สวัสดีคะ กระทู้นี้เป็นกระทู้แรกค่ะ ไม่รู้จะคุยกับใคร อธิบายกับใคร อาศัยห้องนี้แทนนะคะ

ก่อนอื่นต้องเล่าพื้นฐานเราก่อนคะ เราเป็นเด็กที่พ่อกับแม่แยกทางกันตั้งแต่เราอายุ15 หลังจากนั้นเราก็อยู่ในความดูแลของตายายและน้า มาตลอด
เนื่องจากแม่ต้องทำงานส่งเสียค่าเรียนต่างๆ จึงไม่มีเวลาดูแลลูก เรามีน้องสาว1คน
ตลอดระยะเวลาที่เรากับน้องอยู่บ้านตายาย ที่มีน้าดูแล ในขณะเดียวกันน้าก็มีครอบครัวมีลูก2คนเป็นผู้ชายทั้ง2คน เมื่อน้าไม่มีลูกสาวเขาจึงเอ็นดูเราพอสมควรค่ะ. เรากับน้องจะแบ่งหน้าที่กันทำงานบ้านหลังจากเลิกเรียนเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระน้า ถึงแม้ว่าน้าจะรักเราแต่ความรู้สึกลึกๆ เราคือคนนอก ที่ไม่มีพ่อแม่ ตอนนั้นเรารู้สึกแบบนั้นจริงๆคะ เมื่อเราเรียบจบและน้องสาวเราเรียนจบ เริ่มทำงาน

เรามีแฟนคะ คบกันมาตอนนี้5 ปีแล้ว ปัญหามันเริ่มจากว่า น้องชายที่เป็นลูกน้าเราด้วยความที่พ่อแม่มีให้ตลอด
เข้ามาเรียนในกรุงเทพ ม.ดังแห่งหนึ่ง เรากับน้องเรายังช่วยแบ่งเบาค่าเทอมค่ากินให้กับน้องชายเพราะเราคิดเสมอมาว่าพ่อกับแม่น้องชายคือคนที่เลี้ยงดูเรามา ไม่มีพวกท่านก็คงไม่มีเราวันนี้แต่เราไม่เคยบอกแฟนว่าเราแบ่งค่าใช้จ่ายส่วนนี้ออกให้น้องชาย แต่ก็เป็นเงินของเรานะคะ
จนวันนึงเขารู้และเขารับไม่ได้คะ เขาบอกว่าไม่ควรจะแเอาภาระคนอื่นมาแบกไว้ เราพยายามอธิบายแล้วแต่เขาก็ไม่เข้าใจคะ
ที่เป็นอยู่ตอนนี้คือเราอึดอัด ลำบากใจมากค่ะ ทะเลาะกัน

และคิดว่ายังไงเราก็คงทิ้งน้องชายไปไม่ได้ เรามีคำตอบนึงที่ผุดขึ้นมาในหัวคือเลิกกัน

ทุกคนรอบตัวแฟนเราว่าเราเห็นแก่ตัว เอาแต่ครอบครัวตัวเองค่ะ แต่เราเลือกไม่ได้จริงๆ
เรา
เราเลยไม่รู้จะต้องทำยังไง เราไม่อยากเป็นคนเนรคุณ หรือใจดำเพื่อตัวเอง

เครียดและหาทางออกไม่เจอค่ะที่เป็นตอนนี้