คนพิการน่ะในสายตาของเราเค้านั้นแม้ว่าเค้านั้นอาจไม่เหมือนคนปรกติทั่วๆไปแต่เค้าก็สามารถมีสิทธิ์ที่จะใช้ชีวิตเหมือนคนปรกติทั่วๆไปนี้แหละครับ สำหรับผมน่ะในฐานะที่เป็นคนพิการคนหนึ่งน่ะ ผมเองก็บอกเต็มปากว่าประเทศไทยนั้นก็ให้สิทธิ์ให้กับคนพิการมามากมายหลายอย่างทั้งด้านการแพทย์สาธารณะสุข,โครงสร้างพื้นฐาน,การศึกษา,การประกอบอาชีพ เป็นต้น น่ะแต่ว่าบางอย่างมันอาจไม่ได้เข้าถึงคนพิการทั้งประเทศหรอกครับเพราะในบางพื้นที่ก็ยังไม่มีใครได้รู้จักการใช้สิทธิ์หรอกว่าเค้านั้นมีสิทธิ์ที่จะใช้ได้ ซึ่งก็เหมือนกับการลงทะเบียนเพื่อขอรับเบี้ยยังชีพไงครับ ซึ่งรัฐเองก็ต้องการที่นับดูว่ามีจำนวนประชากรที่พิการกี่คน ซึ่งแน่นอนว่า ส่วนใหญ่จะทุพพลภาพ มากเป็นสำคัญรองลงมาก็ด้านร่างกายและจิตใจนี้แหละครับ ถ้าหากจะบอกว่าสิทธิ์คนพิการนั้นดีไหมครับ ก็บอกว่าดีอยู่แต่ไม่ครอบคลุมน่ะยิ่งคนทั่วไปที่มีร่างกายครบสมบูรณ์ก็อาจมองเราว่าเป็นภาระทางสังคมที่รัฐต้องเข้ามาดูแล ซึ่งอันที่จริงเราคนพิการนั้นก็สามารถช่วยเหลือตัวเองได้น่ะครับ เพียงเท่าที่เค้าจะทำได้ แค่นัน้เองครับ
ถ้าอยากจะพูดบอกถึงรัฐบาลน่ะครับ ก็อยากให้ทางภาครัฐช่วยอธิบายและให้สิทธิ์กับคนพิการให้มากกว่านี้หน่อยเพราะว่ายังมีคนพิการที่ยังไม่ได้รับสิทธิ์ขั้นพื้นฐานอีก ซึ่งการศึกษาและการประกอบอาชีพนั้นถือเป็นหัวใจที่สำคัญมากในการที่จะให้ประเทศเดินก้าวต่อไปสำหรับคนพิการที่ต้องการจะมีที่ยืนในสังคม ดังนั้นก็อยากคนทุกคนรู้ว่าเราแม้จะไม่สมบูรณ์เหมือนคนอื่นแต่เราก็สามารถที่จะอยู่ร่วมในสังคมได้ครับ.