ทั้งหมดนี้ที่ผมจะเขียนต่อไปนี้มาจากสิ่งที่ผมสังเกตมาทั้งโดยประสบการณ์ตรง รวมถึงจากคนรอบตัว และเพื่อนๆพี่ๆน้องๆหลายคนมาขอคำปรึกษานะครับ

ผมว่าผู้หญิงสมัยนี้แปลกดี ตอนจีบกันใหม่ๆ ปากก็บอกชอบผู้ชายลึกลับ โลกส่วนตัวสูง พูดน้อย ไม่ค่อยตื๊อ บอกว่าดูมีเสน่ห์น่าสนใจ แต่พอได้เป็นแฟนกันดันกลับพยายามเปลี่ยนผู้ชายพวกนี้ให้เป็นอีกแบบนึง ต้องตรวจเช็คได้ทุกอย่าง คิดถึงต้องได้เจอ ทักแชทไปต้องรีบตอบ โทรศัพท์ต้องโทรติดตลอดเวลา ห้ามมีโลกส่วนตัว ต้องคอยดูแลเอาใจใส่อย่างดี ประคบประหงมไม่ให้ขาด พอเขาเป็นให้ไม่ได้ดั่งใจก็มาบ่นผิดหวัง เสียใจ บอกว่าผู้ชายมันแย่ ผู้ชายเปลี่ยนไป บางคนถึงขนาดที่ว่ามารู้ทีหลังว่าผู้ชายมีเมียมีลูกลับๆซ่อนอยู่ก็รับไม่ได้ ทั้งที่เขาก็เป็นแบบนั้นของเขามาแต่แรกแล้ว ตอนเลือกคบกันก็ตั้งเสป็คไว้แบบนั้นเองแท้ๆ บางคนปากบอกไม่ชอบผู้ชายขี้ตื๊อนะ แต่พอเจอคนถูกใจขึ้นมาก็ทั้งตื๊อทั้งอ่อยเขาซะจนน่ากลัว (อันนี้เคยโดนมากับตัว)

บางทีก่อนจะมีแฟนน่ะ ผมควรจะถามตัวเองให้ชัวร์ก่อนว่าอยากมีความรักแบบไหนกันแน่ ไม่ใช่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางแล้วคิดว่าคนทุกคนต้องคอยเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อให้เรามีชีวิตตามต้องการตลอดเวลา มันเป็นไปไม่ได้ ผู้ชายไม่ใช้กิ้งก่านะคุณ จะได้เปลี่ยนสีได้ตามใจนึก สันดานก็คือสันดาน ถ้ามันฝังรากลึกมาจนโตแล้วจะให้เปลี่ยนได้ยังไง เพราะแม้แต่ตัวคุณเองยังไม่คิดจะเปลี่ยนตัวเองให้เข้ากับเขาไม่ได้เลย

เอาจริงๆลองถามผู้ชายพวกนั้นดูบ้างก็ดีว่าเขาเลือกคุณที่อะไร เลือกเพราะชอบที่คุณเป็นคุณ ชอบการที่ได้ดูแลเอาใจใส่คุณ หรือเลือกคุณเพราะมันง่ายดีสำหรับเขา กับการที่อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงก็วิ่งเข้ามาเป็นที่ระบายความเหงาให้โดยไม่ต้องทำอะไรมากมาย สมัยนี้ผู้ชายใจง่าย รักสนุกแต่ไม่อยากผูกพันมันมีเยอะ ยิ่งคุณสาวคุณสวยแล้วคิดว่าจะสิ่งเหล่านี้จะเปลี่ยนใจคนให้หยุดที่คุณได้ นั้นคิดผิดแล้ว ยิ่งเข้าทางคนพวกนี้เลยสิไม่ว่า ทั้งชีวิตนี่เห็นผิดหวังมาไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยคนแล้วกับความคิดแบบนี้

เออ ส่วนหนึ่งผมก็เข้าใจนะว่าพวกผู้ชายปกติดีๆที่คอยตามตื๊อดูแลเอาใจใส่คุณด้วยความรักและหวังดีมันน่าเบื่อจริงๆแหละ เพราะคุณไม่ต้องลุ้นไงว่าสุดท้ายจะได้รักกันไหม แค่คุณตอบตกลงก็จบแล้ว แฮปปี้เอนดิ้งกันไปเหมือนนิยายหรือละครทีวีที่เริ่มมาตอนแรกพระเอกนางเอกก็รักกันแต่งงานกันเลยจบ มันก็ไม่สนุกป่ะ ต่างกับพวกผู้ชายที่เข้ามาเห็นคุณเป็นคนแก้เหงาต้องให้คุณเป็นฝ่ายตามตื๊อตามจีบเอาเองที่ทำให้คุณได้สนุกกับการลุ้นว่าจะมัดใจเขาได้ไหม เหมือนเป็นเกมๆนึงที่คุณสนุกกับมันนั่นเอง มันคงเป็นสัญชาตญาณของการล่าที่ติดตัวมนุษย์เรามา อาจจะเป็นเพราะฮอร์โมน "โดพามีน" อะไรก็แล้วแต่มันพุ่งพล่านขึ้นมา ที่ทำให้ผู้หญิงอยากเป็นผู้สนุกกับการล่าการเอาชนะผู้ชาย ไม่ต่างอะไรกับการล่าผู้หญิงของผู้ชายเจ้าชู้ ซึ่งผมว่าของแบบนี้ไม่ผิด แต่ผิดตรงที่เมื่อคุณคิดจะเป็นฝ่ายล่าแล้ว ทำไมชอบมาโอดครวณที่หลังว่าเป็นความผิดของอีกฝ่ายเสียหมด ในเมื่อคุณเลือกที่จะรับพวกเขาเข้ามาในชีวิตของคุณเอง

แต่ยังไงผู้หญิงก็คือผู้หญิง เมื่อถึงจุดนึงฮอร์โมน "ออกซิโทซิน" จะเริ่มทำงานแทนที่ฮอร์โมน "โดพามีน" ที่หลั่งมาเพียงชั่วคราวสุดท้ายในที่สุดแล้วก็บอกเหมือนกันทุกคนว่าอยากอยู่กับคนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ คอยดูแลเอาใจใส่ เป็นที่ปรึกษาให้กันและกัน ไม่ต้องคอยลุ้นว่าเขาจะมีความลับไม่ดีอะไรซุกซ่อนจากเราไหมกันทั้งนั้น แต่ทำไมตอนเลือกได้ทำไมไม่เลือกคนแบบนั้นตั้งแต่แรก

เคยเห็นน้องคนนึงชอบรำพึงรำพันในเฟชตัวเองว่า "เดี๋ยวนี้ใจแลกใจใช้กับใครไม่ได้เลย" แต่พอมีใครก็ตามที่ลองใช้ใจแลกใจกับเขาดู ก็โดนเขาปฏิเสธตลอดมา แต่ก็พยายามเหลือเกินที่จะเอากายและใจของตัวเองไปแลกมาซึ่งหัวใจผู้ชายที่เขาไม่พร้อมจะมีใจให้ทุกที คือแม้แต่ตัวเองยังพร้อมจะแลกใจกับคนอื่นไม่ได้ ทำไมถึงชอบหวังให้คนอื่นเขาใจมาแลกกับคุณกันเหลือเกิน เอาจริงๆผมว่าผู้หญิงทุกคนรู้ว่าตัวเองอยากมีรักแบบไหน แต่คุณกลับทำใจให้รักคนประเภทนั้นไม่ได้ และคุณก็ไม่สามารถเปลี่ยนใจให้คนที่คุณรักเป็นอย่างที่คุณต้องการไม่ได้ แล้วมันก็จะวนลูปไปแบบนี้ไม่รู้จบสักที บางครั้งก็ทำให้ผมที่คอยเฝ้ามองความเป็นไปของสังคมและผู้คนก็อดเศร้าใจแทนไม่ได้ที่ต้องเห็นผู้หญิงหลายๆคน รวมถึงคนที่ผมรัก (ซึ่งเขากลับไม่รักผม) ต้องมาประสบชะตากรรมเหล่านี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งที่จริงๆแล้วแค่คุณลองเปิดใจให้คนที่เข้าหาคุณบ้างสักนิด อาจจะพบรักแท้ไปนานแล้วก็ได้ แต่คุณเลือกที่จะทำให้ความรักมันเป็นเกม เป็นการเอาชนะกัน มากกว่าการใฝ่หาความสุขที่แท้จริงของชีวิตคู่ อย่างที่คนรุ่นพ่อรุ่นแม่เรามีกัน มันน่าหดหู่นะ