เริ่มเรื่องเลยแล้วกันค่ะ เพื่อไม่ให้เสียเวลา. ดิฉันคบกับแฟนมา 2 ปี  แรกๆก็เหมือนจะไปกันได้ดี ไม่ค่อยมีปัญหาอะไร เพราะเราเป็นคนค่อนข้างจะใจเย็นกันทั้งคู่  ตั้งแต่คบกัน ก็คุยกันตลอด คุยแชทเป็นส่วนใหญ่ บางครั้งก็โทรหากันบ้าง แต่ก็จะคุยกันทุกคืน ทางโทรศัพ ก็เหมือนจะเป็นไปด้วยดี แต่นิสัยของแฟนมักกเป็น ผช ขี้เหงา คิดเล็กคิดน้อย ค่อนข้างจะขี้งอน แต่ก็เป็นเฉพาะกับแฟน. เราก็เข้าใจว่าเค้าเป็นแบบนี้ พอคบกันหลายเดือนเข้าเค้ายิ่งแสดงอาการหนักขึ้น งอนเราในบางที่ก็เดาไม่ออกว่า ผิดเรื่องอะไร  ส่วนเราก็เป็นครที่ไม่ค่อยจะง้อใครสักเท่าไหร่ นอกซะจากว่าจะเป็นฝ่ายผิด. ในเรื่องที่ผิดก็ยอมรับ ว่าผิดและพร้อมที่จะง้อ. แต่ในที่นี้เรื่องที่ว่าไม่ค่อยชอบง้อเพราะคิดว่า มันเป็นเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง เจอแบบนี้บ่อยเข้าๆ.  เวลา ะเลาะกันมักจะไม่ค่อยได้เคลียกันว่าปัญหามาจากอะไร  เค้ามักจะเป็นคนรับผิดและขอโทษเราตลอด เพราะอยากให้ดีกัน ไม่อยากทะเลาะ แต่ในความจริงแล้วเราไม่ได้ต้องการที่จะหาคนผิด เพียงแค่อยากจะ ให้มาคุยกันในเรื่องที่ไม่เข้าใจกัน หาปัญหาและสาเหตุ. แต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้น เค้ามักจะงอน. บ่อยครั้งและก็ต้องเป็นคนหายงอน แล้วกลับมาคุยเอง เค้าปรึกษา คนรอบข้างแต่ไม่คิดที่จะคุยกะเราว่าปัญหาจริงๆมันคืออะไร   แล้วเพื่อนเค้าก็บอกให้เค้าปล่อยวางถ้าไม่อยากจะเสียคนรักไป เค้าก็บอกว่าเข้าใจแล้วจะทำจะเปลี่ยนตัวเอง แต่เค้ากลับแสดงออกมาเป็นความเฉยชา ทำให้ทะเลาะกันเหมือนเดิม เราเคยจะเลิกกันสองสามครั้ง.แต่เค้าขอโอกาสแก้ไขตัว เอง เราก็โอเค. แต่แล้วก็เป็นเหมือนเดิม  มันทำให้ความรัก เป็นการทำให้เราเหนื่อยใจ. เป็นแบบนี้ เราควรที่จะ ห่างกันไปเลย หรือควรต้องทำยังไงคะ