คือผมเล่นบอลตั้งแต่ ป.3 เล่นเรื่อยมา จนป.6 ผมก็ได้ติดตัวโรงเรียนในตำแหน่งโกเพราะในตอนนั้นไม่มีใครที่พอเป็นได้มีแต่ผมที่พอเป็นได้ผมเลยจำเป็นต้องเป็น พอตอน ม.1 ผมก็มาเล่นในตำแหน่งกลางรับแต่ส่วนใหญ่จะเป็นการเล่นฟุตซอลมากกว่าเพราะโรงเรียนผมไม่มีสนามฟุตบอลพอจะมีแข่งทีก็ถึงจะได้ไปซ้อมบอล พอตอน ม.2 ผมก็จะถูกครูเลือกประมาณกลางๆที่ให้เล่นตอน ม.3ก็กลายเป็นตัวหลักของโรงเรียนและตอน ม.3 ผมพาสีผมเป็นแชมป์กีฬาสีฟุตซอลทั้งที่สีอื่นมีแต่ตัวโรงเรียนแต่สีผมมีแค่ผมที่เป็นตัวโรงเรียนแต่โรงเรียนนี้มีแต่ถึง ม.3เท่านั้นพอผมจบโรงเรียนนี้ผมก็ได้ไปเข้าโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอหนึ่ง ผมก็ลงเล่นให้กับโรงเรียนนี้ครูนัดมาซ้อมผมก็มาตลอดผมรู้ตัวดีว่าผมเล่นไม่ค่อยดีผมเลยถึงมาซ้อมตลอด บางทีผมก็จับบอลพลาดและชอบติดนิสัยหน้าโกไม่ยอมยิงจ่ายให้เพื่อนมากกว่าทั้งทีข้อเท้าผมก็หนักและชอบล็อกเยอะจนเสียบอลเพื่อนก็จะด่าจะว่าเวลาผมเสียบอลเพื่อนก็มักจะด่าผมตลอดแต่เวลาเพื่อนล็อกเยอะไม่ยอมยิงผมก็ไม่เคยด่าไม่เคยว่าเค้าเพื่อนคนอื่นก็ด้วยไม่ด่าไม่ว่าอาไรเลยแต่พอเป็นผมมักจะด่าจะว่าผมทั้งทีเค้าบอกว่าถ้ามีโอกาสยิงได้ก็ยิงผมก็ยิงแต่ไม่เข้าก็ทำสีหน้าไม่พอใจจากเมื่อก่อนผมนานๆทีถึงจะเสียบอล แต่ตอนนี้ผมเริ่มเสียบอลบ่อยขึ้นจับบอลพลาดบ่อยขึ้น ผมเริ่มไม่มั่นใจไม่กล้าเล่นและเพื่อนมักจะบังคับผมให้เล่นตามที่ต้องการพอผมเล่นไม่ได้ก็มักจะว่าผมเพื่อนในทีมก็เริ่มไม่ไว้ใจผมครูที่คุมก็เริ่มไม่ไว้ใจผมพอวันที่ไกล้แข่งมาก็มีการคัดตัวโรงเรียนผมก็ติดอยู่ทั้งที่เราคิดว่าเราไม่ติดละผมคิดว่าผมเล่นแย่ลงในสายตาเพื่อนๆวันไปแข่งผมก็จะมักเป็นตัวสำรองตลอดพอครูไม่ไว้ใจผม ตอนม.5 ผมก็มาซ้อมบอลเรื่อยๆจนตอนนี้ก็มีการคัดตัวของโรงเรียนผมก็ติดแต่ตอนนี้เป็นการเล่นฟุตบอล ผมรู้สึกว่าผมเล่นได้แย่มากๆ ผมรู้สึกมีความสุขที่ได้เตะบอลนะครับ พอมีคนด่าคนว่าผมทำให้ผมไม่กล้าเล่น เล่นไม่ออกจับบอลไม่ได้ออกบอลไม่ถึง ผมรู้สึกว่าผมเล่นได้แย่มากจนผมทำให้รู้สึกว่าผมกลายเป็นตัวถ่วงของทีม เมื่อก่อนผมไม่เคยกลัวที่จะได้ลงเล่นแต่ตอนนี้กลับมีความรู้สึกกลัวที่จะได้ลงเล่นผมมีความคิดที่อยากเลิกเล่นแต่ก็ทำไม่ได้พอเห็นเพื่อนเตะบอลเราก็ไปเตะไม่ว่าจะร้อนแค่ไหนหรือผมจะเจ็บข้อเท้าผมก็เตะยุดี ผมค่อยทำยังไงดีครับ