คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 1
"รังสีเฮ้ากวง" ใช้ aura ก็น่าจะได้นะ
ว่าแต่คิดยังไงถึงเล่าเรื่องเป็น present tense ล่ะ ปกติเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วควรใช้ past tense นะครับ
ขึ้นต้นเป็น past perfect (As we had agreed,) แล้วต่อด้วย future tense นี่มันกระไรอยู่นะ ไม่น่าจะถูกหลัก
ใช้ past tense ในการเล่าเรื่องดีกว่านะครับ ก็จะเริ่มแบบนี้แทน
As we had agreed, Kati would take the plane to London.
She will stay here for 3-4 days, and then takes the Eurostar to Brussels.
- She would stay there for 3-4 days, and then would take the Eurostar to Brussels.
“This is the fastest we can get. We can’t make it any quicker. Let Wasun tells to Dad,” orders Uncle Tong.
- “This is the fastest we can do. We can’t make it any quicker. Let Wasan tell Dad,” ordered Uncle Tong.
grandpa กับ grandma ไม่ต้องเขียนตัวใหญ่หรอก นอกจากว่าเป็นคำแรกของประโยค
“I sent you here. I don’t want to …………
- "I'm saying goodbye to you here. I don't want to spread my aura to people at the airport.
Grandpa whispers Kati
- Grandpa whispered to Kati
ยายถอดใจ ไม่น่าเขียนว่า Grandma is discouraged
- น่าจะเขียนว่า Grandma was beside herself with grief
- เพราะคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ยายคงกลั้นอารมณ์เศร้าไม่อยู่แล้ว
สรุปว่าเขียนได้ดีพอสมควรเลยนะ ถ้าฝึกเขียนบ่อยๆก็น่าจะเก่งขึ้นเรื่อยๆ
ว่าแต่คิดยังไงถึงเล่าเรื่องเป็น present tense ล่ะ ปกติเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วควรใช้ past tense นะครับ
ขึ้นต้นเป็น past perfect (As we had agreed,) แล้วต่อด้วย future tense นี่มันกระไรอยู่นะ ไม่น่าจะถูกหลัก
ใช้ past tense ในการเล่าเรื่องดีกว่านะครับ ก็จะเริ่มแบบนี้แทน
As we had agreed, Kati would take the plane to London.
She will stay here for 3-4 days, and then takes the Eurostar to Brussels.
- She would stay there for 3-4 days, and then would take the Eurostar to Brussels.
“This is the fastest we can get. We can’t make it any quicker. Let Wasun tells to Dad,” orders Uncle Tong.
- “This is the fastest we can do. We can’t make it any quicker. Let Wasan tell Dad,” ordered Uncle Tong.
grandpa กับ grandma ไม่ต้องเขียนตัวใหญ่หรอก นอกจากว่าเป็นคำแรกของประโยค
“I sent you here. I don’t want to …………
- "I'm saying goodbye to you here. I don't want to spread my aura to people at the airport.
Grandpa whispers Kati
- Grandpa whispered to Kati
ยายถอดใจ ไม่น่าเขียนว่า Grandma is discouraged
- น่าจะเขียนว่า Grandma was beside herself with grief
- เพราะคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ยายคงกลั้นอารมณ์เศร้าไม่อยู่แล้ว
สรุปว่าเขียนได้ดีพอสมควรเลยนะ ถ้าฝึกเขียนบ่อยๆก็น่าจะเก่งขึ้นเรื่อยๆ
แสดงความคิดเห็น
รบกวนช่วยตรวจเช็คบทแปลให้หน่อยได้ไหมคะ
อีกหนึ่งคำถามค่ะ รบกวนแปลคำว่า"รังสีเฮ้ากวง" ให้หน่อยได้ไหมคะ?
ขอบคุณมากๆเลยนะคะ
“ณ ที่หมายปลายทาง”
ลุงตองล่วงหน้าไปก่อน
ตามที่ตกลงกัน กะทิจะนั่งเครื่องบินไปลอนดอนพักเที่ยวที่นั่นสามสี่วัน แล้วนั่งรถไฟยูโรสตาร์ไปบรัสเซลส์
“รีบสุดแล้ว เร็วได้แค่นี้แหละ ให้วสันต์บอกทางโน้นไป” ลุงตองสั่งการ
ถึงนาทีนี้ ยังไม่มีใครสื่อสารไปถึงพ่อโดยตรง ลุงวสันต์ต้องทำหน้าที่เป็นคนกลางต่อไป
เมื่อถึงวันเดินทาง ตากอดกะทิที่ลานจอดรถคอนโด
“ลากันตรงนี้นะ ไม่อยากเอารังสีเฮ้ากวงไปกระจายให้คนี่สนามบิน ยายก็ไม่ต้องไปหรอก ลาตรงไหนก็ร้องไห้เหมือนกัน” ตาแหย่ยายทั้งที่สีหน้าไม่มีรอยยิ้ม ยายทำเป็นไม่ได้ยิน และขึ้นไปรอในรถตู้ที่ลุงตองจัดหามาให้
ตากระซิบบอกกะทิประโยคเดิมที่ตาพูดให้ฟังมาหลายวันแล้วตั้งแต่มาจากบ้านริมคลอง
“สัญญาว่าจะดูแลตัวเองดี ๆนะ หนูต้องรักตัวเองมากกว่าคนอื่น”
กะทิพยักหน้ารับคำสัญญาและกางแขนกอดตาแน่นๆ
ยายถอดใจเมื่อรถตู้มาถึงสุวรรณภูมิ ระหว่างช่วยกันขนกระเป๋าลงจากรถตู้ ยายหยิบสร้อยคอห้อยพระเลี่ยมทอง
Uncle Tong goes in advance.
As we had agreed, Kati will take the plane to London. She will stay here for 3-4 days, and then takes the Eurostar to Brussels.
“This is the fastest we can get. We can’t make it any quicker. Let Wasun tells to Dad,” orders Uncle Tong.
Up to now, nobody directly talks to Dad, so Uncle Wasun needs to keep being a middleman.
On the departure day, Grandpa hugs Kati at the Condominium’s parking lot.
“I sent you here. I don’t want to ………… You don’t need to go either. No matter where you sent Kati, you’ll cry.” Grandpa teases Grandma, but no smile on his face. She pretends not to hear him, then gets in the van provided by Uncle Tong.
Grandpa whispers Kati the same sentence that he has always said for many days since they left the house at waterside.
“Promise me that you’ll take care yourself. You need to love yourself first.”
Kati promises by nodding, and stretches her arms to hug him tightly.
Grandma is discouraged when the van arrives at Suvarnabhumi Airport. While they’re taking the suitcases, Grandma takes the necklace hung by the small gold-inlaid image of Buddha.