ก็ยังคงเดินทาง แต่ยังคงเดินไป หาควาย... สักตัว
ทางก็ดูมัวๆ มีเพียงไฟสลัว หัวใจจะวาย...

ทุกๆทฤษฎี ทุกๆแนวทางการปฏิบัติการทำงาน ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม
สิ่งสำคัญก็คือ เป้าหมาย
ถ้าไม่มีเป้าหมาย มันก็ไม่มีอะไรสำเร็จ ถึงได้อะไรมามันก็ยังไม่ใช่
ในทางธรรม โดยเฉพาะชาวพุทธหัวรุนแรงอย่างเราๆท่านๆ (อย่าสนใจสำนวนผมมากนะครับ)
เป้าหมายก็คงเป็นพระนิพพานกันแน่นอน หรือไม่แน่....?
อันนี้คงขึ้นอยู่กับกำลังใจ ของแต่ละคนไม่เท่ากัน บางคนก็... เสียสละให้คนอื่นไปก่อน
ใครจะตั้งจิตอธิษฐานว่า นิพพานชาตินี้ หรือในอนาคตกาลเบื้องหน้าโน้นเทอญ ก็แล้วแต่

แต่... วันนี้ไม่ได้มาถามมาคุยเรื่องพระนิพพาน เรื่องเป้าหมายไกลๆแบบนี้ไม่ถาม
ถามใกล้ๆ เป้าหมายใกล้ๆ
การปฏิบัติ การทำงาน หรืออะไรก็ตาม ถ้าเอาแบบสะดวกๆถนัดๆ เราจะต้องหัดซอยเป้าหมาย
มีเป้าหมายระยะใกล้ มีเป้าหมายระยะไกล มีเป้าหมายสุดท้าย
อย่างผม ตอนเริ่มวิ่งใหม่ๆ แม่นเอ๊ย ห้าร้อยเมตรแรกหัวใจก็แทบหลุดแล้ว วิ่งใหม่ๆ ผมมองไกลแค่ ๑๐๐ เมตร
เอาทีละ ๑๐๐ เมตร ลากสังขารไปให้ถึง ๑๐๐ เมตรให้ได้ ก้มๆเงยๆอย่างนี้สักสิบครั้ง ก็ได้ ๑ กิโลเมตรแล้ว
(๑๐๐ เมตร นี่กะเอานะครับ ไม่ได้เอาไม้ไปวัด)
ช่วงแรกๆ ก็วิ่งๆเดินๆ สลับไปมา เดินก็เยอะหน่อย เอาตามกำลัง
ต่อมาร่างกายมันพอไหว ก็เริ่มวิ่งไกลขึ้น ติดต่อกันนานมากขึ้น

ทีนี้การปฏิบัติธรรม ก็มีเป้าหมายใกล้ไกล ไม่ทราบว่า ภายใน ๔-๕ ปีนี้
เพื่อนสมาชิกมีเป้าหมายอะไรยังไงกันบ้างครับ