน.47กิโล
แต่ต้องเข้ารพ.เพราะลำไส้อักเสบและเป็นแผล ตอนนั้นมีแต่ครอบครัวเราที่ดูแล พวกที่ล้อเลียนเราก็ใช้ชีวิตสนุกสนานกันต่อไป
เราต้องนอนอยู่ในรพเป็นอาทิตย์ เสียค่ารักษาหลายหมื่น "เพราะแค่คำพูดคน"
.
ตอนนั้นเราพยายามเชียร์อัพตัวเอง ครอบครัวเราก็เหมือนกัน เราทำใจมาได้เป็นปีๆว่า เห้ย เราควรพอใจในตัวเองนะ
"แต่ปัญหายังไม่จบ"
เราก็ยังถูกพูดจาแย่ๆใส่ ถูกเพื่อนในกลุ่มล้อ บ้างก็ถ่ายรูปหลุดเราเอาไปแชร์ในเฟสกันสนุกสนาน
เราเก็บทุกอย่าง เก็บมาเรื่อยๆ ทุกคำพูดที่ทุกคนบอกเห้ยก็ล้อขำๆ จากคนที่เคยเป็นคนสำคัญ เรากลายเป็นตัวตลก
เราเริ่มทนไม่ไหวกับหน้า จะบอกว่าไม่ชอบใบหน้าตัวเองเลยก็ได้ เราไม่อยากมองกระจก ไม่อยากสบตาใคร จึงเริ่มหาวิธีเปลี่ยนหน้าตัวเอง
หนักสุดคือ กลัวกล้อง ไม่กล้าถ่ายรูป ไม่ถ่ายเลย ... "เรายอมทำศัลยกรรม"

ตอนตัดสินใจทำ จนทำออกมา เราก็ไม่มีความสุข แต่ถ้ามันจะหยุดทุกอย่าง โอเคเราทำ ...

เราทำจมูก คาง และฉีดลดแก้ม คงไม่ต้องให้บรรยายเรื่องตอนทำหรอก เพราะเราไม่อยากทำ โคตรไม่อยากเลย ร้องไห้ทุกวัน
มันทรมาน ทั้งกาย ทั้งใจ ตอนที่หน้าเราบวม ตอนนั้นเราอยู่แต่ที่บ้าน ไม่กินอะไร นั่งนึกทุกวันว่าเดี๋ยวมันจะผ่านไป
ตอนนี้หน้าที่เราเคยชอบ หน้าที่เคยอยู่กับเราแทบจะครึ่งชีวิต หน้าที่เราเคยภูมิใจ
มันเปลี่ยนไป เพราะแค่การเอาปมคนอื่นมาล้อ เอามาแซว มาแขวะ มาพูด เราทนไม่ไหวจริงๆ รับไม่ไหวแล้ว
ขอโทษจริงๆ ใครจะด่าจะหัวเราะเยาะเราว่าเรามันไม่มีสมอง ทำไมต้องฟังคนอื่น ทำไมต้องแคร์คำพูดคนอื่น โง่ ด่าได้เลย ไม่โกรธ
"แต่ถ้าเราไม่ทำ เราต้องจมกับคำพูดพวกนั้นไปตลอดหรอ? ทั้งชีวิตเลยหรอ? เรายอมทำ ทำอะไรก็ได้ถ้าไม่ถูกพูดจาแบบนั้น ยอมจริงๆ"
ความอดทน ความอ่อนไหว ความรู้สึก ของคนเรามันต่างกัน...


" ครบรอบ1เดือนสำหรับหน้าใหม่ หน้าที่ฉันได้แรงบันดาลใจมาจากคำพูดของพวกคุณ "