นี้เป็นกระทู้เเรกของผม ผมอยากระบายเรื่องราวชีวิตที่ลำบากตอนเด็กเเละปัจจุบัน
เริ่มเเรกผมเกิดในครอบครัวที่มีฐานะพอสมควร พ่อเป็นเจ้าของกิจการ ส่วนเเม่ไม่ได้ทำงาน
เเต่ผมมีปัญหากับพ่อ(ปัจจุบันยังมีอยู่ ถึงขั้นเกลียดเลย) คือ ตั้งเเต่จำความได้พ่อไม่เคยนั้งกินข้าวพร้อมกันเลย
เเล้วจุดเปลี่ยนชีวิตของผม คือ การพนันกับผู้หญิง(เด็กร้านเหล้า) ตอนนั้นอายุ 6 ปีได้มั้ง
เกิด 2540 ผมติดผู้หญิงใหม่จนไม่กลับบ้าน จนเเม่ประสาทเสีย อารมณ์ร้ายมากขึ้นจนผมเครียด
หลังจากนั้นพ่อผมติดการพนัน ติดเเบคลิส จนต้องขายบ้านทำให้ผมกับเเม่ไม่มีที่อยู่ เเละเลิกกัน จากจุดนี้ผมนี่เกลียดพ่อไปเลย
มากจนที่ขนาดผมไปอยู่กับเเม่ใหม่ก็ไม่เคยพูดกันเลย พ่อก็เหมือนกัน ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ หลังจากนั้น ผมก็กลายเป็นเงียบ ไม่พูดกะใคร
เเละสีหน้านิ่งเฉย ไม่เเสดงอารมณ์ใดๆ ตอนเด็กๆอยากทำให้พ่อเเม่ภูมิใจ กลับกลายเป็นว่า อยู่ไปวันๆไม่คิดอะไร ไปโรงเรียนก็ไม่ตั้งใจ ไม่ใส่ใจ
กลายเป็นว่าไม่สนโลกไปเลย จนจบ ป.6 เกรดข่อนข้างต่ำ เเม่ก็มารับไปอยู่ด้วยกับพ่อใหม่เเต่อยู่ได้ไม่นานก็เลิกอีก เป็นอย่างซ้ำไปซ้ำมา ผมมักได้ยินประโยคนี้จากปากเเม่ผมบ่อยๆ คือ ไม่มี กูบวชไปเเล้ว ซึ่งไม่รู้ว่าเเม่ผมจะทำจริงหรือป่าว เเต่มันทำให้ผมเคยคิดฆ่าตัวตายนะ เเต่ก็ไม่ทำซักที เพราะไม่กล้ามั่ง ผมกับเเม่อยู่ด้วยกันมา 2 คน จนผมอยู่ ม.4 เเละได้ย้ายไปอยู่กับพ่อ ตอนม.5 (เเม่ก็ไปหางานทำที่อื่น) ซึ่งตรงนี้เเหละ มันทำให้ผมเบื่อโลกไปเลย ผมไม่รู้นะว่าพ่อผมเป็นคนยังไงเพราะตั้งเเต่เกิดมา พ่อเเทบไม่คุยกับผมเลย พ่อก็ย้ายมาอยู่กับพ่อส่วนเเม่ใหม่เลิกกันเเล้ว บ้านที่อยู่ก็เป็นบ้านเช่า กิจการที่ทำอยู่ก็เจ๊ง ล้มละลาย ทรัพย์สมบัติที่เคยมี ก็ไม่เหลือ บ้านเกิดที่เคยโตมา กลายเป็นบ้านของใครไม่รู้
จนผมจบ ม.6 ผมขอพ่อเรียนต่อมหาลัย เเต่คำตอบ คือ ไม่มีปัญญาส่งให้เรียนเล้ว ตอนนั้นท้อมาก เเต่ผมไม่ยอมเเพ้ ผมจึงเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย(เรียน2 วัน เสาร์ อาทิตย์ ) มันเหนื่อยมากๆ จนอยากจะร้องไห้ เรียนไปก็เกรดต่ำเหมือนเดิม เเต่ก็จะทนเรียนให้จบ ไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย
วันๆทำเเต่งาน อายุ 20 ยังไม่มีจุดหมายในชีวิต ไม่มีเพื่อน เดินคนเดียวในมหาลัยตลอด ไม่คุยกับใครเเละไม่มีใครคุยด้วย จะมีก็เเต่เรื่องงานนิดหน่อย เเต่ผมกลับไม่รู้สึกกังวลเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย เรียนไปความรู้เเทบไม่เข้าหัวพอใกล้สอบก็ค่อยมาอ่านหนังสือเอา สอบเสร็จก็ลืมหมด เป็นอย่างงี้ อยู่จนถึงปี 2 เเล้ว ยังไม่รู้เลยว่าเรียนจบจะทำยังไงกับชีวิตดี เพื่อนก็ไม่มี เงินก็ใช้เเบบเดือนชนเดือน เเทบไม่มีเก็บ ถ้าเรียนจบไม่รู้จะทำไงต่อไปดี
ชีวิตที่ไร้จุดหมาย
เริ่มเเรกผมเกิดในครอบครัวที่มีฐานะพอสมควร พ่อเป็นเจ้าของกิจการ ส่วนเเม่ไม่ได้ทำงาน
เเต่ผมมีปัญหากับพ่อ(ปัจจุบันยังมีอยู่ ถึงขั้นเกลียดเลย) คือ ตั้งเเต่จำความได้พ่อไม่เคยนั้งกินข้าวพร้อมกันเลย
เเล้วจุดเปลี่ยนชีวิตของผม คือ การพนันกับผู้หญิง(เด็กร้านเหล้า) ตอนนั้นอายุ 6 ปีได้มั้ง
เกิด 2540 ผมติดผู้หญิงใหม่จนไม่กลับบ้าน จนเเม่ประสาทเสีย อารมณ์ร้ายมากขึ้นจนผมเครียด
หลังจากนั้นพ่อผมติดการพนัน ติดเเบคลิส จนต้องขายบ้านทำให้ผมกับเเม่ไม่มีที่อยู่ เเละเลิกกัน จากจุดนี้ผมนี่เกลียดพ่อไปเลย
มากจนที่ขนาดผมไปอยู่กับเเม่ใหม่ก็ไม่เคยพูดกันเลย พ่อก็เหมือนกัน ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ หลังจากนั้น ผมก็กลายเป็นเงียบ ไม่พูดกะใคร
เเละสีหน้านิ่งเฉย ไม่เเสดงอารมณ์ใดๆ ตอนเด็กๆอยากทำให้พ่อเเม่ภูมิใจ กลับกลายเป็นว่า อยู่ไปวันๆไม่คิดอะไร ไปโรงเรียนก็ไม่ตั้งใจ ไม่ใส่ใจ
กลายเป็นว่าไม่สนโลกไปเลย จนจบ ป.6 เกรดข่อนข้างต่ำ เเม่ก็มารับไปอยู่ด้วยกับพ่อใหม่เเต่อยู่ได้ไม่นานก็เลิกอีก เป็นอย่างซ้ำไปซ้ำมา ผมมักได้ยินประโยคนี้จากปากเเม่ผมบ่อยๆ คือ ไม่มี กูบวชไปเเล้ว ซึ่งไม่รู้ว่าเเม่ผมจะทำจริงหรือป่าว เเต่มันทำให้ผมเคยคิดฆ่าตัวตายนะ เเต่ก็ไม่ทำซักที เพราะไม่กล้ามั่ง ผมกับเเม่อยู่ด้วยกันมา 2 คน จนผมอยู่ ม.4 เเละได้ย้ายไปอยู่กับพ่อ ตอนม.5 (เเม่ก็ไปหางานทำที่อื่น) ซึ่งตรงนี้เเหละ มันทำให้ผมเบื่อโลกไปเลย ผมไม่รู้นะว่าพ่อผมเป็นคนยังไงเพราะตั้งเเต่เกิดมา พ่อเเทบไม่คุยกับผมเลย พ่อก็ย้ายมาอยู่กับพ่อส่วนเเม่ใหม่เลิกกันเเล้ว บ้านที่อยู่ก็เป็นบ้านเช่า กิจการที่ทำอยู่ก็เจ๊ง ล้มละลาย ทรัพย์สมบัติที่เคยมี ก็ไม่เหลือ บ้านเกิดที่เคยโตมา กลายเป็นบ้านของใครไม่รู้
จนผมจบ ม.6 ผมขอพ่อเรียนต่อมหาลัย เเต่คำตอบ คือ ไม่มีปัญญาส่งให้เรียนเล้ว ตอนนั้นท้อมาก เเต่ผมไม่ยอมเเพ้ ผมจึงเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย(เรียน2 วัน เสาร์ อาทิตย์ ) มันเหนื่อยมากๆ จนอยากจะร้องไห้ เรียนไปก็เกรดต่ำเหมือนเดิม เเต่ก็จะทนเรียนให้จบ ไม่เคยไปเที่ยวไหนเลย
วันๆทำเเต่งาน อายุ 20 ยังไม่มีจุดหมายในชีวิต ไม่มีเพื่อน เดินคนเดียวในมหาลัยตลอด ไม่คุยกับใครเเละไม่มีใครคุยด้วย จะมีก็เเต่เรื่องงานนิดหน่อย เเต่ผมกลับไม่รู้สึกกังวลเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้เลย เรียนไปความรู้เเทบไม่เข้าหัวพอใกล้สอบก็ค่อยมาอ่านหนังสือเอา สอบเสร็จก็ลืมหมด เป็นอย่างงี้ อยู่จนถึงปี 2 เเล้ว ยังไม่รู้เลยว่าเรียนจบจะทำยังไงกับชีวิตดี เพื่อนก็ไม่มี เงินก็ใช้เเบบเดือนชนเดือน เเทบไม่มีเก็บ ถ้าเรียนจบไม่รู้จะทำไงต่อไปดี