เรื่องนี้เกิดขึ้นกับตัวเราเอง แร้วบทเรียนครั้งนี้มันสอนให้เรารู้ว่าไม่มีใคร รักเราเท่าตัวเราเอง
เรื่องมันมีอยู่ว่า เรารู้จักกับเพื่อนคนนี้เพราะว่าเค้าเรียนเก่ง เราเรยสนิทกัน เรารักเค้ามากเราช่วยเค้าทุกอย่าง เค้าก้อช่วยเราทุกอย่างเช่นกัน จนวันนึ่งเราหนีออกจากบ้านมาก้อมีแค่เค้าเนี่ยล่ะ ที่ช่วยเหลือเราในวันนั้น เค้าพาเราไปอยู่บ้านของรุ่นพี่เค้า จนวันนึ่งเพื่อนเราก้อทะเลาะกับเค้า.เค้าเรยไล่พวกเราสองคนออกมาทั้งคู่ ตอนนั้นเรากับเพื่อนไม่มีเงินสักบาทเรย เราเรยไปยืมพี่เราเพื่อนมาเช่าห้องอยู่ เราสองคนช่วยกันหางานทำ อดก้ออดด้วยกัน มีไรปรึษากันตลอด เค้าอยู่ข้างๆๆเราตลอดเค้าไม่เคยทิ้งเราเรยไม่ว่า จะลำบากแค่ไหน แต่แร้ววันนึ่งเค้าก้อมีแฟน เค้าติดแฟนเค้ามาก เราก้อเข้าใจ เราตีตัวออกมา เรามาอยู่กับพี่ชายเรา ส่วนเค้าก้ออยู่กับแฟนเค้า ตั้งแต่เค้ามีแฟนก้อไม่ได้ติดต่อกันนานมาก จนเค้าท้อง แต่แฟนไม่รับ เราเรยเอาเค้ามาอยู่ด้วย เค้าเคยบอกกับเราว่า "ตอนนี้กูช่วย แต่วันไหนช่วยกูลำบากอย่าทิ้งกูน้ะ" สำหรับเพื่อนคนนี้เราไม่เคยคิดจะทิ้งอยุ่แร้ว พอเค้าคลอน ก้อมีแต่เราเนี่ยล่ะที่ไปเดินตามเริ่องให้.คนเดียว ตั้งแต่นั้นมาพอหลานเราคลอนทุกอย่างมันก้อเกือบจะไปได้ดี แต่แร้วเรามาท้องต่อ แฟนบอกให้ไปทำแท้ง ส่วนเพื่อนเราก้อเริ่มเชยช้ากับเรามากขึ้น ไม่มีแม้แต่คำให้กำลังใจ เค้าเอาเรื่องเราไปเล่าให้คนอื่นฟ้งหมด เราท้องอยุ่เค้าก้อไม่สนใจ ข้าวเราไม่ได้กินมาสองวันก้อไม่เคยถามหรือเป็นหว่งเป็นใยอะไรเรย เงินเราก้อไม่มีสักบาทเพราะซื้อของให้ลูกเค้าหมดแร้ว เนี่ยหรือเพื่อนที่คบกันมาเกือบ2ปี เสียความรู้สึกมากๆๆ ทุกคนรอบข้างเราก้อมองเราไม่ดีหมด แม้กะทั้งแฟนเราเอง