บอกก่อนเลยว่า เราเป็นเด็ก(อายุน้อย)ที่มีความคิดแปลกๆ อาจจะคิดผิด หรือ คิดน้อยเกินไป ยังไงช่วยแนะนำหรือเตือนสติก็ได้นะคะ

เหตุผลหลักคือ อยากระบายค่ะ เป็นความอัดอั้นในใจ เก็บไว้กลัวเป็นซึมเศร้า เป็นคนที่ไม่มีเพื่อนสนิทที่จะปรึกษาอะไรได้
เราขอพื้นที่ระบายนิดนึง เลือกที่นี่เพราะเราอยากได้ความคิดเห็นแบบโลกแห่งความเป็นจริง อยากรู้มุมมองของคนหลายๆคนว่าคิดกันยังไง


- พื้นฐานครอบครัวเรา โคตรขาดความอบอุ่น พ่อแม่ตีกันตั้งแต่เราจำความได้ ที่ภาพติดตาและติดในหัวมาจนถึงปัจจุบันนี้คือ
เปลือกทุเรียน แก้วน้ำ หรือ สิ่งของทุกอย่างที่ขวางหน้า ณ ตอนนั้น พ่อปาใส่แม่เรามาเกือบทุกอย่างเวลาที่พวกเขาทะเลาะกัน
และ คำหยาบสารพัด นับตั้งแต่ สิงสาราสัตว์ ไปจนถึงอวัยวะต่ำๆ ผ่านการได้ยินซ้ำๆมาตั้งแต่เด็กเช่นกัน

- พ่อเรามีเมียเยอะ(มาก) แม่เราแน่นอนค่ะ เป็นเมียน้อย ครอบครัวเมียหลวงเขารู้ทุกอย่าง พ่อมีลูกกับทุกเมีย อย่างน้อยก็ไข่ไว้อย่างต่ำ 2 คน

- พ่อเลือกอยู่กับครอบครัวเรา เป็นเสาหลักของครอบครัวเราในการหารายรับเข้ามา ลูกคนอื่นของพ่อ ไม่เคยส่งเงินให้พ่อนะ
แต่พ่อเราส่งให้พวกเขาหรือเปล่า อันนี้เราก็ไม่รู้ ปัจจุบันพ่อเราไม่มีรายได้ เพราะอายุมาก เกษียณแล้ว
ส่วนแม่เลิกทำงานตั้งแต่อายุราวๆ 40 มั้ง ถ้าจำไม่ผิด ค้าขายมาก่อนหน้านี้ แกบอกเหนื่อย เลยเลิกทำ

- ครอบครัวเรา ฐานะยากจน(มั้ง) เราไม่เคยรู้ภาระอะไรเลย ถ้าฟังจากปากพ่อแม่ คือหนี้สินค่าใช้จ่ายมากกว่ารายรับ

- พ่อแม่เราเป็นพวกขี้อวด หน้าใหญ่ใจโต ห่วงภาพลักษณ์ภายนอก กลัวคนอื่นมองว่าเป็นคนจน ดังนั้น การใช้ชีวิตมักจะดูหรูหรา
ซึ่งเราไม่เข้าใจ ก็ตัวเองจนจริงๆ แต่ไม่ได้ไปขอใครกิน ไม่ได้ไปโกงคนอื่นเขา ไม่ได้ทำใครเดือดร้อน การสู้ชีวิตไม่ใช่เรื่องน่าอายนะ

- ปัจจุบันเสาหลักของบ้านเรา คือ รายได้ของพี่คนโต เงินเดือนของพี่ทุกบาท ซึ่งก็ไม่ใช่จะเยอะ 18k พ่อเอาไปบริหารเองหมด

- มีเล่นพนัน ทั้งหวย ทั้งแชร์ ทั้งม้า คาดว่าคงอยากถอนทุนคืนจากการเล่นพวกนี้ เล่นตั้งแต่สมัยวัยรุ่นยันแก่ก็ยังไม่เลิก เหอะๆ

- นอกจากหวย ม้ากับแชร์ มีการปล่อยให้คนอื่นกู้ยืมเงินแล้วคิดดอก ซึ่งส่วนใหญ่ก็น่าจะคาดเดากันออก .... ได้เงินไปมันก็ไม่คืนกันหรอก 55555


นี่คือปัญหาหลักที่เราพอจะคิดออก ตอนนี้เราเพิ่งเริ่มทำงาน ด้วยความที่เรายังเด็กเนาะ ผ่านงานมาไม่เยอะ
เวลาคนที่ทำงานด้วยกันถาม เออ เงินเดือนออกจะเอาไปใช้ทำอะไร ...... เราก็บอก ให้ที่บ้านหมดเลย ...... ทุกคนก็ งง คิดว่าเราเล่นมุข

เราก็บอกเขาว่า พูดจริง พ่อเราบริหารค่าใช้จ่าย เรามีหน้าที่หาเงินให้เขา ..... นี่ล่าสุดหัวหน้าเราถามว่า อ้าว แล้วพ่อแม่ไม่ทำงานอะไรเลยหรอ
เราก็ตอบไป ใช่ค่ะ ..... หัวหน้าถามอีก ไม่มีเงินเก็บเลยหรอ เอาเงินลูกไปหมดเลยเนี่ยนะ แล้วเราจะอยู่ยังไง อยู่ได้ไง
เราก็ตอบไปตามความจริง ... ได้เงินค่าขนมมาวันละ 100-200 หักค่ารถไป 50 ที่เหลือก็ไว้กิน เหลือเท่าไหร่ก็เก็บไปตามสภาพนั้นล่ะค่ะ

เวลาอยากได้อะไร เราก็ขอพ่อซื้อได้นะ แต่เหมือนพ่อจะเอาเงินเดือนทั้งหมดไปหมุนค่าใช้จ่าย ใช้เงินเดือนชนเดือน
มีบัตรเครดิตด้วยหลายใบ กดบัตรนึง โปะบัตรนึง กดบัตรนึง โปะบัตรนึง วนลูปไปจ้า


เรื่องนี้ เราก็เล่าให้เพื่อนฟังนะ ว่าเราต้องเอาเงินเดือนให้พ่อแม่ทุกบาท
เพื่อนก็ไม่เข้าใจอีกว่า ทำไมต้องให้หมด พ่อแม่มีหน้าที่เลี้ยงเรา พอเราโต มีงานทำ อยากจะส่งเท่าไหร่ก็ส่งได้ แต่ไม่ใช่ส่งหมด
ถ้าอยากช่วยแบ่งเบาภาระจริงๆ ไปถามว่ามีภาระอะไรบ้างดีกว่า เพราะไม่งั้นให้ไปเท่าไหร่ คงเอาไปใช้จ่ายเหมือนเดิม

คือเหมือนบริหารค่าใช้จ่ายล้มเหลวมาตลอด ละยังมีเงินก้อนเอาไปให้ใช้อีก
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่า เอาไปใช้จ่ายภาระจริงๆ หรือ เอาไปจ่ายอะไรก็ไม่รู้ซึ่งหนี้ก็ไม่ลด เผลอๆหนี้เพิ่มเข้าไปอีก


เราลองมานั่งคิดถึงอนาคต เรากังวล เราต้องทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ เราจะมีเงินเก็บพอใช้กี่ปีในอนาคต
เพราะเราไม่สามารถทำอะไรได้เลย อย่าบอกให้เราไปพูดตรงๆกับพ่อเลย เราทำไม่ได้ เราอยากเข้าใจพ่อ แต่พ่อไม่เข้าใจใครทั้งนั้น
เขาหัวโบราณ คิดว่าที่ทำมาทุกอย่างนั้นถูกต้องแล้ว ขัดใจเขาไม่ได้หรอก เขาไม่ฟังแน่นอน เขาจะให้เราทำแบบนี้

ที่ผ่านมาเราสำนึกในบุญคุณทั้งพ่อและแม่ ถึงแม้เราจะเลือกว่าเราอยากจะเกิด หรือ ไม่อยากจะเกิดไม่ได้ก็ตาม แต่เราเกิดมาแล้วไง
เราอยากมีชีวิตที่เราคิดเอง สร้างเอง เราไม่ได้อยากเกิดมาเป็นลูกที่ต้องมานั่งใช้หนี้ให้ที่บ้านไปตลอดชีวิต

มีคนถามว่า ที่ผ่านมาพี่เรายังทนได้ ทำไมเราจะทนไม่ได้บ้างล่ะ ... เราบอกแล้ว เราไม่ใช่เด็กที่มีความคิดแบบนั้น

อย่างเรื่องจะแต่งงานที ผู้ชายต้องมีเงินค่าสินสอดแพงๆ แพงแบบขายลูกกินอ่ะ เพื่อให้คุ้มกับค่าน้ำนมที่เลี้ยงมา ไม่งั้นไม่ให้แต่งจ้า
เออ .... แล้วไม่คิดบ้างหรอว่าฝ่ายชายพ่อแม่เขาก็มีค่าน้ำนมเลี้ยงลูกเขาโตขึ้นมา เขาก็เสียหลายบาทไม่น้อยกว่าเรา
ที่บ้านเราก็จะย้อนกลับว่า ... ผู้หญิงเสียหายมากกว่า เผื่อโดนเขาทิ้ง เราจะได้มีเงินใช้

มันไม่ใช่อ่ะ .... เราก็ทำงาน เก็บเงินเองดิ ชีวิตนี้จะต้องไปเอาเงินสามีมากินทั้งชีวิตหรอ บ้าไปแล้ว โลกหมุนผ่านไปกี่ปี นี่มันยุคไหนแล้ว


เราท้อค่ะ เราอยากหนีออกจากบ้าน เราคิดนะ ถ้าเราออกไปใช้ชีวิตอยู่คนเดียว มันจะช่วยประหยัดค่าใช้จ่ายไปคนนึงได้ไหม

เราไม่อยากรับรู้ปัญหานี้ เราไม่ได้อยากเกิดมาชดใช้หนี้ที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนสร้างไปตลอดชีวิต
เราไม่สนว่าพ่อแม่จะเสียเงินเลี้ยงเรามามากแค่ไหน พวกเขายังทนได้ไม่บ่นซักคำ เราไม่คิดแบบนี้เลย
ถ้าเราเลือกได้ เราไม่เลือกที่จะเกิดมาหรอก ... ใช้ชีวิตอยู่มาจะ 90 ปี ทำไมถึงมีแต่หนี้ มันไม่ผิดที่เรา มันผิดตั้งแต่คิดจะมีลูกเพื่อเอามาช่วยใช้หนี้ไหม

เราผิดไหมคะที่คิดแบบนี้ เราอยากรู้ความเห็นของคนเป็นพ่อ แม่หลายๆท่าน หรือ ลูก ก็ได้ พวกคุณคิดแบบนี้กันบ้างหรือเปล่า ?