สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอเล่าเรื่องย้อนหลังไปสัก 4 ปีก่อน
ก่อนแต่งงานมีครอบครัว  ที่บ้านเราไม่เคยปล่อยให้ไปไหน
เพราะมีหน้าที่ที่จะต้องช่วยงานที่บ้านหลังเลิกเรียน
แม้ว่าจะมีการรับน้องกระชับสัมพันธ์ เราก็ทำกิจกรรมเสร็จก็ต้องรีบกลับบ้านเลย
การปาร์ตี้กับเพื่อนตอนค่ำ  หรือกินข้าวหลังเลิกเรียนจึงแทบไม่มีเลย จะเจอกันที่ห้องเรียนโดยส่วนมาก
เป็นสาเหตุให้สมัยเรียนตอนป.ตรี จึงมีเพื่อนสนิท แต่ไม่สนิทเท่าเพื่อนในกลุ่มเค้าสนิทกัน
พอจบมาจึงเกิดระยะห่างระหว่างความสัมพันธ์ และเนืองจากเรามาทำงานอยู่ต่างจังหวัดในขณะที่เพื่อน
ในกลุ่มเลือกทำงานที่เดียวกัน และมักจะนัดกันไปเที่ยว ด้วยความที่เราว่างไม่ตรงกับเพื่อนและอยู่ไกลแทบจะพลาดทุกทริปเลย
นอกจากทริปเที่ยวที่พลาดแล้ว ปาร์ตี้วันเกิด หรือปาร์ตี้สนุกๆก็พลาดทุกครั้ง
และในวันรับปริญญา เนื่องจากเราจบช้ากว่าเพื่อน เลยไม่ได้รับพร้อมกัน เราติดงานจึงไม่ได้ไปร่วมแสดงความยินดี
ในขณะที่เพื่อนคนอื่นก็ติดงานเหมือนกันแต่เพราะเค้าอยู่ในจังหวัดและใกล้สถานที่ก็ไปร่วมแสดงความยินดีหลังเลิกงาน
ถ่ายรูปครบกันทุกคนแต่เราไม่ได้ไปได้แต่ร่วมแสดงความยินดีใน Facebook
นี่คือครั้งแรกที่เหมือนเราพลาดทุกๆช่วงเวลาดีๆและช่วงเวลาสำคัญของเพื่อนจนเกิดระยะห่าง
ที่ค่อนข้างชัดเจนมาก แต่เราก็ยังคิดว่าเพื่อนคือเพื่อนสนิทเราแม้จะเกิดระยะห่าง

เหตุการณ์ปัจจุบัน ตอนนี้เรามีครอบครัวแล้วค่ะ มีหน้าที่ดูแลบุตร 1 คน
เราเป็นคนที่มีเวลาว่างไม่ค่อยตรงกับคนทั่วไป
สืบเนื่องจากทำงานจ-ศ และเรียนต่อในวัน ส-อา
จ-ศ ทำงาน 08.00 - 17.00 น. จากนั้นรับลูกจากโรงเรียนและดูแลเลี้ยงดูเอง
ส-อา เรียน 8.00 - 18.00 น.
ซึ่งงานพอจะลาได้ แต่ไม่มีใครดูแลลูกแทนได้
เหตุการณ์ค่อนข้างคล้ายๆกัน ด้วยภาระหน้าที่เราแทบจะไม่มีโอกาสได้พบปะสังสรรค์กับเพื่อน
ไม่เคยไปกินข้าวกับเพื่อน นอกจากมื้อกลางวันที่สถาบัน ไม่เคยไปแฮงค์เอ้าท์
ไม่เคยไปปาร์ตี้วันเกิด ไม่เคยเที่ยวด้วยกันหลังเลิกคลาส
แต่เรานับถือน้ำใจและให้ความสำคัญกับเพื่อนเสมอ
ล่าสุดอีกไม่มีวันข้างหน้าจะเป็นวันสำคัญของเพื่อน แต่เราไม่สะดวกจะเดินทางไปร่วมแสดงความยินดี
เนื่องจากมีภาระงานและบุตร แต่ด้วยระยะทางมันไม่ไกลมาก
เรากังวลว่าพอบอกเพื่อนไปว่าไม่สะดวก เพื่อนจะเสียใจไหม
จะคิดว่าเราไม่ให้ความสำคัญไหม
แล้วถ้าเราอาจจะไม่ได้ไปร่วมจริงๆ ถ้าเป็นคุณคุณจะโกรธเราไหมคะ
จะยังคบกับเราไหม จะยังนึกว่าเราคือเพื่อนสนิทหรือเพื่อนในกลุ่มอยู่ไหม
คิดมากมากค่ะ   ส่วนตัวคิดว่าคนเราจะต้องมีเพื่อนสนิทอย่างน้อย 1 คนที่เข้าใจและพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง
แต่ตอนนี้เรารู้สึกว่าเราไม่มีค่ะ มันเหมือนมีเส้นบางๆกั้นอยู่ เราคิดว่าเพื่อนคงเกรงใจเราเพราะเห็นเรายุ่งเลยไม่ติดต่อเรา
ไม่ชวน ไม่คุย ไม่ทัก แต่เราก็แอบคิดมากไม่ได้ว่าถ้าหากเราพลาดการอยู่ในช่วงเวลาดีๆของเพื่อนครั้งนี้
เราคงจะไม่มีเพื่อนสนิทเลย

   ถ้าเป็นคุณ คุณจะโกรธมั้ยคะ จะห่างจากเรามั้ย ถ้าเรายังอยากจะรักษาความเป็นเพื่อนไว้ สิ่งที่เราควรจะแก้แต่ไม่กระทบครอบครัว
ควรเป็นไปในลักษณะไหนคะ รบกวนขอคำแนะนำด้วยค่ะ