สวัสดีค่ะ พอดีเริ่มสงสัยตัวเองแล้วว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรือป่าว เพราะปกติเป็นคนร่าเริง ยิ้มง่าย มีอารมณ์ขัน ไม่ค่อยโมโห หงุดหงิดยาก คิดในแง่ดี โลกหน้าอยู่ เป็นคนที่อารมณ์ดีมากๆค่ะ แต่ในคำคมที่ว่า  คนที่ยิ้มง่ายที่สุด ตลกที่สุด เฮฮา ปัญญาอ่อนที่สุดคือ คนที่ร้องไห้เงียบๆคนเดียวบ่อยที่สุด ตั้งแต่เด็กค่ะ พ่อแม่แยกทางกันอยู่กับแม่ แต่แม่ต้องไปทำงานที่อื่นเลยต้องอยู่คนเดียวค่ะ แม่กลับบ้านอาทิตย์ละครั้ง แม่เลยฝากญาติให้ดู แต่ญาติชอบว่าให้ร้ายชอบด่าชอบว่าทั้งๆที่เราไม่ผิด โดนแม่ไล่ออกจากบ้านตั้งแต่ ป.4 เพราะญาติค่ะ แม่ให้เหตุผลเพียงแค่เราดื้อค่ะ ตอนนั้นคือร้องไห้หนักมากค่ะ แต่ภาพตอนนั้นที่ติดตาที่สุดคือญาติเรานั่งข้างๆแม่แล้วยิ้ม แม่เราเป็นคนหูเบาค่ะเชื่อคนง่าย ยอมรับค่ะชอบแอบร้องไห้คนเดียวเพราะเรื่องครอบครัว เก็บทุกอย่างไว้คนเดียวบอกใครไม่ได้ เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กค่ะชินแล้ว แต่ก็อยู่ในช่วงวัยรุ่นด้วยก็มีแฟนเป็นเรื่องธรรมดาใช่มั้ยคะ ? ปกติคบกับใครก็ไม่เคยจริงจังเลยค่ะคบแปปเดียวก็เลิก จนมาเจอผู้ชายคนนึ่งค่ะ เขามาสอนให้เรารู้จักคำว่ารักแบบแฟนค่ะ เขาเข้ามาเติมเต็มเราหลายๆอย่าง แต่สุดท้ายเขาก็เลิกกับเรา ช่วงนั้นคือเฮิร์ทมากค่ะ แต่เขาก็กลับมาคุยกับเราเหมือนปกติแต่ไม่ได้คบกันเหมือนเดิมนะคะ และเขาชอบทำร้ายความรู้สึกเราค่ะแต่เขาอาจจะไม่รู้ตัว แล้วช่วงที่เรารู้สึกแย่เพราะเขาเราก็เริ่มทะเลาะกับที่บ้านหนักขึ้นค่ะ หนักขึ้นเรื่อยๆถึงขั้นที่เราไม่อยากจะคุยกับคนที่บ้านเลย เวลาคุยกับแม่ก็คุยกันน้อยลง ถามคำตอบคำ แต่เรามีอาการแปลกไปแบบนี้ค่ะ จากที่เป็นคนร่างเริงทุกอย่างหน้าเบื่ออะไรที่ทุกคนตื่นเต้นกับเฉยๆ ยิ้มน้อยลงน้อยลงมากๆจากคนที่ปกติยิ้มเหมือนคนบ้าก็ไม่ค่อยยิ้มเลยค่ะ หัวเราะน้อยลงค่ะคือปกติขำได้แม้กับเรื่องง่ายๆแต่กับมองว่าทุกอย่างหน้าเบื่อแบบขำอะไรกันแค่นี้ตลกแล้วเหรอ ? จากคนที่ไม่ค่อยโมโหคือโมโหง่ายมากค่ะ แค่เรื่องเล็กๆน้อยๆก็โมโหได้ง่ายๆเลยค่ะเคยโมโหถึงขั้นที่ทำลายข้าวของทั้งๆที่ปกติไม่เป็นค่ะแต่ถ้าไม่ทำลายข้าวของก็ทำร้ายตัวเองค่ะอย่างเช่น กรีดแขนตัวเอง จิกแขนตัวเองแรงๆจนเนื้อทะลอกค่ะ เอาหัวโขกสันเสาค่ะ คิดอะไรในแง่ลบตลอดแบบเวลามีคนเข้าหาก็คิดว่าเขาเข้าหาเพื่อหวังผลประโยนช์แค่เท่านั้นเปิดใจยากขึ้นเชื่อใจคนน้อยลง จากที่เป็นคนโลกสวยก็มองว่าโลกหน้าเบื่อแบบเบื่อโลกมากค่ะเปลี่ยนโลกได้ก็คงเปลี่ยน ให้กำลังใจคนน้อยลงปกติเป็นคนชอบให้กำลังใจคนอื่นแต่ตอนนี้กับพูดง่ายๆพูดตัดโอกาสคนอื่นได้ง่ายๆแบบไม่รู้ตัวเลยค่ะถ้าเพื่อนไม่เตือน นอนมากขึ้นเปลี่ยนเวลานอนตื่นตอนเที่ยงคืนถึงตอนห้าโมงเย็นนอนตอนห้าโมงเย็นถึงเที่ยงคืนค่ะนอนน้อยลงหลับบๆตื่นๆบ้าง และช่วงทำร้ายตัวเองมากขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆทั้งๆที่ปกติไม่เคยคิดจะทำร้ายตัวเองเลยไม่เคยเลยค่ะปกติจะคิดว่าร่างกายตัวเองมีค่าอย่าทำร้ายมันเลยแต่ตอนนี้กับทำมันเป็นความสุขเลยค่ะ เพื่อนห้ามเพื่อนเตือน แต่ยอมรับค่ะว่าตอนที่ทำร้ายร่างกายตัวเองมันสบายใจมากๆเวลาทำไปยิ้มไปเหมือนมันมีความสุขมาก จนเพื่อนถามว่าเป็นโรคซึมเศร้ารึป่าว แต่เราว่าเราแค่เบื่อเฉยๆไม่หน้าใช่โรคซึมเศร้า เพราะเบื่อโลกนิสัยเปลี่ยนทัศนคติเปลี่ยนทำร้ายร่างกายตัวเองแต่ไม่เคยคิดฆ่าตัวตายเลยไม่เคยคิดอยากตายเลยไม่เคยเลยเพราะคิดว่ามันมีอีกหลายอย่างที่ไม่ได้ทำเลยไม่อยากตายค่ะ เลยอยากรู้ค่ะว่าเป็น โรคซึมเศร้า หรือ แค่เบื่อเฉยๆคะ ?