ไม่ยากเลย ... ภาวุฒิบอกตัวเอง หลังจากที่เจอมาขนาดนั้น หลายครั้งหลายครา แขไขคุณมีเหตุผลทุกครั้ง ไม่ว่าผิดหรือถูก ไม่ว่าจะยังไงทางออกของแขมีเสมอ ส่วนทางออกของภาวุฒิก็มีเสมอเช่นกัน คือ มีทางเดียว "รอ" เริ่มแรกมันคือความเข้าใจ และ การยอมรับ แค่คนเรามันจะรับการกระทำฝ่ายเดียวไปได้อีกซักกี่น้ำ ไม่ว่าเหตุผลมันจะสำคัญมากมายขนาดไหน แต่สำหรับคนที่ถูกทิ้ง ... ไม่มีวันที่สิ่งนั้นจะกลายเป็นความเคยชิน เพราะ เขาก็เป็นคน คนที่มีหัวใจ มีความรู้สึก และ มีศักดิ์ศรี ในเวลาที่ผ่านมา ... ภาวุฒิก็เหมือนต้นไม้ที่แล้งน้ำ ด้วยความอดทนและความเข้าใจในไฟฝันและความทะเยอทะยานของอีกฝ่าย กาลเวลาของภาวุฒิตรึงเขาให้อยู่กับที่ เฝ้ารอว่าเมื่อใดฟ้าฝนจะตกต้องลงมา อยู่กับสิ่งที่คาดเดาไม่ได้ คนที่ไม่ได้ให้ค่าให้ราคาเขา อย่างที่เขาให้ค่าให้ราคากับเธอ ชีวิตชีวาและความตื่นเต้นที่เคยประสบ เป็นสิ่งที่ปรากฏชั่วครั้งชั่วคราว ... แล้วแต่ "แขไขคุณ" จะกรุณา และเขาก็เป็นผู้รับ "ความกรุณา" อันนั้น ตามวันเวลาที่แขไขคุณจะเห็นว่าเหมาะสม วันใดคิดถึงก็กลับมา วันใดมีอะไรสำคัญกว่า ... เธอก็โบยบินไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความผิดหวัง และ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีค่า



จนกระทั่งเขาเจอผู้หญิงอีกแบบ เธอไม่ได้มีไฟโชติช่วงพาใคร ๆ ให้คล้อยไปตามความฝันอย่างแข แต่เป็นผู้หญิงธรรมดาที่ร้อยเรียงสิ่งละอันพันละน้อย เหมือนลำนำสายเล็ก ๆ ที่ค่อย ๆ รินไหลผ่านหัวใจที่แตกระแหงให้ชุ่มชื้น เมื่อมีใครบางคนเอาใจใส่เรื่องของเราถึงเพียงนั้น โดยไม่ได้ต้องการอะไรเป็นสิ่งตอบแทน ทุกอย่างที่เป็นตัวเธอ ทุกอย่างที่เป็นวนิดา ทำให้เขาทั้งอิ่มสุข ร้อนรน เป็นห่วง หึงหวง และ เจ็บแปลบได้ระคนปนกันไป บัดนี้เรื่องของแขไขคุณได้เจือจางไปตามกาลเวลา และ มีผู้หญิงธรรมดา ๆ คนหนึ่งเข้ามาแทนที่ ความสงบร่มเย็นที่หลัง ๆ มานี่เขาไม่ยอมให้ใครจะคิดช่วงชิง ผู้หญิงที่ทำให้เขารู้ว่าความสุขแห่ง "การให้" และ ความสุขแห่งการเป็น "ผู้รับ" เป็นอย่างไร

ที่ผ่านมากับแขไขคุณ ... เขามีแต่ give give และ give ส่วนอีกฝั่งหนึ่งก็มีแต่ take take และ take  เขาให้ทั้งเวลา ทั้งหัวใจ ทั้งวัตถุ แต่สิ่งที่แลกเปลี่ยนได้มาไม่สมค่าของหัวใจที่ทุ่มเทไป ไม่เหมือนกับใครอีกคน ... ภาวุฒิคงรู้สึกเหมือนเห็นเงาสะท้อนของตัวเองเมื่อกาลก่อน เขาก็เคยเป็นแบบนั้นกับแข ทุ่มเท และ เข้าใจเสมอ มันไม่ควรเป็นอย่างนั้นนี่ในความสัมพันธ์ ความเปลี่ยนแปลงที่ย่างก้าวเข้ามาทำให้ภาวุฒิมองเห็น "ความจริง" ทีถูกกลบฝัง เขารู้สึกแบบนั้นกับวนิดาเพราะอะไร เพราะเธอดีหรือ ... เพราะเธอทุ่มเทให้กับเขามากมายอย่างนั้นหรือ

มันไม่ได้ตื้นเขินง่ายดายอย่างนั้นหรอก ... สิ่งที่เขาไม่เคยมีไม่เคยได้จากแขไขคุณคือความมั่นคง ปลอดภัย และ อบอุ่น ผู้หญิงคนนั้นเว้นแต่ยามที่เธอต้องการตัวเขา นอกจากนั้นเขาไม่เคยอยู่ใน list top priority ของเธอเลย แต่เขาได้สิ่งนั้นจากวนิดา และเมื่อเป็นสุขในการได้รับ เขาก็เริ่มเป็นสุขกับการให้ การให้ที่ไม่ใช่การถมทรายลงในมหาสมุทร การให้ที่ไม่ใช่เพียงแค่ดอกไม้ แหวนเพชร หรือ ดินเนอร์ ไม่ใช่ของที่ซื้อหามาได้ด้วยกำลังเงินแบบไม่ต้องคิดอะไรมาก

ทุกอย่างที่เขาลงมือทำให้วนิดา ... หลายอย่างไม่ได้มีราคาค่างวด แต่มีคุณค่าทางใจ เช่นเดียวกับสิ่งที่วนิดาทำให้เขา หลายสิ่งไม่ใช่เพียงแค่ค่าของเงินแต่เป็นคุณค่าทางใจ ... เหมือนที่วนิดาไม่เลือกที่จะซ่อมปากกาแต่ซื้อให้ใหม่ เพราะคิดว่าภาวุฒิน่าจะอยากเก็บอันเดิมเอาไว้ หรือ การที่ภาวุฒิเก็บสำรองบัวลอยเอาไว้ส่วนหนึ่ง ... ยังไง วันนี้คุณก็ต้องได้ฉลองวันเกิด ยังไงคุณก็ต้องได้กินบัวลอย รายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่สัมผัสกันระหว่างใจต่อใจ



ตัดสินใจเด็ดขาดจนกระทั่งเลือกบอก "วนิดา" อย่างตรงไปตรงมาว่า "อยู่ต่อเลยได้ไหม" เด็ดขาดจนกระทั่งวางแผนว่าจะไปพูดเรื่องนี้กับแขไขคุณให้เด็ดขาดลงไป เพียงแต่การตัดสินใจนั้นถึงจะเป็นขั้นเด็ดขาดก็จริงอยู่ หากมันก็สดใหม่และเยาว์อายุนัก ความเปราะบางและความไม่แน่ใจยังไม่ได้ผ่านการทดสอบของกาลเวลา แล้วแขไขคุณก็เข้ามา ... เข้ามาพร้อมเยื่อใยที่ยังมี เข้ามาพร้อมเหตุผลที่หนักแน่น กลับมาเหมือนนกปีกหักไม่เหลืออะไร และ สุดท้ายก็กลายเป็นความรู้สึกผิดที่ถาโถมเข้ามาใส่ภาวุฒิ ... เมื่ออีกฝั่งละถ้อยคำบางประการเอาไว้ อาจจะด้วยความเสียใจ หรือ จงใจก็แล้วแต่ สุดท้ายก็กลายเป็นภาวุฒิที่แบกรับความรู้สึกผิดเหมือนเคย