เรามีความตั้งใจมาหลายปีแล้วค่ะ ว่าในวันเกิดจะไปบริจาคร่างกายเป็นอาจารย์ใหญ่ที่ศิริราช
แต่ครอบครัวไม่เห็นด้วย โดยเฉพาะแม่เรา ชอบพูดให้เราเสียกำลังใจว่า ตายแล้วโดนตัดแขนตัดขา
ควักโน่นผ่านี่ ชาติหน้าจะทำให้เป็นคนพิการ ไม่สมประกอบ มันทำให้ความตั้งใจเราชะงักทุกที
เคยคิดนะคะ ว่าจะแอบไปทำโดยไม่บอกแม่ แต่มาคิดๆดูอีกที เกิดเราตายไปแล้วแม่ไม่รู้ว่าเราบริจาค
ความตั้งใจของเราก็ไม่เกิดผลสำเร็จ และสูญเปล่าไม่เกิดประโยชน์ใดๆ

เราจะทำยังไงดีคะ ในเมื่อแม่ยังติดกับความคิดแบบนี้ เราคิดว่าเราโสด ไม่มีครอบครัว ไม่มีลูก ไม่มีสามี
หากตายไป ก็ไม่อยากให้ร่างกายถูกนำไปเผาได้แค่กระดูกกองเดียวเอาไปลอยอังคาร

อย่างน้อยเรายังได้อุทิศร่างกายเพื่อเป็นวิทยาทาน เพื่อศึกษาและวิจัยทางการแพทย์ ซึ่งจะส่งผลต่อการรักษา
และช่วยขีวิตคนต่อๆไป แทนที่จะนำไปเผาเหลือแค่กระดูกที่ไม่มีใครอยากจะเก็บไว้ ตายไปแล้วทำไมต้องยึดติด
ร่างกายก็ไม่ใช่ของเรา หมดลมหายใจก็เอาอะไรไปไม่ได้อยู่ดี ใครเคยเจอแบบเราบ้าง...เฮ้อ..ออ