ปัจจุบันอายุ21 ตอนนี้ออกจากงานเนื่องจากร่างกายไม่ไหว หลังจากป่วยเป็นโรคพุ่มพวงกับเลือดจางมา1ปี ชีวิตอ้างว้างกว่าเดิม ไม่มีความสุข เหมือนตัวคนเดียวบนโลก ใครๆก็รังเกียจ เพื่อนก็เรียนกันหมดไม่ค่อยได้คุย ปกติใช้ชีวิตตัวคนเดียวตลอด ไม่มีพ่อ แม่มีครอบครัวใหม่ ทำงานหาเลี้ยงตัวเอง เช่าห้องอยู่ แต่พอออกงานก็มาอยู่บ้านย่า แต่ญาติก็รังเกียจ เวลารวมญาติ เรายกมือไหว้ก็หันหน้าหนี ตอนพูดคุยก็ไม่มีใครคุยด้วย ยามหัวเราะยามมีความสุขทุกคนก็ทำเหมือนเราไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น เหมือนเขาไม่เคยเห็นเราเป็นครอบครัว มองเห็นเราแค่ตอนเรียกมารับใช้ ทำไม่ถูกใจก็ด่า ดูถูก ว่าเราจน เกิดมาก็เหมือนผ้าเช็ดเท้า มีประโยชน์แค่ตอนเท้าเปื้อน เวลาของหายหรือพังก็หาว่าเราขโมยเราทำพัง แล้วก็ด่าตะคอกประจานหน้าบ้าน คือไม่มีสิทธิ์พูดอะไรได้เลยมีปัญหา ปรึกษาแม่ก็บอกเราว่าทำอะไรก็คิดเอาเอง แถมด่ากลับมาอีก เคยไปอยู่กับแม่แต่แม่พูดว่าเราเป็นภาระ กลัวเราไปใช้เงินด้วย นี่เราสู้กับโรคแล้วต้องมาสู้กับอะไรแบบนี้อีกหรือ ตอนนี้รู้สึกจมอยู่กับความเศร้า บางทีอยากตายไปด้วยซ้ำทำยังไงจะหายจากความรู้สึกนี้ซะที