สวัสดีค่ะ
วันนี้ อยากมาเขียนเล่าประสบการณ์ ที่ จขกท เจอมากับตัวเอง
ช่วงที่เป็นแพทย์ใช้ทุนอยู่ รพ.ชุมชน ในจังหวัดภาคใต้แห่งหนึ่ง
เรื่องที่เล่าอาจต้องใช้วิจารณญาน เพราะตัว จขกท เองก็ไม่อาจอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นได้

ปกติ จขกท ไม่ได้เป็นคนที่มี สัมผัสที่หก หรือ เจอสิ่งลี้ลับอะไรที่อธิบายไม่ได้แบบครั้งนี้
แม้ว่า ตัวเองจะใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล แทบจะตลอด 24 ชม. เป็นเวลา 6-7 ปีมาแล้วก็ตาม

วันนั้น เป็นวันที่ จขกท อยู่เวรวอร์ด คือจะต้องดูแลคนไข้ที่นอนพักอยู่ในวอร์ด
หากคนไข้มีอาการเปลี่ยนแปลง พี่พยาบาลก็จะโทรรายงาน แล้ว จขกท ก็จะเข้าไปดู
ซึ่งตามข้อตกลง แพทย์เวรวอร์ดจะต้องไปออกชันสูตร หากมีเคสเสียชีวิตแบบผิดธรรมชาติ

ช่วงเวลา ประมาณ 2ทุ่มเศษ มีพี่พยาบาล โทรมาบอกว่ามีเคสถูกยิง ข้างถนนริมป่ายาง
จขกท พี่พยาบาลเวร และพี่คนขับรถ ก็เตรียมอุปกรณ์และออกไปชันสูตร
บริเวณที่เกิดเหตุ ก็เป็น ถนนมืด ไม่มีไฟ อยู่ติดกับป่ายาง ซึ่งเป็นลักษณะชุมชนแถวนี้ ที่มีป่ายางตลอดแนว
ผู้เสียชีวิต นอนหงายมีรอยกระสุนปืนบริเวณทรวงอก ใกล้ๆรถมอเตอร์ไซด์ที่ล้มอยู่

จขกท ก็ชันสูตรไปตามปกติเหมือนทุกครั้ง บันทึกรูปภาพ และลักษณะรูปพรรณ เสื้อผ้า ใช้ระยะเวลาประมาณนึง ก็เสร็จ
หลังกลับมาถึง รพ. เกือบ 4 ทุ่ม
พี่พยาบาลวอร์ดชายโทรมารายงานว่า มีผู้ป่วยที่วอร์ดอาเจียนเป็นเลือดปริมาณมาก
จขกท จึงรีบเดินไปดู ระหว่างอาคารไปถึงตึกผู้ป่วยใน จะผ่านตึกห้องตรวจผู้ป่วยนอก
จะมีที่นั่งรอเก้าอี้ยาว ซึ่งตอนกลางวันจะมีผู้ป่วยปริมาณมาก ซึ่งต่างจากกลางคืน จะดูวังเวงและเงียบไร้ผู้คน

จขกท ไม่ได้คิดอะไรมาก ใจพะวงกับคนไข้ ว่าอาการจะแย่ขนาดไหน ในสมองก็คิดว่าต้องให้ยาอะไรบ้าง
แต่สายตา ไปปะทะกับร่างหนึ่ง ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้
เป็นผู้ชายร่างผอม สวมเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีแดง กางเกงยีนส์ขาสั้น ผมยาว นั่งก้มหน้าอยู่
รอบๆบริเวณนั้น ไม่มีสิ่งมีชีวิตอื่นใดอยู่ในครรลองสายตาเลย แม้กระทั่งสุนัขสักตัว ซึ่งปกติ เจ้าขาว
สุนัขที่อยู่แถวๆตึกโรงพยาบาล จะเดินป้วนเปี้ยนอยู่เป็นประจำ คืนนี้เจ้าขาวก็ไม่รู้หายไปไหน

จขกท รู้สึกใจเต้นแรงปนๆช็อคเล็กๆ พยายามพินิจพิเคราะห์หาความต่างของผู้ชายตรงหน้า
กับลักษณะ ศพที่ไปชันสูตรมาเมื่อครู่ ไม่มีทางจำผิด

เสื้อเชิ้ตลายสก๊อตสีแดง กางเกงยีนส์ขาสั้น ผมยาว คือเหมือนภาพในละครยังไงยังงั้น
ในใจยังคิดว่า ผีไม่มีจริงหรอก เป็นหมอมาตั้งหลายปี ไม่เคยเจอ
แต่ก็ยังอธิบายไม่ได้ ว่าคนเราจะบังเอิญ ใส่เสื้อ กางเกง รูปร่างเหมือนกันขนาดนี้ได้ยังไง
นาทีนั้น วิ่งจ้ำอ้าวไปวอร์ดอย่างรวดเร็ว ประหนึ่งนักวิ่งลมกรดค่ะ ไปถึงวอร์ดหน้าซีดจนพี่พยาบาลถามว่าเป็นอะไร
จขกท ต้องทำหน้าเฟิร์ม รีบไปสั่งการรักษาคนไข้อย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น 55
หลังส่งตัวคนไข้ไปโรงพยาบาลจังหวัดเรียบร้อย จขกท ต้องเดินไปขึ้นรถ เพื่อขับกลับแฟลตหลังรพ.

ประเด็นคือต้องเดินผ่านทางเดิม แน่นอนว่า มันเป็นเรื่องที่จะไม่เกิดขึ้นซ้ำสองแน่นอน 55
ก็เลยต้องเล่าเรื่องที่เจอให้พี่พยาบาลฟัง และมีคนเดินมาส่งที่รถ
ตอนเดินกลับไปทางเดิม ไม่เห็นใครนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวนั้น ไม่เจอผู้ชายคนนั้นอีก

สิ่งที่เกิดขึ้น จขกท เองก็ไม่สามารถอธิบายได้ ส่วนตัวก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง อาจเป็นญาติคนไข้ที่มานั่งรอ
หรืออาจเป็น ผู้ชายที่ไปชันสูตรก็เป็นได้