ขั้นแรก อยากให้ดูพื้นฐานของประเทศที่เป็นคอมมิวนิสต์กันก่อนครับ

คอมมิวนิสต์ใน ศตวรรษที่ 20 เกิดขึ้นมา โดยมีจุดมุ่งหมายหลักๆคือ Anti ระบบเจ้าขุนมูลนาย (รวมระบอบกษัตริย์ กับระบอบทุนนิยม พ่อค้า เข้าไปด้วย) ซึ่งนี่คือระบอบที่ เอาชาวนา กรรมกร และ ชนชั้นล่างผู้ยากไร้ทั้งหลายเข้าสู้กับ ชนชั้นผู้นำที่ร่ำรวย ผูกขาด และกดขี่

แต่การปลดแอกของคอมมิวนิสต์ มันก็แค่การเปลี่ยนถ่ายอำนาจจาก ราชวงศ์ มาที่ พรรคคอมมิวนิสต์ เท่านั้นแหละครับ
คอมมิวนิสต์  มาจากคำว่า คอมมูน (Commune) หรือ คอมมิวนิตี้ (Community) ที่แปลว่าชุมชน ดังนั้น จึงควรเป็นการปกครองที่คนทั้งชุมชนเข้าถึง
แต่มันให้ความรู้สึกต่างกันไหม??? ประชาชนในระบอบคอมมิวนิสต์ ยิ่งเข้าถึงการปกครองยากเหมือนเดิม เหมือนสมัยที่ยังมีกษัตริย์ หรือขุนนาง

ในระบอบคอมมิวนิสต์ เราไม่ควรบูชา หรือให้ความสำคัญกับตัวบุคคล มากไปกว่าองค์รวมของสังคม
แต่กลายเป็นว่า ผู้นำของประเทศคอมมิวนิสต์ กลับมีชื่อติดหูเราๆกันแทบทุกประเทศ สตาลิน ติโต้ เหมาเจ๋อตุง โฮจิมินห์ คิมอิลซุง คาสโตร เชาเชสคู วาเวนซ่า .... ในขณะที่เราจำชื่อผู้นำของประเทศทุนนิยมเข้มข้นอย่าง ญี่ปุ่น ออสเตรเลีย แคนาดา หรือ เนเธอร์แลนด์ ในรอบ 50 ปีมานี่ แทบไม่ได้

ที่จำได้แม่น เพราะ ท่าน 'เลขาธิการพรรคฯ' เหล่านี้ อยู่ในตำแหน่งกันนานมากกกกก
โอเค เข้าใจล่ะ ว่าท่านเหล่านี้คือฮีโร่ ช่วยชาติ ปลดแอก หรืออะไรก็แล้วแต่
...แต่ นี่มันคืออะไร??? แบบนี้ต่างอะไรกับ ประชาธิปไตย ภายใต้เผด็จการ ของ ซูการ์โน่ มาร์กอส โรห์แตวู หรือ ทุนนิยมโกงกิน เช่น แบร์ลุสโคนี่?

ที่กล่าวมา ... จากมุมมองของผมเองว่า คอมมิวนิสต์ ที่ล้มเหลวส่วนมาก คือการที่ ประเทศเหล่านี้ ไม่ได้ใช้แก่นของคอมมิวนิสต์ที่แท้จริงในการปกครองประเทศ มันเป็นความลักลั่น ของประเทศที่พยายามจะอ้างการกระทำเพื่อประชาชน แต่จริงๆแล้ว กดขี่ยื่งกว่าระบอบกษัตริย์เสียอีก
พอระบอบมันเอื้อ ให้ประชากรที่ "จน" อยู่แล้ว ทำงานยังไงก็ยัง "จน" อยู่ต่อไป และความจนนั้น ก็เพื่อสนองชนชั้นผู้นำ (หรือที่เรียกกันว่า "สหายพรรคคอมมิวนิสต์") นั่งร่ำรวยกันต่อไป

จนประชาชนทนไม่ไหว ก็เลยโค่นระบอบซะเลย .... อันนี้เห็นได้ชัด ใน โรมาเยีบ เชคโกสโลวะเกีย
(อันนี้ยังไม่ได้พูดถึงกรณีของโซเวียตกับจีนนะครับ เอาแค่ประดทศคอมมิวนิสต์โดยทั่วไปก่อน)

เดี๋ยวว่างๆมาพิมพ์ต่อครับ ว่าด้วยเรื่องของระบอบ "สังคมนิยม" (Socialism)