เรื่องมีอยู่ว่าแฟนเราเป็นคนที่ขี้หึง และขี้งอนเอามากๆ เราแทบจะคุยกับคนอื่นไม่ได้เลย ไปไหนก็ไม่ค่อยจะได้ไปนอกซะจากว่าจะไปกับแฟน แต่งตัวห้ามโป๊เด็ดขาด เสื้อสายเดี่ยวอย่าหวัง กางเกงขาสั้นอย่าได้คิด บางทีชอบงอนเราโดยที่เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่างอนเรื่องอะไร ขนาดเราเป็นผู้หญิงแท้ๆเราแทบจะไม่งอนเค้าเลย เราพยายามเข้าใจและอดทนมาโดยตลอดกับสิ่งที่เค้าเป็น แต่กลับกลายเป็นว่าความที่พยายามเข้าใจเค้านั้นแทบจะไม่มีความหมายอะไรเลย เราพยายามใจเย็น นิ่ง ไม่โต้ตอบ พยายามพูดคุยอธิบายด้วยเหตุผลมาโดยตลอด ทำไมทุกอย่างมันยิ่งดูยิ่งแย่ลงไป ความสัมพันธ์ของเรายิ่งแย่ลงไปเรื่อย ๆ วันนี้อีกเช่นกัน เราคุยกันว่าจะไปซื้อของมากินที่บ้านแทนที่จะไปกินที่ร้านอาหาร ตอนนั้นก็ยังดีๆอยู่ พอสักพักญาติเค้ามาเราก็คุยด้วยตามปกติ ไม่ได้คิดอะไร เค้าบอกเราว่าไม่ไปแล้ว แล้วเดินเข้าบ้านไป เรางงเป็นไก่ตาแตก คือ เราทำอะไรผิดหรอ เราไม่เข้าใจ เค้าก็ไม่ยอมพูดอะไรสักอย่างนั่งอึนอยู่สักพัก แล้วชวนหลานชายไปทานข้าวข้างนอก เราพยายามใจเย็นและเดินตามไปขึ้นรถ เค้าไม่ยอมออกรถค่ะ เราอึดอัดมาก เราเลยลงจากรถมา เดินร้องไห้กลับบ้านทั้งๆที่มืดแล้ว เราหวังว่าเค้าจะเป็นห่วงเราและขับรถตามมาส่งเรา แต่ก็ไม่เลยค่ะ ไม่มีวี่แววว่าเค้าจะตามมา จนถึงกระทั่งตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อย รู้สึกเหมือนคนอกหักเลยค่ะ เราไม่รู้เราควรจะทำยังไงต่อไปดี ใจหนึ่งก็รักเค้า แต่อีกใจหนึ่งก็คิดว่าควรจะฝากชีวิตไว้กับคนที่ไม่คิดจะตามมาส่งเราทั้งที่มันมืดขนาดนี้หรอ เราคิดมาตลอดว่าคนรักกันไม่ว่าจะโกรธจะงอนกันแค่ไหนแต่ความเป็นห่วงเป็นใยกันมักจะมาก่อนเสมอ.....