เป็นน้องหมาสายพันธ์พุดเดิ้ล เจ้าของร้านก๋วยเตี๋ยวเค้าให้มา เราก็รับมาด้วยความสงสาร เนื้อตัวมอมแมม และดูน่าสงสารมาก เค้าก็อยู่กับเรามา 7 ปี ถึงแม้หลังๆมาจะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน เพราะเราต้องทำงานคนละที่ น้องหมาก็อยู่กับแม่ แต่ด้วยอุบัติเหตุ แย่งกระดูกกับแมว ตอนพาไปเดินเล่น กลัวแมวจะแย่ง แล้วรีบกลืนจนติดคอ ไม่สามารถช่วยได้ทัน น้องเค้าไปเร็วมาก แม่บอกช่วยยังไงก็ไม่ทันแล้ว ทั้งเอามือล้วง (แม่เราก็ตาไม่ค่อยดี) ทั้งตบหลัง ทั้งเขย่า ก็ไม่สามารถช่วยได้เลย เราทำใจไม่ได้เลยตอนแม่โทรมาบอก ตอนนี้ก็ผ่านมา1สัปดาห์แล้ว ก็ยังต้องหาอะไรทำเพื่อไม่ให้คิดถึง แต่พอตกดึก ทำอะไรไม่ได้ ก็นอนไม่หลับ
น้องหมานิสัยน่ารักมาก ไม่ดื้อไม่ซน บอกอะไรก็รู้เรื่อง แต่ก็มีซนบ้างตามประสา แต่ก็ไม่เคยทำเรื่องให้ปวดหัว น้องหมาเค้าสุขภาพแข็งแรง น่าจะอยู่กับเราได้นานกว่านี้ บางทีเราก็ได้แต่โทษตัวเอง ถ้าวันนั้น เราไม่ไปที่อื่น อาจจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ก็ได้ ใครจะพอมีวิธีที่ทำให้ไม่คิดถึงน้องหมาบ้างมั้ยครับ ตอนที่เลิกกับแฟน ยังไม่รู้สึกแบบนี้เลย หร่อแม้เกิดการสูญเสียอย่างอื่นเราก็ไม่เป็นขนาดนี้ แต่ทำไมกับน้องหมา เราถึงได้แต่คิดถึงเค้าแบบนี้ พอจะมีวิธีจัดการตัวเอง บ้างมั้ยครับ... ใจนึงก็คิดว่าเค้าคงไปสบายแล้ว แต่ก็อดคิดถึงไม่ได้..