Happy Together บทเรียนความรักสู่รักครั้งใหม่ หว่องกาไว
นี่เป็นชื่อที่ผมคิดได้หลังจากดูหนังจบ
ตอนแรกเกือบจะข้ามเรื่องนี้ไปแล้ว ใน 10 นาที แรก แต่อดทนดูต่อมา กลับติดใจจดจ่ออยู่กับหนังไปซะอย่างนั้น บทสนทนาเรียบๆแต่ก็เพลินได้
ผู้กำกับคงตั้งใจถ่ายทำออกมาแบบนี้ แบบที่รู้สึกว่า เหมือนเรานั่งมองสำรวจชีวิตคนทั่วไปสักคนนึง ผ่านกล้องที่เหมือนกับเราถ่ายเอง
ซึ่งการสำรวจคนครั้งนี้ คือเรามาสำรวจชีวิตคนเหงาๆคนนึงท่ามกลางเมืองที่ดูวุ่นวายและไกลบ้าน การที่มีคู่ชีวิตสักคนมันบั่นทอนความเหงาลงไปได้เยอะ
แม้ว่าจะทะเลาะกัน ไลฟ์สไตล์ไม่ตรงกัน แต่นั่นก็เป็นช่วงเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ดูแลกัน  แต่สุดท้ายแม้ใจยังรักกันแต่ไม่มีใครเสียสละที่จะประคับประคองความรักเวลาที่อยู่ด้วยกัน มันก็ต้องเลิกกันอยู่ดี เมื่อถึงจุดที่เลิกกัน(แม้ทั้ง 2 คนจะรักกันอยู่) ความเหงาที่เข้ามาแทรกมันจับกุมหัวใจหนักกว่าเดิม
ทว่าใครคนใดคนหนึ่งพบคนใหม่ คนคนนั้นนับว่าโชคดีมาก(เช่นพระเอก) และผมเชื่อว่ามันจะเป็นรักที่ดีกว่าคนก่อนแน่ๆ แต่ถ้าใครคนใดอีกคนหาคู่ใหม่ไม่เจอก็จะเจ็บวนไปซ้ำๆ(เช่นนางเอก)
ผมชอบในตอนจบมากจริงๆที่พระเอกกับไปที่บ้านเกิดเพื่อไปหาคนๆนั้น นั่นเป็นการบอกไว้แล้วว่า ตอนนี้เขาเลือกใคร
เพื่อนๆมีใครเห็นมุมมองต่าง แชร์ความเห็นกันได้ครับ