ขอเล่าเกริ่นก่อนนะคะ เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ บ้านค่อนข้างหัวโบราณ แต่ดันอยากเลี้ยงเราแบบสมัยใหม่ ก็คือให้ไปอยู่เมืองนอก เรียนไกลๆ เราก็ชินกับชีวิตแบบนั้น วัยเรียนอยู่บ้านไม่กี่วันก็จะหงุดหงิด เพราะรู้สึกว่าทางบ้านทำเหมือนเราเป็นเด็ก เรื่องมีแฟนไม่ค่อยมีปัญหาค่ะ ก็พาไปแนะนำทางบ้านบ้าง ก็โดนปรามมาบ้าง แต่พอทำงาน มีแฟน พาไปแนะนำ บอกว่าจะย้ายไปอยู่กับแฟน ก็กดดันให้หมั้นไว้ก่อน เพราะอยู่บ้านกับผู้ชายมันดูไม่งาม เรากับแฟน (สามีตอนนี้) ก็ไม่ค่อยกังวล เพราะคิดจะแต่งในอนาคตอยู่แล้วเพียงแต่ช่วงที่กดดันให้หมั้น โปรเจ็คงานยังค้างอยู่ ก็ต้องเคลียร์ พร้อมฟังเสียงบ่นกดดันทางโทรศัพท์ จนได้จัดงานหมั้น
หลังจากนั้นก็คิดแล้วว่าต้องโดนกดดันให้รีบแต่งแน่นอน ผ่านงานหมั้นไม่นาน ก็มีเสียงตามสายถามเรื่องงานแต่ง เรากับแฟนก็ผลัดมาเรื่อยๆ สาเหตุเพราะ เราไม่ชอบความคิดเรื่องการแต่งงาน คิดว่าเป็นเรื่องสิ้นเปลืองไร้สาระ (แต่คือตกลงว่าจะจัดงานแน่ๆ แต่เราไม่ชอบงานแต่งก็ผลัดมาเรื่อยๆ) ผ่านไปหลายปี เก็บเงินพอประมาณก็จัดงานกันค่ะ
ในงานคำอวยพรที่ไม่ชอบก็คือ ขอให้มีลูกให้พ่อแม่ไวๆ คือเราก็ยิ้มตอบแหละ เข้าใจว่าเป็นธรรมเนียม แต่ในใจคือไม่ค่อยโอเค คือเราไม่ได้อยากมี แต่ทางบ้านอยากให้มีมากกก ส่วนทางสามีเป็นชาวต่างชาติ ที่บ้านเขาก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้เลยค่ะ เรื่องลูกนี่ทางบ้านเราล้วนๆ
แต่งได้ไม่กี่เดือน ก็เริ่มกดดันหนัก เพื่อนพ่อแม่เริ่มอวดรูปหลานกัน ก็อยากมีมั่ง มีหลานคงมีความสุขขึ้นเยอะ คงไม่เหงา ส่วนเราไม่อยากมี สามีก็ทำหมันชั่วคราวไปเลย แต่ไม่ได้บอกทางบ้านหรอกค่ะ ไปบ้านก็ชอบถามเรื่องนี้ บางครั้งเราก็บอกเหตุผลของเรา เค้าก็พูดเหมือนว่าความคิดเราประหลาด บางครั้งก็หัวเราะเวลาเราให้เหตุผลเหมือนความคิดเราบ้าๆ
เหตุผลของเรา เช่น
- เราไม่ได้คิดว่าเป็นคนที่จะรับผิดชอบชีวิตคนอื่นได้มากกว่านี้ คือรับผิดชอบแบบดี ไม่ใช่ส่งๆ
- เราไม่ชอบเด็ก
- เราไม่อยากเห็นลูกตัวเองทุกข์ เราและสามีดูแลคุณแม่จนนาทีสุดท้ายที่ท่านป่วยและเสียไป เราไม่อยากให้ลูกเราต้องมามีประสบการณ์แบบนี้
- เราอยากดูแลสามีและคุณพ่อทั้งด้านการเงินและเวลา เราไม่ได้ทำงานใกล้บ้าน ถ้ามีลูกคงเทียวไปลำบากแน่นอน
- เราไม่อยากมีลูกเพียงเพราะที่บ้านอยากได้ ถ้าเราต้องตั้งท้องเอง คลอดเอง เลี้ยงเอง เพื่อความสุขของที่บ้าน แต่ไม่ใช่ความสุขของเรา ก็ไม่อยากมี
ตอนนี้เราคิดไว้ว่าอีกสักพักจะบอกว่าไปตรวจมาแล้วคิดว่าโอกาสมีลูกคงยาก จะได้เลิกถาม คิดว่าจะเป็นอะไรไหมคะ คือบอกเหตุผลก็แล้ว กลอกตาหัวเราะหึๆใส่ บางทีเราก็ไม่รู้จะพูดยังไงค่ะ
แต่งงานแต่ไม่อยากมีลูก ทางบ้านก็กดดัน
หลังจากนั้นก็คิดแล้วว่าต้องโดนกดดันให้รีบแต่งแน่นอน ผ่านงานหมั้นไม่นาน ก็มีเสียงตามสายถามเรื่องงานแต่ง เรากับแฟนก็ผลัดมาเรื่อยๆ สาเหตุเพราะ เราไม่ชอบความคิดเรื่องการแต่งงาน คิดว่าเป็นเรื่องสิ้นเปลืองไร้สาระ (แต่คือตกลงว่าจะจัดงานแน่ๆ แต่เราไม่ชอบงานแต่งก็ผลัดมาเรื่อยๆ) ผ่านไปหลายปี เก็บเงินพอประมาณก็จัดงานกันค่ะ
ในงานคำอวยพรที่ไม่ชอบก็คือ ขอให้มีลูกให้พ่อแม่ไวๆ คือเราก็ยิ้มตอบแหละ เข้าใจว่าเป็นธรรมเนียม แต่ในใจคือไม่ค่อยโอเค คือเราไม่ได้อยากมี แต่ทางบ้านอยากให้มีมากกก ส่วนทางสามีเป็นชาวต่างชาติ ที่บ้านเขาก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้เลยค่ะ เรื่องลูกนี่ทางบ้านเราล้วนๆ
แต่งได้ไม่กี่เดือน ก็เริ่มกดดันหนัก เพื่อนพ่อแม่เริ่มอวดรูปหลานกัน ก็อยากมีมั่ง มีหลานคงมีความสุขขึ้นเยอะ คงไม่เหงา ส่วนเราไม่อยากมี สามีก็ทำหมันชั่วคราวไปเลย แต่ไม่ได้บอกทางบ้านหรอกค่ะ ไปบ้านก็ชอบถามเรื่องนี้ บางครั้งเราก็บอกเหตุผลของเรา เค้าก็พูดเหมือนว่าความคิดเราประหลาด บางครั้งก็หัวเราะเวลาเราให้เหตุผลเหมือนความคิดเราบ้าๆ
เหตุผลของเรา เช่น
- เราไม่ได้คิดว่าเป็นคนที่จะรับผิดชอบชีวิตคนอื่นได้มากกว่านี้ คือรับผิดชอบแบบดี ไม่ใช่ส่งๆ
- เราไม่ชอบเด็ก
- เราไม่อยากเห็นลูกตัวเองทุกข์ เราและสามีดูแลคุณแม่จนนาทีสุดท้ายที่ท่านป่วยและเสียไป เราไม่อยากให้ลูกเราต้องมามีประสบการณ์แบบนี้
- เราอยากดูแลสามีและคุณพ่อทั้งด้านการเงินและเวลา เราไม่ได้ทำงานใกล้บ้าน ถ้ามีลูกคงเทียวไปลำบากแน่นอน
- เราไม่อยากมีลูกเพียงเพราะที่บ้านอยากได้ ถ้าเราต้องตั้งท้องเอง คลอดเอง เลี้ยงเอง เพื่อความสุขของที่บ้าน แต่ไม่ใช่ความสุขของเรา ก็ไม่อยากมี
ตอนนี้เราคิดไว้ว่าอีกสักพักจะบอกว่าไปตรวจมาแล้วคิดว่าโอกาสมีลูกคงยาก จะได้เลิกถาม คิดว่าจะเป็นอะไรไหมคะ คือบอกเหตุผลก็แล้ว กลอกตาหัวเราะหึๆใส่ บางทีเราก็ไม่รู้จะพูดยังไงค่ะ